เห็นด้วยกับ คห 1 2 นะ แต่ขอขยายความ คือต้องให้เด็กมันรับผิดชอบครับ อย่าไปช่วยเหลือมากเกินไป คำมันก็บอกอยู่แล้วว่าช่วยเหลือ คือเราเหลือแล้วถึงช่วย หรือเราช่วยแล้วยังเหลือ
ถ้าเขาคิดจะก่อกรรม ต้องให้เขารับผลของกรรมนั้นเองครับ
เด็กสมองดี เรียนเก่ง ไม่ได้หมายความว่าจะมีความรับผิดชอบ ต้องฝึกทั้ง 2 อย่าง

กรณีนี้เด็กมันยังไม่ออก ก็บอกไปเลยว่า ถ้าออกก็ต้องให้เค้ารับผิดชอบหนี้ของเค้าเอง ถ้าเราจะช่วย ก็อาจสบทบเงินให้บางส่วน โดยเราไม่เดือดร้อน แล้วให้เด็กมันบริหารเงินเอง  การตัด แล้วไม่ช่วยเลยก็อาจจะดูโหดร้ายเกินไป
เช่น บอกว่า แม่มีเงินเหลือแค่ 2 หมื่น ที่เหลือเด็กต้องหาเอง เด็กจะทำงานพิเศษ หรือแบ่งเงินเดือน เก็บเงินก็ว่ากันไป แต่ถ้าไปกู้ แม่ พี่ ห้ามค้ำ  แต่ถ้าต้องแม้แต่ 2 หมื่น ยังต้องไปกู้ แล้วยังอยากจะช่วย ก็ถือว่าเป็นกรรมของ แม่กับพี่ คือ แม่กับพี่ต้องทำงานเก็บเงิน บอกเด็กให้มันทนๆ รอหน่อย
คือต้องวางแผนด้วยกันทั้ง 3 คน คือ แม่ พี่ เด็ก คือต้องให้เด็กมันเห็นว่าเราช่วย เราเดือดร้อน ต้องลำบากไปด้วยกัน ไม่ใช่ แม่ พี่ลำบากกัน 2 คน แล้วเด็กมันชิลล์ๆ

ถ้าแม่ พี่ยังไม่เลิก ยังจะไปกู้ให้ได้ ต้องให้เขาวางแผนใช้หนี้ด้วย ไม่ใช่วางแผนกู้อย่างเดียว แล้วคุณอย่าไปยุ่งเด็ดขาด ต้องแยกเงินของคุณออกมาจากแม่ พี่ ให้ได้ ไม่งั้นล่มทั้งครอบครัว  ล่มคนเดียว คุณยังช่วยเหลือปัจจัย 4 ตามกำลังได้  ดีกว่าล่มยกครัว

ดูจากที่เล่าแล้ว งานนี้ต้องให้ แม่ พี่ เด็ก วางแผนการเงินร่วมกันอันดับแรก ให้เด็กมันรับผิดชอบหนี้ด้วย  แล้วคุณคงต้องเริ่มเก็บเงินลับๆ เอาไว้ยามฉุกเฉินแล้วครับ  มาก น้อย ดีกว่าไม่มี

ผมผ่านมาแล้วหลายสิบปี แต่เป็นเรื่องธุรกิจของที่บ้านครับ