ผมเป็นคนเล่นเกมคนนึงครับ เล่นกับเพื่อนๆที่ร้าน เเต่พอผมย้ายบ้านบ่อยขึ้นเรื่อยๆเพื่อนก็เริ่มหาย มารู้สึกตัวอีกทีก็รู้สึกว่าตัวเองนั้นโดดเดี่ยวเหลือเกิน 
จนมีเพื่อนในเกมคนนึงมาชวนผมเข้าดิสคอร์ด เปิดโลกให้ผมรู้จักคนมากขึ้น จนผมมีกลุ่มที่เล่นเกมด้วยกันประจำเเต่ที่เเตกต่างคือ เราสามารถคุยกันได้ทุกเรื่อง ปลดปล่อยสิ่งที่ค้างคา เเลกเปลี่ยนความคิดเห็นต่างๆ มันทำให้ผมไม่รู้สึกโดดเดี่ยวอีกต่อไป

   ในกลุ่มที่ผมอยู่ประจำก็มีทั้งพี่ น้อง ผู้ใหญ่ ซึ่งเราก็ใช้ความจริงใจในการคบกัน มันน่าเเปลกนะครับที่ถึงเราจะไม่ได้นัดเจอกันจริงๆเเต่เรากลับรู้สึกว่าพวกเขาจริงใจกว่าคนที่อยู่รอบข้างเรา

   ในกลุ่มผมมีน้องผู้หญิงคนนึงนิสัยดีมาก เธอเป็นคนเฮฮา เป็นคนสร้างสีสันเเละเสียงหัวเราะให้คนในกลุ่มเรา ผมทราบดีครับว่าเพื่อนของผมเขาชอบน้องคนนี้เเละคิดว่าน้องเขาน่าจะรู้ตัวเเต่ไม่พูด ยังอยากรักษาความสัมพันธ์นั้นไว้

   เเต่ในที่สุดเพื่อนของผมก็บอกความในใจไปหลังจากไปเจอตัวจริงน้องเขามา 
ซึ่งน้องเขาก็รู้อยู่ก่อนเเต่ไม่คิดว่าเพื่อนผมจะสารภาพออกมา 

   หลังจากนั้นน้องเขาก็เลี่ยงที่จะไม่คุยกับเพื่อนผมอีกเลยเเต่เพื่อนผมก็พยายามรักษาระยะไว้ 
นั่นทำให้กลุ่มเดิมของเราไม่สามารถกลับมาคุยกันได้เหมือนเดิม 
เหมือนผมเป็นคนที่อยู่ตรงกลาง ทั้งอึดอัด ทั้งเศร้า
   
   หลังจากนั้นเหมือนน้องคนนั้นกับพี่ในกลุ่มผมจะทะเลาะกัน โดยที่เพื่อนผมก็ไปเข้าข้างพี่เเละพูดว่าคนที่ตัวเองเคยชอบนั้นผิด
ผมคิดว่ามันคงเป็นวิธีตัดใจของเพื่อนผม ผมจึงไม่ว่าอะไร เพราะตัวเองก็พูดไม่ได้มาก

    เพื่อนเเละน้องคนที่มันเเอบชอบก็ไปอยู่ในกลุ่มคนที่เคยบอกว่าเกลียดเเละจะไม่ยุ่งเกี่ยวด้วยเด็ดขาด มันทำผมเหวอไปเลยครับ ทั้งน้องสาวเเละเพื่อนของผม

   เเล้วหลังจากนั้นเพื่อนผมก็เที่ยวทะเลาะกับคนในตี้เกือบหมด จนในที่สุดตี้ของผมก็เเยกย้ายกันหมด มีเพียงผมกับพี่ที่เป็นอาจารย์อีกคนซึ่งเป็นผู้ใหญ่มากเเล้วเเกจึงเข้าใจเรื่องราวต่างๆได้ดี

  ผมโดดเดี่ยวอีกครั้ง เเต่เพราะเวลางานที่เยอะขึ้นผมจึงไม่ได้เข้าดิสคอร์ดอีกเลย จนมาทราบอีกทีว่าเพื่อนผมไปเข้ากับกลุ่มคนที่ตัวเองเกลียด

   เเต่เพื่อนผมก็เอาเขามานินทาจนในที่สุดก็ทะเลาะกันอีก ผมที่ทำได้เพียงเป็นคนห่างๆที่ไม่เหลือที่ๆสบายใจไว้พูดคุยอีกเเล้ว