เราคุยกับพี่คนนึง เป็นผญ.เหมือนกันค่ะ คุยมา9เดือนครึ่งแล้ว วันก่อนเราตัดสินใจขอเบอร์พี่เค้า พี่เค้าไม่ได้ปฏิเสธมาตรงๆนะคะ แต่พี่เค้าบอกว่า "ปกติพี่ไม่ค่อยให้เบอร์ใครนะ เพราะเปลี่ยนเบอร์บ่อยมากเช่นกัน ส่วนมากจะคุยไลน์คุยไดเรกมากกว่า" เราก็บอกว่า ไม่ให้ก็ไม่ให้ค่ะ พี่เค้าก็คงจะเข้าใจว่าเรางอนล่ะมั้ง เลยบอกว่า"ไม่งอนน้าาา" เราก็ไม่ได้งอนหรอกค่ะ แค่เสียครส. ว่าที่คุยมา9เดือนกว่าๆนี่มันคืออะไรวะ พี่เค้าเลยถามว่า"มันสำคัญขนาดนั้นเลยหรอคะ แค่เบอร์เอง" เราก็บอกว่า"หนูรู้ว่ามันไม่ได้สำคัญกับพี่ แต่มันสำคัญกับหนู พี่ไม่ไว้ใจหนูหรอคะ?" ละพี่เค้าก็เงียบหายไป2วัน เราก็มาทบทวนตัวเอง หรือว่ามันจะถึงจุดอิ่มตัวแล้ววะ พี่เค้าต้องเปลี่ยนไปแน่ๆหลังจากนี้ เราเลยเตรียมใจไว้ และเราก็ตัดสินใจไปขอโทษพี่เค้า แล้วก็บอกประมาณว่า ไม่เอาเบอร์แล้วก็ได้ มันไม่สำคัญแล้ว แต่สิ่งที่สำคัญคือพี่เค้า คือการที่ได้คุยกันทุกวันแบบนี้มากกว่าถึงแม้ว่ามันจะเป็นแค่ห้องแชทห้องนึงก็ตาม เราก็ขอโทษละพูดนั่นนี่ไปเพราะรู้สึกผิด พี่เค้าก็ส่งกลับมาว่า "ไม่เป็นไรน้าาา ที่พี่หายไปเพราะช่วงนี้พี่สอบแหละ อย่าคิดมากรู้ป่าว เด็กน้อยของพี่" เราก็รู้สึกดีขึ้นเยอะเลยค่ะ หลังจากนั้นมาเราก็นึกว่าพี่เค้าจะเปลี่ยนไป จะไม่อยากคุยกับเราแล้ว แต่พี่เค้าก็ยังเหมือนเดิม คุยกับเราเหมือนทุกๆวันที่ผ่านมา ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย เราก็ขอพี่เค้านะว่า สัญญาได้มั้ยว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นพี่จะไม่เปลี่ยนไป พี่เค้าก็บอกว่า"พี่ไม่เปลี่ยนไปหรอกกก~ แต่ถ้าวันไหนพี่งานยุ่ง เรียนเยอะ ไม่ว่าง หนูก็ต้องอยู่ให้ได้ค่ะ เชื่อพี่นะ"
การขอเบอร์ครั้งนี้มันคุ้มค่านะคะ55 ถึงแม้จะไม่ได้มาแต่มันก็สอนเราหลายอย่าง
ละทุกคนคิดว่าไงอ่ะคะ ความสัมพันธ์แบบนี้มันคือยังไงอ่ะ