ว่างครับ เลยอยากแต่งเรื่องมาให้ทุกคนอ่านเล่นๆ ซักเรื่อง เรื่องนี้ผมเอา 2 เรื่อง 2 ตัวละครที่เป็นคนเดียวกันแต่อยู่ต่างเรื่องมาเข้าด้วยกัน คอยติดตามอ่านดูครับ
เรื่องนี้ผมแต่งเองหมดทั้งสิ้น ได้เอาโครงเรื่องบางส่วนมาจากล็อกอินเก่าผมครับ555 แต่จำไม่ได้ละว่ากระทู้ไหน เพื่อความบันเทิงสนุกสนาน วิจารณ์ ติ ชมได้นะครับ พูดถึงเนื้อเรื่องเล่นๆ ได้นะครับ
...ณ เขาแห่งหนึ่งมีชายอยู่สองคนกำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือดและสนุกสนาน
"พอแค่นี้ก่อนนะเบจิต้า เราหิวน้ำน่ะ อยากจะขอนั่งพักหาน้ำที่นี่กินซักพัก"
เสียงชายคนหนึ่งพูดขึ้นมา
"เออ ฉันก็หิวเหมือนกันแหละ พักซัก 5 นาทีแล้วค่อยมาสู้กันต่อ''
ชายอีกคนหนึ่งตอบ ชายสองคนที่สู้กันอยู่นี่ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก ก็สองชาวไซย่าซุนโกคูกับเบจิต้านั้นแล ทั้งสองคนเหน็ดเหนื่อยจากการต่อสู้จึงไปหาที่พักหาน้ำกินเพื่อผ่อนคลาย ทั้งสองคนได้เดินไปยังบ้านพักแห่งหนึ่งที่ดูไม่คุ้นตาเท่าไหร่เมื่อเข้าไปนั่งพักจนหายเหนื่อยแล้วก็เดินออกไปเพื่อจะสู้กันต่อ แต่ทว่าโกคูก็พูดขึ้นมาว่า
"เบจิต้าเราสัมผัสพลังใครบางคนได้ แล้วนายล่ะ"
"ฉันก็รู้สึกว่าเหมือนมีใครมาที่นี่เหมือนกัน คาคาล็อตเราออกไปดูซิว่ามันเป็นใคร"
ทั้งสองรีบออกไปถึงหน้ากระท่อมก็เจอใครบางคนตะโกนว่า
"พวกเจ้าเป็นใครน่ะ มาที่นี่ทำไม"
โกคูและเบจิต้าหันไปดูก็พบกับลิงขนสีทอง ตัวไม่สูงมากนัก สวมชุดสีเหลือง ผูกผ้าพันคอสีแดง สวมกางเกงน้ำเงิน หน้าอกสวมเกราะทองอยู่ ถือกระบองทอง
"นั่นใครน่ะเบจิต้า ท่าทางคงแข็งแกร่งน่าดู เฮ้นี่ นายเป็นใครเหรอ"
"เชอะ ที่แท้ก็แค่ลิงตัวนึง นึกว่าจะมีอะไรให้น่าลุ้นกว่านี้"
"เจ้าทั้งสองบอกข้ามาก่อน ว่าพวกเจ้าเป็นใคร มาทำอะไรที่บนเขาซึ่งอยู่ติดกับที่พักของข้า" ลิงตัวนั้นพูด
"เราชื่อซุนโกคูนะ ส่วนนี่เบจิต้า เราสองคนหนีออกจากบ้านมาฝึกฝนกัน พวกเราต้องการแข็งแกร่งขึ้น เราออกมาไกลมากก็มาเจอภูเขานี่แหละ เห็นกว้างและเหมาะเหม่งดีเลยมาสู้กันที่นี่ แล้วเราเข้ามากระท่อมนี่เพื่อหาน้ำกินเท่านั้นเองนะ แล้วนายล่ะเป็นใคร ลิงพูดได้เหรอแปลกดีแฮะ" โกคูแนะนำตัว
"ทำไมชื่อคล้ายๆเราจัง แซ่เดียวกันซะด้วย" ลิงตัวนั้นพูดในใจ แล้วกล่าวตอบไปว่า "ข้าคือซุนหงอคง เป็นราชาวานร ณ ที่แห่งนี้ มีตำแหน่งเป็นพระต้าเซิ่นฮุดโจ้วโพธิสัตว์ หรืออีกฉายาของข้าคือฉีเทียนต้าเซิ่ง" ลิงตัวนั้นกล่าวตอบ ใช่แล้วเขาคือซุนหงอคงนี่เอง
"ชื่อคล้ายเราจังเลยแฮะ แล้วที่มีตำแหน่งฮุดโจ้วอะไรนั่นน่ะ คืออะไรเหรอไม่เข้าใจเลยแฮะ"
"เป็นตำแหน่งทางพระโพธิสัตว์น่ะ สรุปเจ้าทั้งสองแค่มาพักเหนื่อยกันที่นี่แค่นั้นเองรึ"
''รีบไปเถอะ คาคาล็อต อย่าไปสนใจกะไอ้ลิงป่านั่นเลย"
"เดี๋ยวก่อนสิเบจิต้า เรารู้สึกสนใจเจ้าหมอนี่ขึ้นมาแล้วแฮะ ดูจากท่าทางเจ้านี่คงต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ'' โกคูหันไปทางหงอคงแล้วพูดขึ้นว่า "นี่นายถ้าไม่รังเกียจเราอยากจะดวลตัวต่อตัวกับนายหน่อยได้ไหม
"ไม่ได้ ข้าเป็นเทพ เป็นพระ ข้ามีหน้าที่ปราบมารปีศาจ พิทักษ์สวรรค์และโลกใบนี้ และคอยสอดส่องดูเหล่าสรรพสัตว์ ไม่ปราถนาจะสู้กับใครโดยไม่มีเหตุผลหรอกนะ''
"เอาเหอะน่า เราเองไม่ได้เจอคนแกร่งๆ แล้วสู้กับใครมานานแล้วนะ เราอยากสู้กับคเก่งๆเยอะๆ เราอยากแข็งแกร่งขึ้น ไม่มีอะไรสนุกเท่ากับความสนุกในการต่อสู้อีกแล้ว เป้าหมายเดียวของเราคือความแข็งแกร่ง นานๆทีจะเจอคนอย่างนายมาซักทีเราก็ย่อมไม่ทำให้เสียเวลากับนายไปอย่างเปล่าประโยชน์หรอก เบจิต้าเดี๋ยวเราขอสู้กับเจ้าลิงนี่ก่อนนะ นายช่วยถอยไปก่อน''
''ก็ได้ แล้วแต่แกเหอะ''เบจิต้าตอบด้วยความเซ็ง แล้วถอยออกไปดูเหตุการณ์ห่างๆ
''ก็ได้ ถ้าเจ้าอยากสู้กับข้า ข้าตกลง'' หงอคงกล่าวตกลงที่จะสู้กับโกคู "ฮี่ๆ''' โกคูสแหยะยิ้มออกมาด้วยความยินดี
ทั้งสองคนได้เข้าประจัญหน้าแล้วพุ่งเข้าหากัน หงอคงควบกระบองฟาดโกคู โกคูรับไว้ได้แต่กลับยกกระบองไม่ขึ้น ตั้งรับอยู่นานสุดท้ายโกคูตัดสินใจแปลงเป็นซุปเปอร์ไซย่าแล้วปัดกระบองกับหงอคงออกไปได้ในที่สุดสร้างความตกตะลึงให้กับหงอคงเป็นอย่างมาก แต่หงอคงจับสัมผัสได้ว่าจิตเป็นความโกรธไม่บริสุทธิ์จึงพนมมือแล้วท่องบทสวดบางอย่าง โกคูพุ่งเข้าจู่โจม หงอคงจึงผายฝ่ามือออกมาตรงหน้าโกคูทำให้มีแสงสีทองเจิดจรัสออกมาจากตัวหงอคง ซึ่งโกคูก็กลับโดนคลื่นมวลแรงดันมหาศาลบางอย่างดันให้กระเด็นไปจนสะบักสะบอม โกคูเห็นว่าคงไม่ใช่ลิงธรรมดา อาจจะอยู่ในระดับของเทพก็เป็นได้จึงตัดสินใจใช้พลังระดับเทพเจ้าเข้าต่อสู้โดยการแปลงเป็นซุปเปอร์ไซย่าก็อต หงอคงสัมผัสจึงรู้ได้ว่าเป็นจิตผสานกับพลังของเทพคนธรรมดาสัมผัสไม่ได้ จึงตัดสินใจใช้พลังลมปราณขั้นสุดยอดซึ่งได้รับมาจากการทำสมาธิละทิฐิแล้วบรรลุแจ้งเข้าจู่โจม โกคูเสียท่าเห็นท่าว่าจะแพ้จึงแปลงเป็นซุปเปอร์ไซย่าบลู แล้วตัดสินใจลองซัดพลังคลื่นเต่าเต็มสตรีมใส่หงอคง หงอคงใช้ลมปราณระดับอรหันต์แล้วหยิบกระบองขึ้นมาท่องคาถาธรรมสยบมารแล้วควงกระบองต้านพลังคลื่นเต่าไว้ ต้านกันอยู่นาน แต่แล้วก็มีเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้น...
จบตอนแรก ไว้แค่นี้ก่อนปวดมือละ ไว้วันไหนว่างหรือคิดอะไรได้จะมาเขียนต่ออีกกระทู้ ติดตามตอนต่อไป
ดราก้อนบอล นักรบวานรไซย่า vs ราชาเทพวานร (แต่งเอง)
เรื่องนี้ผมแต่งเองหมดทั้งสิ้น ได้เอาโครงเรื่องบางส่วนมาจากล็อกอินเก่าผมครับ555 แต่จำไม่ได้ละว่ากระทู้ไหน เพื่อความบันเทิงสนุกสนาน วิจารณ์ ติ ชมได้นะครับ พูดถึงเนื้อเรื่องเล่นๆ ได้นะครับ
...ณ เขาแห่งหนึ่งมีชายอยู่สองคนกำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือดและสนุกสนาน
"พอแค่นี้ก่อนนะเบจิต้า เราหิวน้ำน่ะ อยากจะขอนั่งพักหาน้ำที่นี่กินซักพัก"
เสียงชายคนหนึ่งพูดขึ้นมา
"เออ ฉันก็หิวเหมือนกันแหละ พักซัก 5 นาทีแล้วค่อยมาสู้กันต่อ''
ชายอีกคนหนึ่งตอบ ชายสองคนที่สู้กันอยู่นี่ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก ก็สองชาวไซย่าซุนโกคูกับเบจิต้านั้นแล ทั้งสองคนเหน็ดเหนื่อยจากการต่อสู้จึงไปหาที่พักหาน้ำกินเพื่อผ่อนคลาย ทั้งสองคนได้เดินไปยังบ้านพักแห่งหนึ่งที่ดูไม่คุ้นตาเท่าไหร่เมื่อเข้าไปนั่งพักจนหายเหนื่อยแล้วก็เดินออกไปเพื่อจะสู้กันต่อ แต่ทว่าโกคูก็พูดขึ้นมาว่า
"เบจิต้าเราสัมผัสพลังใครบางคนได้ แล้วนายล่ะ"
"ฉันก็รู้สึกว่าเหมือนมีใครมาที่นี่เหมือนกัน คาคาล็อตเราออกไปดูซิว่ามันเป็นใคร"
ทั้งสองรีบออกไปถึงหน้ากระท่อมก็เจอใครบางคนตะโกนว่า
"พวกเจ้าเป็นใครน่ะ มาที่นี่ทำไม"
โกคูและเบจิต้าหันไปดูก็พบกับลิงขนสีทอง ตัวไม่สูงมากนัก สวมชุดสีเหลือง ผูกผ้าพันคอสีแดง สวมกางเกงน้ำเงิน หน้าอกสวมเกราะทองอยู่ ถือกระบองทอง
"นั่นใครน่ะเบจิต้า ท่าทางคงแข็งแกร่งน่าดู เฮ้นี่ นายเป็นใครเหรอ"
"เชอะ ที่แท้ก็แค่ลิงตัวนึง นึกว่าจะมีอะไรให้น่าลุ้นกว่านี้"
"เจ้าทั้งสองบอกข้ามาก่อน ว่าพวกเจ้าเป็นใคร มาทำอะไรที่บนเขาซึ่งอยู่ติดกับที่พักของข้า" ลิงตัวนั้นพูด
"เราชื่อซุนโกคูนะ ส่วนนี่เบจิต้า เราสองคนหนีออกจากบ้านมาฝึกฝนกัน พวกเราต้องการแข็งแกร่งขึ้น เราออกมาไกลมากก็มาเจอภูเขานี่แหละ เห็นกว้างและเหมาะเหม่งดีเลยมาสู้กันที่นี่ แล้วเราเข้ามากระท่อมนี่เพื่อหาน้ำกินเท่านั้นเองนะ แล้วนายล่ะเป็นใคร ลิงพูดได้เหรอแปลกดีแฮะ" โกคูแนะนำตัว
"ทำไมชื่อคล้ายๆเราจัง แซ่เดียวกันซะด้วย" ลิงตัวนั้นพูดในใจ แล้วกล่าวตอบไปว่า "ข้าคือซุนหงอคง เป็นราชาวานร ณ ที่แห่งนี้ มีตำแหน่งเป็นพระต้าเซิ่นฮุดโจ้วโพธิสัตว์ หรืออีกฉายาของข้าคือฉีเทียนต้าเซิ่ง" ลิงตัวนั้นกล่าวตอบ ใช่แล้วเขาคือซุนหงอคงนี่เอง
"ชื่อคล้ายเราจังเลยแฮะ แล้วที่มีตำแหน่งฮุดโจ้วอะไรนั่นน่ะ คืออะไรเหรอไม่เข้าใจเลยแฮะ"
"เป็นตำแหน่งทางพระโพธิสัตว์น่ะ สรุปเจ้าทั้งสองแค่มาพักเหนื่อยกันที่นี่แค่นั้นเองรึ"
''รีบไปเถอะ คาคาล็อต อย่าไปสนใจกะไอ้ลิงป่านั่นเลย"
"เดี๋ยวก่อนสิเบจิต้า เรารู้สึกสนใจเจ้าหมอนี่ขึ้นมาแล้วแฮะ ดูจากท่าทางเจ้านี่คงต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ'' โกคูหันไปทางหงอคงแล้วพูดขึ้นว่า "นี่นายถ้าไม่รังเกียจเราอยากจะดวลตัวต่อตัวกับนายหน่อยได้ไหม
"ไม่ได้ ข้าเป็นเทพ เป็นพระ ข้ามีหน้าที่ปราบมารปีศาจ พิทักษ์สวรรค์และโลกใบนี้ และคอยสอดส่องดูเหล่าสรรพสัตว์ ไม่ปราถนาจะสู้กับใครโดยไม่มีเหตุผลหรอกนะ''
"เอาเหอะน่า เราเองไม่ได้เจอคนแกร่งๆ แล้วสู้กับใครมานานแล้วนะ เราอยากสู้กับคเก่งๆเยอะๆ เราอยากแข็งแกร่งขึ้น ไม่มีอะไรสนุกเท่ากับความสนุกในการต่อสู้อีกแล้ว เป้าหมายเดียวของเราคือความแข็งแกร่ง นานๆทีจะเจอคนอย่างนายมาซักทีเราก็ย่อมไม่ทำให้เสียเวลากับนายไปอย่างเปล่าประโยชน์หรอก เบจิต้าเดี๋ยวเราขอสู้กับเจ้าลิงนี่ก่อนนะ นายช่วยถอยไปก่อน''
''ก็ได้ แล้วแต่แกเหอะ''เบจิต้าตอบด้วยความเซ็ง แล้วถอยออกไปดูเหตุการณ์ห่างๆ
''ก็ได้ ถ้าเจ้าอยากสู้กับข้า ข้าตกลง'' หงอคงกล่าวตกลงที่จะสู้กับโกคู "ฮี่ๆ''' โกคูสแหยะยิ้มออกมาด้วยความยินดี
ทั้งสองคนได้เข้าประจัญหน้าแล้วพุ่งเข้าหากัน หงอคงควบกระบองฟาดโกคู โกคูรับไว้ได้แต่กลับยกกระบองไม่ขึ้น ตั้งรับอยู่นานสุดท้ายโกคูตัดสินใจแปลงเป็นซุปเปอร์ไซย่าแล้วปัดกระบองกับหงอคงออกไปได้ในที่สุดสร้างความตกตะลึงให้กับหงอคงเป็นอย่างมาก แต่หงอคงจับสัมผัสได้ว่าจิตเป็นความโกรธไม่บริสุทธิ์จึงพนมมือแล้วท่องบทสวดบางอย่าง โกคูพุ่งเข้าจู่โจม หงอคงจึงผายฝ่ามือออกมาตรงหน้าโกคูทำให้มีแสงสีทองเจิดจรัสออกมาจากตัวหงอคง ซึ่งโกคูก็กลับโดนคลื่นมวลแรงดันมหาศาลบางอย่างดันให้กระเด็นไปจนสะบักสะบอม โกคูเห็นว่าคงไม่ใช่ลิงธรรมดา อาจจะอยู่ในระดับของเทพก็เป็นได้จึงตัดสินใจใช้พลังระดับเทพเจ้าเข้าต่อสู้โดยการแปลงเป็นซุปเปอร์ไซย่าก็อต หงอคงสัมผัสจึงรู้ได้ว่าเป็นจิตผสานกับพลังของเทพคนธรรมดาสัมผัสไม่ได้ จึงตัดสินใจใช้พลังลมปราณขั้นสุดยอดซึ่งได้รับมาจากการทำสมาธิละทิฐิแล้วบรรลุแจ้งเข้าจู่โจม โกคูเสียท่าเห็นท่าว่าจะแพ้จึงแปลงเป็นซุปเปอร์ไซย่าบลู แล้วตัดสินใจลองซัดพลังคลื่นเต่าเต็มสตรีมใส่หงอคง หงอคงใช้ลมปราณระดับอรหันต์แล้วหยิบกระบองขึ้นมาท่องคาถาธรรมสยบมารแล้วควงกระบองต้านพลังคลื่นเต่าไว้ ต้านกันอยู่นาน แต่แล้วก็มีเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้น...
จบตอนแรก ไว้แค่นี้ก่อนปวดมือละ ไว้วันไหนว่างหรือคิดอะไรได้จะมาเขียนต่ออีกกระทู้ ติดตามตอนต่อไป