11 เดือนทีเรารุจักกันมาก มันมีเรื่องราวมากมายถ้าเป็นทางเดิน มันก็ยาวเท่าที่เราจะเดินมากันได้ เรา 2 คน เริ่มที่คุยกันเล่นๆ มาเรื่อยๆ เราก็ไม่รุหรอกว่าคุนจะรุสึกแบบไหน แต่เรากลับรุสึกมากขึ้นทุกครั้งที่เราได้คุย จากการเล่นbt ทำให้เราได้เจอกัน แต่แปลกที่เราก็เจอใครต่อใครมากกมาย เรากลับมารุจักกัน เราไม่กล้าที่จะขอเบอ ขอfb ขอline แต่เรากลับมาเจอในig เราเฝ้าแอบดูทุกวัน ม่มีทางไหนเลยที่จะติดต่อคุนได้ มันเป็นความสุขที่แอบเห็นรูปอยู่ทุกๆวัน แต่!!เทอดันมีแฟนแล้ว ก็แห้วสิครัช.. ใจเรามันคิดไปไกลแล้ว ห้ามความคิดได้ แต่ห้ามความรุสึกไม่ได้ เป็นได้แค่ที่ปรึกษา เป็นเพื่อนที่ดี เราคิดว่าเป็นแบบนี้ดีต่อเราที่สุดแล้ว แต่ม่เลยใจมันยิ่งต่อต้านกับสิ่งนั้น กลับรุสึกดีที่ได้ยุใกล้เค้า พอนานวันผ่านไป เทอก็มีปัญหากับแฟนถึงขั้นเลิกลา ยอมรับทั้งๆที่หน้าไม่อาย ทั้งดีใจและเสียใจ ไปพร้อมๆกัน ไอ่ความดีใจอ่ะ มันอธิบายไม่ได้หรอกว่าเป็นในรูปแบบไหน เสียใจ ที่เสียใจเพราะเห็นเทอเอาแต่ร้องไห้ เมื่อก่อนเห็นแต่รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ ความสุขทั้งนั้น ได้แต่ปลอบ พูดคุย พอเจอ ให้อาการของเทอดีขึ้นในแต่และวัน บ้านเรายู่ใกล้กัน เดินประมาณ 50 ก้าว ก็ถึง เราเจอกันหลังเวลาเลิกงานทุกเย็น ระยะเวลาไม่นานนัก ผมก็ต้องย้ายบ้าน ผมมาทำงานที่ พัทยา คนเดียว ญาติพี่น้องที่นี้ไม่มี แต่ดัน ซื้อบ้านที่นี้ เทอก็รุเรื่องที่ผมซื้อบ้าน เพราะเทอคอยให้คำปรึกษามาตลอด ผมบอกเทอแค่ว่า ถ้าย้ายบ้านไปยุด้วยกันน่ะ นั้นคือสิ่งเดียวที่ได้เจอเทอ เทอก็ตอบตกลง เทอคงม่ด้คิดอะไร ยิ่งใกล้วันที่ผมต้องย้าย ใจยิ่งสั่น ใจไม่ดีเลยคนเคยเจอทุกวันกลับไม่ได้เจออีก ผมก็ได้ย้ายไปจากที่เราใกล้กัน ได้แต่ดูความเคลื่อนไหวจาก โลกออนไลน์ ชีวิตก็เหมือนทุกๆวัน ทำงาน กิน นอน แต่กลับคิดถึงมากกว่าสิ่งใด เพราะใจเราเป็นเพื่อนไม่ได้ มันรุสึกมากกว่านั้น ร้อนรนที่จะเจอ ผมก็หาเรื่องที่จะไปเจอจนได้ พาเทอมาเที่ยวบ้าน ดึกๆก็ไปส่ง เหมือนตอนที่เรายุใกล้กัน เดินไปส่งเทอทุกๆวัน ม่มีเบื่อ น่ารักจะตาย เหมือนคนแก่สมัยก่อน ที่แค่แอบมองหลังคาบ้านก็ดีใจ......