ที่จริงที่ตั้งกระทู้นี่เพราะอยากระบายความในใจค่ะ
เราเรียนอยู่ม.4ค่ะ ตอนนี้กำลังขึ้นม.5 เรียนอยู่โรงเรียนหนึ่งในภาคกลาง
แม่เราขายของค่ะ เอาเป็นว่าเข้าเรื่องเลย แม่เราชอบหาว่าเราโกหกเขา เวลาที่เราไปโรงเรียนแล้วเรากลับเย็น
แต่เราก็ไม่เคยไปไหนเลย ตอนเย็นก็อยู่ในโรงเรียน เล่นกีฬาบ้าง เล่นกับเพื่อนบ้าง ทำงานค้างบ้าง
มีวันนึงเราเรียนวิชานึง แล้วครูปล่อย6โมงเย็น เกือบ1ทุ่ม แค่ห้องเราห้องเดียวที่ยังเรียนอยู่เพราะครูคนนี้
ก็ดังในโรงเรียนอยู่แล้วว่าดุและก็ปล่อยช้า แม่โทรหาเราหลายสายมาก
คาบนี้ครูให้เอาโทรศัพท์เข้าห้องเรียนได้
เพราะว่าต้องสอบในโทรศัพท์ แล้วแม่เราโทรมา เราถ่ายรูปส่งให้ดูก็แล้ว โทรคุยก็แล้ว แต่เปิดกล้องไม่ได้เพราะเราไม่มีหูฟัง
ไม่งั้นเสียงจะดัง พอเรากลับมาบ้าน
แม่เราบอกว่าอย่ามาโกหก แค่ถ่ายรูปมาจะให้เชื่อได้ไง
ว่าเราว่าไม่ได้ไปโรงเรียนมาใช่มั้ย ไปบ้านผชมาหรอ คือเราแบบอยากจะร้องไห้มาก
เราเรียนหนักขนาดนี้ เราต้องมาเจอเรื่องที่แม่ว่าเราเป็นคนแบบนี้อีก คือเรารู้ว่าแม่เป็นห่วง
แต่แม่พูดจากับเราเหมือนดูถูกมาก ว่าเราเป็นคนนิสัยเสียกลับบ้านเย็น ไม่เข้าโรงเรียน ทั้งๆที่เราไม่เคยขาดเรียนเลยแม้แต่วันเดียว
เรากลับมาก็ได้แต่ร้องไห้คนเดียว ในใจมันเจ็บมากที่แม่พูดกับเราแบบนี้ สุดท้ายเราก็สอบได้ที่2 
แม่ก็ดีใจ แต่ก็บอกว่าทำไมไม่เอาที่1 ต้องตั้งใจเรียนกว่านี้ หนูอยากรู้ว่าแค่นี้หนูยังดีไม่พอใช่มั้ย