เราคบกับรุ่นน้องมาประมาณ 1 ปีกว่าๆ ระหว่างที่เราคบกัน ทั้งเราและเค้ามีความสุขมาก เค้ามาเติมเต็มทุกอย่างให้เรา หากมีเวลาก็มาหากัน (อยู่คนละจังหวัด) เราคุยกันทุกวัน เป็นกำลังใจซึ่งกันและกันเสมอ ความรักก่อตัวขึ้นในทุกวันและเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ โลกดูสดใส ยิ่งช่วงพ่อเราป่วย ได้เค้าเป็นแรงใจให้เสมอ
จวบจนกลางเดือนที่ผ่านมาเค้าต้องหมั้นหมายกับคนที่ทางบ้านต้องการ (เรารู้มาก่อนแต่ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นเร็วเพราะด้วยระยะทางและสถานที่ทำงานของเค้าอยู่คนละจังหวัด ทำให้เราคิดไปว่าเค้ากับคนที่ทางบ้านต้องการให้แต่งงานกัน อาจจะไม่เกิดขึ้น) เราเลยถามเค้าว่าทำไมถึงไม่บอกทางบ้านว่ามีคนที่รักแล้ว งานหมั้นงานแต่งยกเลิกได้มั้ย เค้าตอบเรามาว่าผู้ใหญ่คุยกันไว้หมดแล้ว และเขาจะทำให้ครอบครัวผิดใจกันไม่ได้ เราเสียใจมาก แต่ทุกอย่างถูกกำหนดไว้แบบนี้แล้ว จึงได้แต่ก้มหน้ายอมรับความเป็นจริง ตัวเค้าบอกเราว่าทุกอย่างระหว่างเรายังคงเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง เราจะอยู่ข้างๆ กันต่อไป
แต่ก็อีกนั่นแหละ...หลังจากที่ไปหมั้นกลับมา เค้ามาบอกว่าจะย้ายกลับไปอยู่บ้าน เพื่อไปดูแลแม่ดูแลครอบครัว (เค้าบอกเราว่าระหว่างเราทุกอย่างยังเหมือนเดิมนะ) เราอึ้งเหมือนความเสียใจยังไม่ทันได้จางก็ต้องเสียใจคูณสองเข้าไปอีก หากย้ายกลับบ้านไปก็คงหมายถึงตัวเค้าก็คงต้องแต่งงานด้วย (ในความคิดเรา)
แล้วเรื่องระหว่างเราจะยังคงเหมือนเดิมได้ยังงัย เราสองคนรักกันก็จริง แต่คงไม่เท่าที่เค้ารักแม่รักครอบครัว (ไม่รวมคู่หมั้น) เพราะเราคือคนนอก เราเป็นคนนอก
ตอนนี้ความรู้สึกเสียใจมีเต็มอก ไร้เรี่ยวแรงจะเดินต่อไป วันๆ ไม่อยากทำอะไร เหงา เศร้า ซึม ความสุขที่เรามีหายไปหมด
ถามว่ายินดีกับเค้ามั้ย..ในฐานะที่เรารักเค้า เราก็ต้องยินดีอยู่แล้ว คนที่เรารักมีความสุขเราก็ต้องสุขกับเขา แต่ความเสียใจที่เรามีเราก็ต้องการคนช่วยปลอบเราเช่นกัน คนรอบตัวคอยให้กำลังใจแต่มันยังรู้สึกไม่ดีขึ้นเลย พยายามคิดบวกแต่ความคิดลบๆ ก็แทรกซึมเข้ามาเสมอ เหมือนตัวเราไม่เหลือใครสักคน...
เราขอระบายความอึดอัดในใจลงที่นี่ เผื่อบางทีกำลังใจจากคนนอก อาจจะช่วยบรรเทาความรู้สึกของเราได้บ้าง...ขอบคุณค่ะ