ที่บ้านมีกันอยู่ 9 คนค่ะ มีพ่อเเม่เเละพี่ๆน้องๆอีก 7 คน เราเป็นลูกสาวคนที่ 2 อายุ 18 ค่ะ ตอนเเรกก็อยู่กันเเค่นี้สบายใจดีค่ะ ต่อมาน้องชายซึ่งกำลังเรียนอยู่ ม.ต้น เริ่มติดเพื่อนกลุ่มนึงค่ะ เลยเกเรจนเรียนไม่จบ ม.3 ต่อมาก็ติดเพื่อนจนไม่กลับบ้าน กลับบ้านมาทีก็หลังเที่ยงคืน พ่อเลยทำห้องเเยกให้น้องชายอยู่กัน 2 คน เเต่ห้องจะเป็นห้องที่อยู่หน้าบ้านเเละไม่ต้องเข้าบ้านก็สามารถเข้าห้องได้เลย จากนั้นมาสักพักก็เริ่มพาเพื่อนมาที่บ้าน สูบบุหรี่ มั่วสุม ขับรถเข้าออกกันทั้งคืน จนข้างบ้านบ่นกันเป็นเเถว พ่อก็พูดหลายครั้ง เเต่ก็ไม่ไ่ล่เเบบจริงๆจัง เหมือนพ่อเป็นคนไม่ค่อยจะพูด เหมือนคนประมาณว่าขี้เกรงใจหรือเปล่าอันนี้ก็ไม่รู้ จนวันเเม่เริ่มรู้สึกว่าไม่อยากอยู่บ้านนี้ เลยออกไปอยู่ข้างนอกได้เดือนกว่าเเล้ว เเม่ก็ไม่ยอมกลับบ้านเพราะเบื่อที่จะเห็นที่บ้านเป็นเเบบนี้ 
เเล้วในเเต่ละวันก็ต้องเก็บขยะที่พวกมันทิ้งทุกวัน ถุงขยะก็เคยเอาไว้ให้ทิ้งเเต่ก็ทิ้งไม่ลงถัง เเถมยังเหม็นกลิ่นบุหรี่ไปหมด ไม่มีความเกรงใจ อยู่กันในห้องน้องชายกันเกือบ  10 คน ละน้องชายก็ต้องมานอนในบ้านกับพ่อเเละน้องๆอีก4 คน รวมกันคือ 6 คนในมุ้งเดียวกัน ซึ่งมันก็เบียดกันมาก เหมือนน้องชายเป็นเบี้ยล่างพวกนั้น ทำอะไรก็ต้องฟังเค้าอะไรประมาณนี้ ได้ยินคนข้างบ้านพูดมาว่าพวกนี้มันไปยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติดด้วย เเต่ก็ไม่รู้ว่าจริงหรือไม่ อย่างไรเพราะยังไม่เห็นกับตัวเอง ไม่อยากให้น้องชายไปยุ่งเกี่ยวกับเพื่อนพวกนี้เลยจริงๆ ไม่อยากกให้บ้านเป็นเเบบนี้เลยจริงๆ คิดถึงเมื่อก่อนที่อยู่กันพร้อมหน้า อีกอย่างอยากให้เเม่กลับมาอยู่บ้านจะได้ดูเเลเเม่ได้ เพราะเเม่ก็มีโรคประจำตัวอยู่ งานที่ทำก็หนัก เป็นลมเป็นเเล้งก็บ่อย เราก็พูดอะไรไม่ได้น้องคงไม่ฟังหรอก เพราะเราเองก็ยังไม่เป็นผู้ใหญ่จนทำให้มันเชื่อฟังได้ อยากจะไปอยู่ที่อื่นเเต่ก็อดเป็นห่วงน้องๆเล็กๆไม่ได้ ถ้าออกไปก็คงไม่มีใครดูเเลบ้าน ดูเเลน้องๆ ไม่อยากให้พ่อต้องเหนื่อยคนเดียว