คือเราเป็นคนภูไทกระป๋อง มีช่วงหนึ่งเราไปทำงานที่ กทม. คนในที่ทำงานก็เป็นคนมาจากภาคอีสานส่วนใหญ่เวลาคุยกันเองเขาจะชอบพูดภาษาอีสานเราฟังออกนะ แต่เราเลือกจะตอบเขาไปเป็นภาษากลาง เพราะเรารู้ว่าถ้าเราพูดภาษาเราไปเขาฟังไม่ออกเราก็ต้องแปลอีกที่ เราเลยตัดปัญหาไป บางคนที่ไม่เข้าใจก็จะว่าเราว่าแอ๊บทำไมทั้งที่ฟังออก ทำไมไม่พูดภาษาตัวเอง และสุดท้ายเราภูดภาษาเราไปเขาฟังไม่ออกเราต้องค่อยแปลตลอด จนเรามาคิดว่าคนส่วนใหญ่เขาไม่รู้จักภาษาภูไทขนาดนี้เลยเหรอ และสุดท้ายเราเองก็เหนื่อยกับการสื่อสารเลยของสื่อสารในภาษากลางดีกว่า อยู่ที่คนจะเข้าใจถ้าจะคิดว่าเราแอ๊บพูดก็ช่างเขา