สวัสดีคนอ่านทุกคน เราจะมาเล่าประสบการณ์ความรักของเราที่เจอล่าสุดนี้
เราได้รู้จักกับคนๆนึงใน ติ๊กต๊อก ก่อนน่านั้นเขามากดใจให้เราเเบบรัวๆ เราเลยกดเข้าไปดูเเล้วทักเขาไป เราได้คุยกับเขา เขาพึ่งเลิกกับเเฟน เราเองก็พึ่งเลิก ตอนนั้นน่าจะอารมณ์อกหักเหมือนกัน ก็ได้คุย เเต่ก็ไม่ได้คุยเยอะ เราก็หยอกไปว่า ขอไลน์หน่อยสิ คุยในนี้ไม่สะดวกอะ เขาก็ให้มา ด้วยความที่เราก็คุยกับเขาไปเรื่อยๆ จนเรารู้สึกดี เราชอบ ชอบการที่เขาไปไหนมาไหน รายงานตลอด ตื่นมาโทคุยกันทุกวัน นอนคุยกันก่อนนอนตี1ตี2 มีเเต่เสียงหัวเราะ เขาเป็นคนคุยเก่ง ตอนเขากินเหล้า เขาก็ตั้งกล้องไว้ เรารู้สึกดีนะที่เขาให้ความสำคัญเรา 😭มีวันหนึ่งคุยกันปกติ เรารอเขาว่างโทมาหาเราทักมาหาเราทุกครั้ง จนมีวันหนึ่ง อยู่ดีๆเขาบล็อกไลน์ เฟส ติ๊กต๊อกเราหมด ตอนนั้นเราทำได้เเค่งง ว่าเกิดอะไรขึ้น เเต่เราก็ไม่ได้ไปตามเขานะ ได้เเต่แอบส่อง ระหว่างที่เราไม่ได้คุยกัน เรานอนไม่หลับ เราจะร้องไห้ เราคิดถึงเเต่เราไม่กล้าที่จะโทหาเขา พอผ่านไปอาทิต1 คือนนั้นเราก็ยังนอนไม่หลับ เรารู้สึกคิดถึงเขา คิดว่าเขาจะทำอะไรอยู่ กินเหล้าเข้านอนหรือยัง จนอยู่ดีๆ มีเบอโทเขามา เเต่ไม่พูดอะไร เราเลยวางสาย เเต่ตอนนั้นเรารู้เเล้วเเหละว่าใคร เป็นเขาที่ใช้เบอโทมาซึ่งก่อนหน้านั้น เราน่าจะมห้เบอกะนไว้เเค่สั่งของไม่มีเมม ไว้ในโทสับ เราก็ได้คุยกันปรับความเข้าใจกัน เขามห้เหตุผลว่า เพื่อนบอกว่าถ้าไม่จริงใจกับน้องเขาก็ปล่อยน้องเขาไป ต่างคนต่างลืมคนเก่าไม่ได้ก็จบ เเต่สุดท้ายเราคุยกันจนได้คบ
ระหว่างที่คบ มันมีช่วงเวลาที่มีความสุขเราได้เจอหน้ากันครั้งเเรกโดยการที่เราไปหาเขาในช่วงหยุดสงกรานเมื่อปี65 ความรู้สึกตอนนั้นดีใจ ได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน มีความสุข เเต่เเล้ว พอหลังๆมาเราเริ่มมีปัญหากัน เพราะเวลาเขากะกินเหล้าอาทิต1 1-2บ้าง ข้างอาทิตก็ไม่มี จนเราคิกว่าทำไมเวลากินถึงไม่ตอบเเชททำไมชอบหาย เเล้วเรามีปัญหากันตลอด จนมาถึงวันที่เขาขอไปกินบ้านเพื่อน (เเฟนเก่า) เเล้วมีการนอนค้าง เราไม่ค่อยโอกับเเบบนี้เลยทะเลาะกัน เเละเขาจะให้เหตุผลว่าก็เพื่อนมันไม่มีอารัย ทุกครั้งที่เราทะเลาะกัน เราจะชอบเอาเรื่องสังคม ฐานะ หน้าที่การงานมาพูดเพราะเราต่างกัน เเฟนเราเปนครู เรียนจบโท เราเเค่พนักงานธรรมดาจบเเค่ม.6 เเต่เขาบอกว่าเเล้วมันต่างกันตรงไหน สุดท้ายเราดีกัน เเต่เราเริ่มงี่เง่ามาเรื่อยๆเรียกร้องความสนใจมาเรื่อยๆ จนรอบล่าสุดที่ทะเลาะกันหนักคือเขาไปนอนค้างบ้านเพื่อนเเฟนเก่าเขา 3วันเเละบอกกับเราว่า จะกลับตั้งเเต่วันที่สอง เเต่ไม่กลับจนวันที่สามก็ไม่กลับ ระหว่างนั้นเขาหายไปที ชม 2ชม
เขามห้เหตุผลว่า เขาเล่น มีเเต่ผู้ใหญ่อยู่ด้วยเกรงใจเเต่เราขอเเต่ออกมาคุยกับเราเเค่20นาทีเขาไม่ยอมออกมา เลยทำให้เราทะกันหนัก สุดท้ายเเล้วมันไปกันไม่ได้ เขาให้เหตุผลกับเราว่า เราเด็กเกินไป การใช้ชีวิตเราต่างกัน สังคมก็ต่างกัน เรากดดันเขา สุดท้ายเขาบอกเราว่า เขาไม่เหมือนเดิมกับเรา เขาอยากมีความสุข อยากใช้ชีวิต เราเลยยอมออกมา โดยที่เราโคตรคิดถึงเขาเลย เรานั่งโทหาเขา เขารับครั้งล่าสุดเราคุยกันไม่ถึง20นาที หลังจากนั้น เขาก็ไม่รับสายเราอีกเลย จนตอนนี้เราได้เเต่นั่งมองโทสับ เผื่อเขาจะคิดถึงเราเเล้วติดต่อมา เเต่ก็ไม่มี เอาจริงๆ ที่ผ่านมาเราตั้งใจรักเขานะ เรารู้ทุกอย่างว่าเราต่างกันกก่อนนั้นเราก็บอกถ้าเทอเจอคนที่ดีคนเหมาะสมเทอไปได้เลย ตอนนี้เราไม่/ด้โกดเขาที่เขา/ม่เหมือนเดิม เเต่เรามีเเค่ความคิดถึง คิดถึงมากๆๆ เราทำอะไรไม่ได้เเล้ว เเต่ทุกอย่างที่ผ่านมาเราทำดีที่สุดเเล้ว เราขอมห้เขาได้ใช้ชีวิตให้มีความสุข เขาไม่ผิดที่ไป เราคืนอิสระให้เเล้ว😭😭😭😭
เรามาเล่าในนี้เพื่อที่จะระบายเพราะเราไม่รู้จะคุยกับใคร เป็นกำลังใจให้เราหน่อยนะ
ฉันผู้ไม่เคยสมหวังในความรัก
เราได้รู้จักกับคนๆนึงใน ติ๊กต๊อก ก่อนน่านั้นเขามากดใจให้เราเเบบรัวๆ เราเลยกดเข้าไปดูเเล้วทักเขาไป เราได้คุยกับเขา เขาพึ่งเลิกกับเเฟน เราเองก็พึ่งเลิก ตอนนั้นน่าจะอารมณ์อกหักเหมือนกัน ก็ได้คุย เเต่ก็ไม่ได้คุยเยอะ เราก็หยอกไปว่า ขอไลน์หน่อยสิ คุยในนี้ไม่สะดวกอะ เขาก็ให้มา ด้วยความที่เราก็คุยกับเขาไปเรื่อยๆ จนเรารู้สึกดี เราชอบ ชอบการที่เขาไปไหนมาไหน รายงานตลอด ตื่นมาโทคุยกันทุกวัน นอนคุยกันก่อนนอนตี1ตี2 มีเเต่เสียงหัวเราะ เขาเป็นคนคุยเก่ง ตอนเขากินเหล้า เขาก็ตั้งกล้องไว้ เรารู้สึกดีนะที่เขาให้ความสำคัญเรา 😭มีวันหนึ่งคุยกันปกติ เรารอเขาว่างโทมาหาเราทักมาหาเราทุกครั้ง จนมีวันหนึ่ง อยู่ดีๆเขาบล็อกไลน์ เฟส ติ๊กต๊อกเราหมด ตอนนั้นเราทำได้เเค่งง ว่าเกิดอะไรขึ้น เเต่เราก็ไม่ได้ไปตามเขานะ ได้เเต่แอบส่อง ระหว่างที่เราไม่ได้คุยกัน เรานอนไม่หลับ เราจะร้องไห้ เราคิดถึงเเต่เราไม่กล้าที่จะโทหาเขา พอผ่านไปอาทิต1 คือนนั้นเราก็ยังนอนไม่หลับ เรารู้สึกคิดถึงเขา คิดว่าเขาจะทำอะไรอยู่ กินเหล้าเข้านอนหรือยัง จนอยู่ดีๆ มีเบอโทเขามา เเต่ไม่พูดอะไร เราเลยวางสาย เเต่ตอนนั้นเรารู้เเล้วเเหละว่าใคร เป็นเขาที่ใช้เบอโทมาซึ่งก่อนหน้านั้น เราน่าจะมห้เบอกะนไว้เเค่สั่งของไม่มีเมม ไว้ในโทสับ เราก็ได้คุยกันปรับความเข้าใจกัน เขามห้เหตุผลว่า เพื่อนบอกว่าถ้าไม่จริงใจกับน้องเขาก็ปล่อยน้องเขาไป ต่างคนต่างลืมคนเก่าไม่ได้ก็จบ เเต่สุดท้ายเราคุยกันจนได้คบ
ระหว่างที่คบ มันมีช่วงเวลาที่มีความสุขเราได้เจอหน้ากันครั้งเเรกโดยการที่เราไปหาเขาในช่วงหยุดสงกรานเมื่อปี65 ความรู้สึกตอนนั้นดีใจ ได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน มีความสุข เเต่เเล้ว พอหลังๆมาเราเริ่มมีปัญหากัน เพราะเวลาเขากะกินเหล้าอาทิต1 1-2บ้าง ข้างอาทิตก็ไม่มี จนเราคิกว่าทำไมเวลากินถึงไม่ตอบเเชททำไมชอบหาย เเล้วเรามีปัญหากันตลอด จนมาถึงวันที่เขาขอไปกินบ้านเพื่อน (เเฟนเก่า) เเล้วมีการนอนค้าง เราไม่ค่อยโอกับเเบบนี้เลยทะเลาะกัน เเละเขาจะให้เหตุผลว่าก็เพื่อนมันไม่มีอารัย ทุกครั้งที่เราทะเลาะกัน เราจะชอบเอาเรื่องสังคม ฐานะ หน้าที่การงานมาพูดเพราะเราต่างกัน เเฟนเราเปนครู เรียนจบโท เราเเค่พนักงานธรรมดาจบเเค่ม.6 เเต่เขาบอกว่าเเล้วมันต่างกันตรงไหน สุดท้ายเราดีกัน เเต่เราเริ่มงี่เง่ามาเรื่อยๆเรียกร้องความสนใจมาเรื่อยๆ จนรอบล่าสุดที่ทะเลาะกันหนักคือเขาไปนอนค้างบ้านเพื่อนเเฟนเก่าเขา 3วันเเละบอกกับเราว่า จะกลับตั้งเเต่วันที่สอง เเต่ไม่กลับจนวันที่สามก็ไม่กลับ ระหว่างนั้นเขาหายไปที ชม 2ชม
เขามห้เหตุผลว่า เขาเล่น มีเเต่ผู้ใหญ่อยู่ด้วยเกรงใจเเต่เราขอเเต่ออกมาคุยกับเราเเค่20นาทีเขาไม่ยอมออกมา เลยทำให้เราทะกันหนัก สุดท้ายเเล้วมันไปกันไม่ได้ เขาให้เหตุผลกับเราว่า เราเด็กเกินไป การใช้ชีวิตเราต่างกัน สังคมก็ต่างกัน เรากดดันเขา สุดท้ายเขาบอกเราว่า เขาไม่เหมือนเดิมกับเรา เขาอยากมีความสุข อยากใช้ชีวิต เราเลยยอมออกมา โดยที่เราโคตรคิดถึงเขาเลย เรานั่งโทหาเขา เขารับครั้งล่าสุดเราคุยกันไม่ถึง20นาที หลังจากนั้น เขาก็ไม่รับสายเราอีกเลย จนตอนนี้เราได้เเต่นั่งมองโทสับ เผื่อเขาจะคิดถึงเราเเล้วติดต่อมา เเต่ก็ไม่มี เอาจริงๆ ที่ผ่านมาเราตั้งใจรักเขานะ เรารู้ทุกอย่างว่าเราต่างกันกก่อนนั้นเราก็บอกถ้าเทอเจอคนที่ดีคนเหมาะสมเทอไปได้เลย ตอนนี้เราไม่/ด้โกดเขาที่เขา/ม่เหมือนเดิม เเต่เรามีเเค่ความคิดถึง คิดถึงมากๆๆ เราทำอะไรไม่ได้เเล้ว เเต่ทุกอย่างที่ผ่านมาเราทำดีที่สุดเเล้ว เราขอมห้เขาได้ใช้ชีวิตให้มีความสุข เขาไม่ผิดที่ไป เราคืนอิสระให้เเล้ว😭😭😭😭
เรามาเล่าในนี้เพื่อที่จะระบายเพราะเราไม่รู้จะคุยกับใคร เป็นกำลังใจให้เราหน่อยนะ