๑ .  คลื่นเลเห่กล่อมโพยมยามโศก สลด แลผืนฟ้าจรดทะเลเห่ครืน คลื่นน้ำ ฉ่ำหยาดฝนโปรยริน หาดทรายงาม เปรียบกับน้ำนัยน์ตาสุดอา วรณ์ ๒ . เห็นภาพอดีตในใจพี่สุด จะโศก ยามลมพลิ้วโบกก็มีแค่เรา คู่กัน ย่อมรั

ไม่หรอก...น้ำตาไม่หรอก...ไม่ฟูมฟายไม่หรอก...ความปวดร้าวไม่หรอก...ความคิดไม่ดี ณ วันนี้ชีวิต...เดินทางมาไกลฟ้า...ยังเป็นสีฟ้าฝัน...ยังคงยึดมั่นในความฝัน ลมหายใจยังอุ่นไออยู่เสมอหน้าที่ต้

ม้านั่งเก่ามุมหนึ่งที่ในสวน เปิดสมุดทวนบทกลอนมาย้อนอ่าน สีกระดาษค่อนเหลืองเก็บเรื่องนาน กว่าสิบปีเลยผ่านฉันจดจำ บทกลอนไม่หวานซึ้งตราตรึงหรอก บทเย้าหยอกขุ่นเคืองทั้งเรื่องขำ บทที่แสนวุ่นวายหลายคนทำ บท

พื้นที่ความอ้างว้าง ระยะห่างระหว่างลมหายใจ ระลอกคลื่นความคิดถึง สั่นประสาน ราวพิณกรีดสายขณะหย่าวโบว์รักสีดำ ความอ่อนไหว ถูกโน้มถ่วงด้วยหยดน้ำตา แม้เพียงเสี้ยวลมหายใจ กระทั่งเสียงที่ไม่ได้ยิน ร่องรอยบอ