สวัสดีครับ

        วันนี้ผมมีเรื่องๆนึงจะมาเล่าให้ฟังครับ เป็นเรื่องของผมเองกับผู้หญิงคนนึงโดยเรื่องมันเริ่มต้นตั้งแต่ตอนเรียนมหาลัย ปี1 ผมบังเอิญเจอผู้หญิงคนหนึ่งผ่าน FACEBOOK ผมก็แอดไปโดยที่ไม่ได้คิดอะไรมากมาย และเริ่มคุยกับเธอตั้งแต่ตอนนั้น ในตอนปี1เทอม 2 หลังจากที่เราคุยกันบ่อยครั้งผมเริ่มรุสึกว่าตัวเองชอบเทอ ชอบมาก ชอบถึงขนาดทีวันนึงที่เทอยุ่งกิจกรรม ไม่ได้กินข้าวแล้วก็ไม่สะบายผมต้องซื้อของกินพร้อมกับยา ไปให้ ทั้งๆที่เราอยู่หอไกลกันด้วยซ้ำ ความสัมพันธ์เริ่มเติบโตขึ้นจากเพื่อนกลายเป็นความชอบและกลายเป็นความรักและเมื่อเรารู้สึกกับใครสักคนมากๆมันก็ยากที่จะเก็บเอาไว้ใช่ไหมละครับ วันนึงผมได้แอบถามเทอว่า นี่เราคุยกันบ่อยขนาดนี้ไม่กลัวเพื่อนเข้าใจผิดบ้างหรอ เทอตอบผมมาว่า "ไม่นะ ใครจะคิดยังไงทำไมเราต้องแคร์ด้วยละ" เป็นประโยคที่ผมฟังแล้วก็ไม่รู้เลยว่าควรจะทำอย่างไรต่อไปดี หลังจากนั้นเมื่อมีโอกาสผมก็จะพยายามพูดสมมุติว่าเราเป็นแฟนกัน จนเขาคงเริ่มรุสึกทนไม่ไหว เขาจึงบอกกับผมว่า "อย่ามาล้อเล่นอย่างนี้อีกถ้ายังอยากจะเป็นเพื่อนกันอยู่" ช็อคเลยครับตอนนั้นไปต่อไม่ถูกผมทำได้แค่เงียบ แล้วก็หายจากเทอมาระยะหนึ่ง แต่ก็ไม่นานหรอกครับผมหยุดคุยกะเทอไม่ได้เลย จนวันนึงที่ผมมีแฟน(ที่ไม่ใช่เทอ) ทุกอย่างเหมือนจะดีนะครับ แต่ลึกๆคนที่รุสึกผิดกลับเป็นผมเอง หลังจากนั้นผมก็คบกะหลายๆคนมาทำผิดแบบซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนวันนึงผมเคยคิดว่าเราคงเป็นเพื่อนกันไปแล้วความระสึกระหว่างผมและเทอคงเป็นแค่เพื่อนกัน แล้วเพื่อนเทอก็ชอบผม ผมมั่นใจมากว่าผมไม่ได้รุสึกกับเทอ จึงตัดสินใจคบกับเพื่อนของเทอแต่เมื่อวันเวลาผ่านไปผมไม่รู้เลยว่าลมอะไรที่พัดเอาความรู้สึกที่ผมมีต่อเทอกลับมาและเขาก็บล๊อคผมออกจากชีวิตของเขา เวลาผ่านไปเป็นปี เทอก็กลับเข้ามากลับมาคุยกับผม ทั้งๆที่ผมไม่เคยลืมเทอเลย จนถึงทุกวันนี้วันที่ผมไม่สามารถที่จะให้เทอรับรู้ความรู้สึกของผมได้ ผมทำด้แค่เพียงเป็นเพื่อนที่ดีของเทอให้คำแนะนำเทอในบางเรื่องที่พอจะช่วยเทอได้เป็นที่ระบายในตอนที่เทอรุสึกสับสนกับคนคุยของเทอ เป็นเพียงเพื่อนจำแลงที่คอยอยู่กับเทอในตอนที่เทอเหงาก็แค่นั้น