((ฝากแชร์ให้คิด))
แมร่งกูเห็นละเบื่อพวกชอบอ้าง หวังแต่จะพึ่งคนอื่น ข้ออ้างมาเต็ม แค่เรื่องเลือกตั้งแมร่งจะเอามากำหนดชีวิตหร๋อ แมร่งเอาความจนมาอ้างทุกยุคทุกสมัยแมร่งก็เห็นๆกันอยู่ กูสังเกตุไม่เห็นมีใครได้เป็นนายกได้อย่างเป็นสุขสักคน ลองคิดดูดิ มีปัญหามาตลอดขับไล่มากี่คนแล้ว อะไรๆก็ไปโทษแต่คนอื่นอ่ะโทษตัวเองบ้างหัดเรียนรู้ยอมรับมันบ้างสิ่งที่มันอยู่กับคุณมันก็มีแต่การโทษการอ้างอยู่แมร่งยังงั้นอ่ะคือต้องเข้าใจไม่ว่าใครจะเป็นรัฐบาลไม่ว่าจะเจอวิกฤตการณ์ไหนไม่ว่าโลกแมร่งจะเป็นยังไงทุกๆสถานะการณ์แมร่งมีคนรวยหมดอะไรที่แบบไม่พอใจก็โทษโน่นนี่นั่นซึ่งก็เป็นคนทำกันมาทั้งนั้นอ่ะ มีใครทำอ่ะ งงอ่ะ โทษจนเป็นนิสัยเป็นสันดานโทษจนแมร่งแบบ คือไม่รู้สึกทุเรศตัวเองบ้างไงว่ะ ประเทศนี้มีรัฐประหารมากี่ครั้งแล้ว ประเทศนี้มีวิกฤตการณ์ทางการเมืองมากี่ครั้งแล้วทำไมแมร่งถึงยังมีคนรวยอ่ะไอ่คนพวกนั้นมันทำอะไรอ่ะคุณไม่ต้องไปมองคนรวยก็ได้ คุณมองคนรอบๆตัวดิมันก็มีคนที่เขาอยู่ได้อ่ะเขาทำอะไรในขณะที่คุณ ยังโทษ ยังบ่น ยังอ้าง ยังแต่ อยู่ เขาทำอะไรนึกออกป่ะ แมร่งโทษแต่คนอื่น ไปศึกษาดิไปดูเขาทำยังไงเขาทำยังไงเขาถึงรวยเขารอความช่วยเหลือรัฐบาลป่าว อาจารย์เฉลิมชัย นะตัวอย่างเกิดมาจนจะตายห่าตอนนี้มีร่วม 2000 ล้าน เพราะอะไร เพราะเขารอความช่วยเหลือจากใครป่าวคุณจะบอกว่าคนเรามีโอกาสไม่เท่ากันไม่ได้ เพราะอะไร เจ้าสัวธนินท์ เจ้าสัวเจริญ แต่ก่อนเข็นผักอยู่สําเพ็ง เยาวราช คุณวิกรม กรมดิษฐ์ วิ่งขายถั่วหาบถั่วริสงขายเนี่ยที่ ท่าม่วง กาญจนบุรี ต้นทุนไม่เท่าเลยต้นทุนต่ำกว่ากูเยอะต้นทุนต่ำกว่าคุณด้วย ถ้าคุณบอกว่าต้นทุนคนเราไม่เท่ากันใช่ถูกเลย พวกคนที่ผมพูดไปมะกี้ต่ำกว่าทุกคน เอาแจ็ค หม่า ด้วยไหม ต้นทุนต่ำกว่าเราหมดข้ออ้างเห็นยัง มันเป็นข้ออ้าง คุณแมร่งข้ออ้างหมดทุกอย่าง อ้างทุกสิ่งทุกอย่าง ชีวิตมันถึงไม่ไปไหนไง คือต้นทุนชีวิตคุณไม่ได้ต่ำโอกาสไม่ได้ต่ำ ที่มันต่ำคือความรับผิดชอบความพยายามกับคุณภาพความคิดของหรือไม่จริง คุณชอบได้การเมืองแต่มันไม่ใช่ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต และการที่ถูกใจมันมีอีกคนนึงไม่ถูกใจแน่นอนและมันเป็นไปไม่ได้ที่รัฐบาลจะต้องถูกใจหมด ต่อให้เป็นนายกคนไหนก็ตามแต่ คุณจะชอบใครก็แล้วแต่ทุกครั้งทุกการกระทำมันเป็นไปไม่ได้หรอกที่การกระทำของเขาทุกๆครั้งจะถูกใจจะต้องให้ถูกใจเท่านั้นมันเป็นไปไม่ได้ เพราะอะไร คนทั้งประเทศนี้มี 67 ล้านคน การที่รัฐบาลแมร่งทำอะไรอย่างนึงเพื่อให้ถูกใจคุณคนเดียวมันเป็นไปได้หร๋อโอกาส 1 ใน 67 ล้านเนี่ยน่ะ นักการเมืองอยู่ 4 ปี แมร่งจะทำอะไรถูกใจคุณไปหมดใน 4 ปี มันเป็นไปไม่ได้ ถ้าไม่พอใจโอ้ยชีวิตแมร่งแย่ โน่นนี่นั้น ทุกอย่างกำลังจะจบ งั้นก็ควรจะจบชีวิตไปเลยก็ได้ คิดเยอะๆ ก็แมร่งไม่รับผิดชอบขนาดเนี้ย อะไรก็โทษแต่คนอื่น ไม่เคยโทษตัวเอง ตัวเองดีเลิศที่สุดในโลกตัวเองเจ๋งที่สุดในโลกตัวเองเก่งที่สุดในโลกมันใช่ไหมอ่ะลองคิดดูๆ ตนเป็นที่พึ่งแห่งตนพึ่งตัวเองหรือยัง หรือยังเป็นภาระคนอื่นอยู่ทุกสังคมทุกสาขาอาชีพมีคนร่ำรวยขึ้นมาได้หมด คนที่ลืมตาอาปากได้หมดทำไมคนคนนั้นถึงไม่เป็นคุณ ถามตัวเองสิ คือผมก็ไม่ได้อยากจะไปยุ่งสิทธิของใคร แต่ก็เช่นกันในเมื่อคุณยังไปยุ่งกับสิทธิของคนอื่นได้ผมก็ทำได้เช่นกัน
คิดตามนิดนึงครับ นี่คือความคิดของเด็กน่ะย้ำความคิดเด็ก
แมร่งกูเห็นละเบื่อพวกชอบอ้าง หวังแต่จะพึ่งคนอื่น ข้ออ้างมาเต็ม แค่เรื่องเลือกตั้งแมร่งจะเอามากำหนดชีวิตหร๋อ แมร่งเอาความจนมาอ้างทุกยุคทุกสมัยแมร่งก็เห็นๆกันอยู่ กูสังเกตุไม่เห็นมีใครได้เป็นนายกได้อย่างเป็นสุขสักคน ลองคิดดูดิ มีปัญหามาตลอดขับไล่มากี่คนแล้ว อะไรๆก็ไปโทษแต่คนอื่นอ่ะโทษตัวเองบ้างหัดเรียนรู้ยอมรับมันบ้างสิ่งที่มันอยู่กับคุณมันก็มีแต่การโทษการอ้างอยู่แมร่งยังงั้นอ่ะคือต้องเข้าใจไม่ว่าใครจะเป็นรัฐบาลไม่ว่าจะเจอวิกฤตการณ์ไหนไม่ว่าโลกแมร่งจะเป็นยังไงทุกๆสถานะการณ์แมร่งมีคนรวยหมดอะไรที่แบบไม่พอใจก็โทษโน่นนี่นั่นซึ่งก็เป็นคนทำกันมาทั้งนั้นอ่ะ มีใครทำอ่ะ งงอ่ะ โทษจนเป็นนิสัยเป็นสันดานโทษจนแมร่งแบบ คือไม่รู้สึกทุเรศตัวเองบ้างไงว่ะ ประเทศนี้มีรัฐประหารมากี่ครั้งแล้ว ประเทศนี้มีวิกฤตการณ์ทางการเมืองมากี่ครั้งแล้วทำไมแมร่งถึงยังมีคนรวยอ่ะไอ่คนพวกนั้นมันทำอะไรอ่ะคุณไม่ต้องไปมองคนรวยก็ได้ คุณมองคนรอบๆตัวดิมันก็มีคนที่เขาอยู่ได้อ่ะเขาทำอะไรในขณะที่คุณ ยังโทษ ยังบ่น ยังอ้าง ยังแต่ อยู่ เขาทำอะไรนึกออกป่ะ แมร่งโทษแต่คนอื่น ไปศึกษาดิไปดูเขาทำยังไงเขาทำยังไงเขาถึงรวยเขารอความช่วยเหลือรัฐบาลป่าว อาจารย์เฉลิมชัย นะตัวอย่างเกิดมาจนจะตายห่าตอนนี้มีร่วม 2000 ล้าน เพราะอะไร เพราะเขารอความช่วยเหลือจากใครป่าวคุณจะบอกว่าคนเรามีโอกาสไม่เท่ากันไม่ได้ เพราะอะไร เจ้าสัวธนินท์ เจ้าสัวเจริญ แต่ก่อนเข็นผักอยู่สําเพ็ง เยาวราช คุณวิกรม กรมดิษฐ์ วิ่งขายถั่วหาบถั่วริสงขายเนี่ยที่ ท่าม่วง กาญจนบุรี ต้นทุนไม่เท่าเลยต้นทุนต่ำกว่ากูเยอะต้นทุนต่ำกว่าคุณด้วย ถ้าคุณบอกว่าต้นทุนคนเราไม่เท่ากันใช่ถูกเลย พวกคนที่ผมพูดไปมะกี้ต่ำกว่าทุกคน เอาแจ็ค หม่า ด้วยไหม ต้นทุนต่ำกว่าเราหมดข้ออ้างเห็นยัง มันเป็นข้ออ้าง คุณแมร่งข้ออ้างหมดทุกอย่าง อ้างทุกสิ่งทุกอย่าง ชีวิตมันถึงไม่ไปไหนไง คือต้นทุนชีวิตคุณไม่ได้ต่ำโอกาสไม่ได้ต่ำ ที่มันต่ำคือความรับผิดชอบความพยายามกับคุณภาพความคิดของหรือไม่จริง คุณชอบได้การเมืองแต่มันไม่ใช่ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต และการที่ถูกใจมันมีอีกคนนึงไม่ถูกใจแน่นอนและมันเป็นไปไม่ได้ที่รัฐบาลจะต้องถูกใจหมด ต่อให้เป็นนายกคนไหนก็ตามแต่ คุณจะชอบใครก็แล้วแต่ทุกครั้งทุกการกระทำมันเป็นไปไม่ได้หรอกที่การกระทำของเขาทุกๆครั้งจะถูกใจจะต้องให้ถูกใจเท่านั้นมันเป็นไปไม่ได้ เพราะอะไร คนทั้งประเทศนี้มี 67 ล้านคน การที่รัฐบาลแมร่งทำอะไรอย่างนึงเพื่อให้ถูกใจคุณคนเดียวมันเป็นไปได้หร๋อโอกาส 1 ใน 67 ล้านเนี่ยน่ะ นักการเมืองอยู่ 4 ปี แมร่งจะทำอะไรถูกใจคุณไปหมดใน 4 ปี มันเป็นไปไม่ได้ ถ้าไม่พอใจโอ้ยชีวิตแมร่งแย่ โน่นนี่นั้น ทุกอย่างกำลังจะจบ งั้นก็ควรจะจบชีวิตไปเลยก็ได้ คิดเยอะๆ ก็แมร่งไม่รับผิดชอบขนาดเนี้ย อะไรก็โทษแต่คนอื่น ไม่เคยโทษตัวเอง ตัวเองดีเลิศที่สุดในโลกตัวเองเจ๋งที่สุดในโลกตัวเองเก่งที่สุดในโลกมันใช่ไหมอ่ะลองคิดดูๆ ตนเป็นที่พึ่งแห่งตนพึ่งตัวเองหรือยัง หรือยังเป็นภาระคนอื่นอยู่ทุกสังคมทุกสาขาอาชีพมีคนร่ำรวยขึ้นมาได้หมด คนที่ลืมตาอาปากได้หมดทำไมคนคนนั้นถึงไม่เป็นคุณ ถามตัวเองสิ คือผมก็ไม่ได้อยากจะไปยุ่งสิทธิของใคร แต่ก็เช่นกันในเมื่อคุณยังไปยุ่งกับสิทธิของคนอื่นได้ผมก็ทำได้เช่นกัน