23-03-2019
นานมากแล้วที่ไม่ได้บันทึก เพราะอาการดีขึ้นมาก แบบมากๆ คิดว่าน่าจะหายขาดในอีกไม่ช้า
แต่หลายวันมานี้รู้สึกเครียด มีเรื่องมากมายเข้ามาไม่หยุดหย่อนเลย เรื่องงานก็แย่มากๆ เพื่อนร่วมงานไม่มี อยู่เป็นสุญญากาศ แต่ว่าก็เป็นเพราะตัวเอง บางครั้งเพื่อความถูกต้อง เพื่อสิ่งที่ดีขึ้น ต้องยอมโดนเกลียด ต้องเป็นคนเลวร้าย ร้ายกาจ และอาจจะเป็นแบบนั้นในสายตาคนอื่นตลอดไป มันเลี่ยงไม่ได้ ไม่รู้หรอกว่าจะทนได้ไหม ทนได้อีกนานแค่ไหน
เรื่องส่วนตัวก็ย่ำแย่ไม่แพ้กัน โถมเข้ามาจนแทบจะรับไม่ไหว ใจหนึ่งอยากเป็นที่พึ่งให้ทุกคนได้ แต่อีกมุมก็รู้สึกว่ามันมากมายจัง แล้วหลายเรื่องที่ทำลงไปมันถูกต้องหรือเปล่า มันดีหรือเปล่า ทำอะไรพลาดไปบ้างกันแน่ รู้สึกเครียดจนตอนนี้รับรู้ได้ว่าร่างกายเริ่มแปรปรวน วันนี้มีอาการท้องเสีย ปั่นป่วน ในสมองคิดเรื่องมากมาย วนๆเวียนๆ คล้ายกับคนตกอยู่ในภวังค์ อยากลอยได้ ถ้าไม่มีตัวเองอยู่ก็คงดี บางเสี้ยวของเวลาก็รู้ตัวว่าไร้สาระ มันไม่มีอะไร ไม่มีสักหน่อย บางเสี้ยวก็คิดว่าเหนื่อยจัง รู้สึกสับสน บางเวลาก็บอกตัวเองว่าตัวคนเดียว คนเดียวก็อยู่ได้ คิดวนไปเรื่อยจนตอนนี้ความคิดว่าเป็นภาระคนอื่น มันเข้ามาถี่ๆในหัว นี่เพียงแค่วันเดียวทำไมความคิดมันหลากหลาย หวังว่ามันไม่ใช่อาการ depress ได้แต่หวังว่าจะผ่านไปได้ ผ่านความรู้สึกดำดิ่งนี้ได้ หวังว่าจะสามารถบอกตัวเองให้อยู่กับเหตุและผลแบบตอนนี้ได้ ทุกเรื่องราว ทุกปัญหาที่เกิดขึ้น จะสามารถอยู่กับมันได้
ความเจ็บปวดที่ไร้แผล
นานมากแล้วที่ไม่ได้บันทึก เพราะอาการดีขึ้นมาก แบบมากๆ คิดว่าน่าจะหายขาดในอีกไม่ช้า
แต่หลายวันมานี้รู้สึกเครียด มีเรื่องมากมายเข้ามาไม่หยุดหย่อนเลย เรื่องงานก็แย่มากๆ เพื่อนร่วมงานไม่มี อยู่เป็นสุญญากาศ แต่ว่าก็เป็นเพราะตัวเอง บางครั้งเพื่อความถูกต้อง เพื่อสิ่งที่ดีขึ้น ต้องยอมโดนเกลียด ต้องเป็นคนเลวร้าย ร้ายกาจ และอาจจะเป็นแบบนั้นในสายตาคนอื่นตลอดไป มันเลี่ยงไม่ได้ ไม่รู้หรอกว่าจะทนได้ไหม ทนได้อีกนานแค่ไหน
เรื่องส่วนตัวก็ย่ำแย่ไม่แพ้กัน โถมเข้ามาจนแทบจะรับไม่ไหว ใจหนึ่งอยากเป็นที่พึ่งให้ทุกคนได้ แต่อีกมุมก็รู้สึกว่ามันมากมายจัง แล้วหลายเรื่องที่ทำลงไปมันถูกต้องหรือเปล่า มันดีหรือเปล่า ทำอะไรพลาดไปบ้างกันแน่ รู้สึกเครียดจนตอนนี้รับรู้ได้ว่าร่างกายเริ่มแปรปรวน วันนี้มีอาการท้องเสีย ปั่นป่วน ในสมองคิดเรื่องมากมาย วนๆเวียนๆ คล้ายกับคนตกอยู่ในภวังค์ อยากลอยได้ ถ้าไม่มีตัวเองอยู่ก็คงดี บางเสี้ยวของเวลาก็รู้ตัวว่าไร้สาระ มันไม่มีอะไร ไม่มีสักหน่อย บางเสี้ยวก็คิดว่าเหนื่อยจัง รู้สึกสับสน บางเวลาก็บอกตัวเองว่าตัวคนเดียว คนเดียวก็อยู่ได้ คิดวนไปเรื่อยจนตอนนี้ความคิดว่าเป็นภาระคนอื่น มันเข้ามาถี่ๆในหัว นี่เพียงแค่วันเดียวทำไมความคิดมันหลากหลาย หวังว่ามันไม่ใช่อาการ depress ได้แต่หวังว่าจะผ่านไปได้ ผ่านความรู้สึกดำดิ่งนี้ได้ หวังว่าจะสามารถบอกตัวเองให้อยู่กับเหตุและผลแบบตอนนี้ได้ ทุกเรื่องราว ทุกปัญหาที่เกิดขึ้น จะสามารถอยู่กับมันได้