คงต้องบอกว่าเมื่อก่อนผมทำกับญาติกับแม่ไว้เยอะครับ...ตั้งแต่เล็กจนถึงป.4ผมคือเด็กดีคนนึงเรียดเก่งได้เป็นหน้าห้องเวลามีงานไหว้ครูผมก็จะได้เป็นคนถือพานประมานนี้...ถ้าจำไม่ผิดป.4เทมอที่2...ผมเริ่มเกเรคบเพื่อนเกเรมันชื่อไอนิวตอนนั้ีไอนิวกับไอหมูมันพาผมโดดเรียนแต่ไอสองคนเนี่ยมันไม่จริงใจหรอกครับ...เพราะไอสองคนนี้ผมขโมยเงินน้องของยายก็คือยายผมอีกคนครั้ง1000จนถึงครั้งที่สาม4น้องยายจับได้ผตอนผมกำลังหยิบเงิน...แล้วผมก็วิ่งขึ้นไปหาแม่แล้วน้องยายก็บอกแม่ว่าผมขโมยเงินและผมก็ได้โกหกว่าไม่ได้ทำโดยมีความน่าเชื่อถือที่ผมเป็นเด็กดีมาตลอดทำให้แม่ผิดกับยายไปบอกก่อนว่ายายทั้งสองไม่ไช่แม่ของแม่ผมท่านเป็นพี่น้องกับแม่ของแม่ผมและเป็นคนที่เลี้ยงผมมา...หลังจากขึ้นป.5การเรียนผมแย่ลงเยอะมากกลายเป็นพวกเด็กหลังห้องเต็มตัวตั้งแต่นั้นมาผมก็สร้างความเดือดร้อนให้ที่บ้านผมมาตลอดจนโดยที่ไช้วิชาโกหกจนชำนาญมาได้โดยไม่มีไครจับได้ยกเว้นยายที่เลี้ยงผมท่านละแคะละคายว่าผมโดดเรียนบ่อย...จนความมาแตกที่ยาย...แล้วยายได้บอกเรื่องให้แม่ผมรู้...แล้วแม่ก็มาถามผมว่าจริงไหม...ผมก็ได้อีกแล้วแม่ก็เชื่อผมก็รอด...แม่ผมก็เลยผิดกับยาย...แล้วแม่ผมก็ได้แยกมายุกับผมมีน้องชายด้วย...ในห้องเช่าแม่ไม่ค่อยอยู่บ้านทำแต่งานกลับมานอนตื่นก็ไปทำงานวางเงินให้ผม...พอย้ายออกมาผมก็หนักกว่าเดิมเริ่มสูบบุหรี่ไช้ยา...ตอนนั้น ม.2เทอม2ความแตกที่แม่ผมแม่ผิดหวังมากตอนนั้นผมไม่รู้หรอกว่าแม่เจ็บปวดแค่ไหนที่ต้องทะเลาะกับญาติพี่น้องเพราะผม...จนมารู้ความจริงตอนนั้นผมก็ยิ่งหนักเจ้าไปอีกไม่เรียนแล้วเที่ยวเล่นอย่างเดียว...ผมก็เกเรจนถึง20ที่ผมพึ่งคิดได้...แต่ก็ยังไม่ได้ทำอะไรดีๆแค่หยุดสร้างปัญหา...แต่ตอนนี้ผม25ผมสำนึกแล้วผมเริ่มสร้างตัวแล้ว...ผมสามารถหาเงินได้ให้แม่ใช้(แต่ผมว่ามันส่ายไปแล้วหละครับ)ครั้งล่าสุดที่ผมเอาพานไปขอขมาท่าน ท่านยอมมานั่งแต่ทำเหมือนไม่รู้พิธีจนผมต้องบอกให้ท่านพูดอโหสิกรรม...ท่านเย็นชามากๆญาตเย็นชาไส่ผมต่อหน้าพูดด้วยดีเหน็บได้ตลอดตอนแรกผมคิดว่ามีแต่ญาติๆที่เป็นแต่ขนาดแม่ผมก็ผสมโรงด้วย...ตอนนี้ทุกคนรู้ไหมผมรู้สึกยังไงผมกำลังใช้กรรมตรงนั้นแต่คนเดียวบนโลกที่ผมแคร์คือแม่ท่านไม่ให้อภัยผม...ผมตั้งใจดีแล้วตอนนี้ผมส่งเงินให้ท่านได้แล้ว...แต่ทำเหมือนผมเป็นคนอื่น...คุยเหมือนคุยกับคนที่รังเกียจ...(ตอนนี้ทอม่ท่านบอกไม่มีเงินแต่ผมลองโทรคุยจากที่ไม่ได้คุยกันมาหลายเดือนน้ำเสียงทำผมหมดกำลังใจท่านเย็นชาและเสแสร้งไส่ผม...ผมอยากให้ท่านด่าเลยถ้าเกลียดหรือโกรธเข้าใจไหมครับมันเจ็บปวดกว่ากันที่เขาด่าอีกที่เขาคุยกับเราแบบเสแสร้ง...ตอนนี้ผมแม้ง...ผมขอแค่ให้แม่ให้อภัยผมแค่นั้นและยอมรับผมด้วยใจจริง...มันคงเป็นกรรมของผม...ท่านคงใจสลายกับลูกคนนี้ผมเหลือแค่ตัวคนเดียวโดดเดี่ยวแต่ผมจะไม่อกตัญญูครับ...ผมจะทำต่อไปทำเพื่อตัวเองพัฒนาตัวเองเรื่อยๆ...แต่บางครั้งที่เจอเรื่องหนักๆแล้วใจมันหวิวๆก็อยากมีไครซับพอตหลังที่คอยให้...กำลังใจ...แต่ผมไม่มีครับขอบคุณครับ...