สวัสดีค่ะทุกคน
กระทู้นี้ตั้งขึ้นมาแค่อยากระบาย

เราเป็นโรคซึมเศร้า
รักษามา2ปีกว่าแล้ว แต่ก็ยังไม่หาย
เราปรับยาบ่อยมาก
เราเป็นคนที่อารมณ์แปรปรวนง่าย เดี๋ยวดี เดี๋ยวหงุดหงุด อยู่ดีๆก็ร้องไห้ อ่อนไหวกับทุกเรื่อง เครียดกับทุกสถานะการณ์

เรารู้ว่าทุกอย่างควรปล่อยวาง
แต่เราทำไม่ได้

ล่าสุดเราเจอเหตุการณ์ ครอบครัวไปเที่ยวยกบ้าน ทีมใหญ่
จริงๆพ่อกับแม่บอกจะไปแค่สองคน เราก็ไม่ได้อะไร สุดท้าย ไปกันหมดเลย ...
เราทำงาน รพ. มีการขึ้นเวร แต่ก็สามารถขอเวรได้ แต่มันคงกระทันหัน
เราพอเข้าใจ เราเห็นทุกคนมีความสุข แต่เราก็ยังหดหู่กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ดี
ทำไมในวันที่ทุกคนมีความสุข กลับไม่มีเราอยู่ในนั้น

และยังมีอีกเหตุการณ์นึง ที่กำลังจะเกิดขึ้นอีก
พี่สาวแฟนเราจะแต่งงาน เดือนพ.ค62 นี้
แต่เราไม่สามารถไปร่วมงานได้ เพราะแม่แฟนเราไม่อยากให้ไป บอกว่าถ้าเราไป จะเพิ่มภาระให้ทางนู้น
มันจุกในอก
แฟนเราช่วยอะไรเราไม่ได้เลย เพราะคำว่าแม่ ไม่มีแม้แต่คำปลอบโยน หรือ คำพูดที่จะทำให้เราสบายใจ พูดอยู่คำเดียว "โอ๋ๆ ไม่เป็นไรนะ" "เราจะสู้ไปด้วยกัน" แต่เราไม่มีกำลังใจเลย
ซึ่งมันไม่เพียงพอ ต่อจิตใจเรา
เราจะพยายามเข้าใจ กับทุกเรื่อง ทุกอย่าง กับทางบ้านแฟน กับการงานตำแหน่งหน้าที่พ่อแม่เค้า
แต่มันมีผลต่อจิตใจเราเหลือเกิน

ทุกวันนี้เราเหนื่อยกับการทำงาน
หัวหน้าเราเป็นวัยทอง ผจก.เราเป็นไทรอยด์ นู่น นี่ นั่น
ระบบการทำงานเริ่มรวน ภาระหน้าที่เพิ่มขึ้น พร้อมกับตำแหน่งงานใหม่ที่เงินไม่เพิ่ม ถูดตัด OT

เราเหนื่อยทั้งเพื่อนร่วมทีม และคนไข้
หนึ่งวันอย่างน้อยต้องโดนคนไข้ด่าละ
สถานะการณ์ที่ทำงานเราเริ่มตึง และเริ่มกดดันขึ้นทุกวัน เพราะกฏใหม่ KPI.

ทุกวันนี้
เราไม่อยากออกไปไหน อยากเก็บตัวเงียบๆ
กลับห้องและนอน
หากำลังใจจากไหนไม่ได้เลย เรามีเพื่อนนะ แต่เพื่อนจะเข้าใจในตัวเราระดับไหน เราไม่รู้

เราเหนื่อยกับการใช้ชีวิต
เรารู้สึกว่าเราไม่สำคัญกับใคร
เรานอนร้องไห้ทุกคืน

เราหดหู่ และ ท้อแท้มาก
บ่อยครั้ง ถามตัวเองเสมอ ว่าอยู่ไปทำไม

และ วันนี้ล่าสุดตอนเช้าไปพบจิตแพทย์ ปรับยาใหม่อีกแล้วค่ะ ท้อสุด
...