สวัสดีค่ะ นี่คือกระทู้แรกของเรา ถ้าผิดพลาดประการใดต้องขออภัยด้วยนะคะ
เรื่องมีอยู่ว่า สมัยที่เราเรียนอยู่ ม.4 เคยแอบรักเพื่อนอยู่คนนึงค่ะ เขาก็รับรู้นะคะ แต่เขาไม่ได้รักเรา เขาบอกว่าเรายังเป็นเพื่อนกันได้เหมือนเดิมนะ แต่เรากลับรู้สึกว่าเขาไม่ได้เห็นเราเป็นเพื่อนเลย เหมือนพยายามออกห่างเราไปเรื่อย ๆ เราก็มีน้อยใจบ้าง เสียใจบ้าง แต่เราก็เข้าใจได้ว่าทั้งหมดมันก็ผิดที่เราเองที่ไปชอบเพื่อนตัวเอง พอเขารับรู้ ความเป็นเพื่อนมันไม่เหมือนเดิมก็ไม่ใช่เรื่องแปลก
พอมาถึงตอนนี้ก็ผ่านมา 6-7 ปีแล้ว พวกเราใกล้จะเรียนจบมหาลัยกันแล้ว เราเรียนคนละมหาลัยกันนะคะ แต่เราไม่เคยลืมเขาได้เลยค่ะ ยังคิดถึงและเป็นห่วงเขาเสมอเลย ชอบแอบไปส่องเฟซเขาบ่อย ๆ พอเห็นอะไรมาก็เก็บมานั่งคิดและเสียใจ ทั้งที่เราก็รู้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์ เราพยายามที่จะออกจากความรู้สึกนี้มาหลายปี แต่มันไม่ง่ายเลยค่ะ เขาคือผู้ชายคนแรกที่เรารัก และตอนนี้ก็ยังคงเป็นผู้ชายคนเดียวที่เรารักอยู่ค่ะ (นอกจากพ่อนะคะ)
ความรู้สึกตอนที่โดนเขาปฏิเสธมันเจ็บมากเลยค่ะ ได้แต่ถามตัวเองว่าเราสวยไม่พอ ดีไม่พอ เก่งไม่พอใช่ไหม เรารู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่าเลยค่ะ ไม่มั่นใจในตัวเองเลย และทุกวันนี้เราไม่สามารถเริ่มคุยกับใครได้เลยค่ะ เราไม่แม้กระทั่งจะเริ่มชอบใครได้เลย เพราะกลัวผิดหวังไปแล้ว ทุกวันนี้เรากลัวความรักมากเลยนะคะ ความรู้สึกของเราเหมือนยังเลิกรักเขาไม่ได้ ยังรอเขาอยู่ ทั้งที่ก็รู้อยู่เต็มอกว่ามันเป็นไปไม่ได้
เราดูโง่มากเลยใช่ไหมคะ เราไม่รู้จริง ๆ ว่าเราจะออกจากความรู้สึกนี้ได้อย่างไร เรายังคงคิดมากกับเรื่องเดิม ๆ ซ้ำ ๆ ที่มันผ่านไปแล้ว บางวันเก็บไปคิดจนแทบนอนไม่หลับ ยังเสียใจ ยังร้องไห้กับความผิดหวังอยู่ ทั้งที่มันก็ผ่านมานานมาก ๆ แล้ว เราแค่อยากมาขอคำแนะนำและกำลังใจค่ะ หวังว่าซักวันเราจะออกจากความรู้สึกนี้ได้ ถึงแม้ว่ามันจะยากแค่ไหนก็ตาม
เคยผิดหวังจากการแอบรัก จนไม่กล้ารักใครอีกเลย
เรื่องมีอยู่ว่า สมัยที่เราเรียนอยู่ ม.4 เคยแอบรักเพื่อนอยู่คนนึงค่ะ เขาก็รับรู้นะคะ แต่เขาไม่ได้รักเรา เขาบอกว่าเรายังเป็นเพื่อนกันได้เหมือนเดิมนะ แต่เรากลับรู้สึกว่าเขาไม่ได้เห็นเราเป็นเพื่อนเลย เหมือนพยายามออกห่างเราไปเรื่อย ๆ เราก็มีน้อยใจบ้าง เสียใจบ้าง แต่เราก็เข้าใจได้ว่าทั้งหมดมันก็ผิดที่เราเองที่ไปชอบเพื่อนตัวเอง พอเขารับรู้ ความเป็นเพื่อนมันไม่เหมือนเดิมก็ไม่ใช่เรื่องแปลก
พอมาถึงตอนนี้ก็ผ่านมา 6-7 ปีแล้ว พวกเราใกล้จะเรียนจบมหาลัยกันแล้ว เราเรียนคนละมหาลัยกันนะคะ แต่เราไม่เคยลืมเขาได้เลยค่ะ ยังคิดถึงและเป็นห่วงเขาเสมอเลย ชอบแอบไปส่องเฟซเขาบ่อย ๆ พอเห็นอะไรมาก็เก็บมานั่งคิดและเสียใจ ทั้งที่เราก็รู้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์ เราพยายามที่จะออกจากความรู้สึกนี้มาหลายปี แต่มันไม่ง่ายเลยค่ะ เขาคือผู้ชายคนแรกที่เรารัก และตอนนี้ก็ยังคงเป็นผู้ชายคนเดียวที่เรารักอยู่ค่ะ (นอกจากพ่อนะคะ)
ความรู้สึกตอนที่โดนเขาปฏิเสธมันเจ็บมากเลยค่ะ ได้แต่ถามตัวเองว่าเราสวยไม่พอ ดีไม่พอ เก่งไม่พอใช่ไหม เรารู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่าเลยค่ะ ไม่มั่นใจในตัวเองเลย และทุกวันนี้เราไม่สามารถเริ่มคุยกับใครได้เลยค่ะ เราไม่แม้กระทั่งจะเริ่มชอบใครได้เลย เพราะกลัวผิดหวังไปแล้ว ทุกวันนี้เรากลัวความรักมากเลยนะคะ ความรู้สึกของเราเหมือนยังเลิกรักเขาไม่ได้ ยังรอเขาอยู่ ทั้งที่ก็รู้อยู่เต็มอกว่ามันเป็นไปไม่ได้
เราดูโง่มากเลยใช่ไหมคะ เราไม่รู้จริง ๆ ว่าเราจะออกจากความรู้สึกนี้ได้อย่างไร เรายังคงคิดมากกับเรื่องเดิม ๆ ซ้ำ ๆ ที่มันผ่านไปแล้ว บางวันเก็บไปคิดจนแทบนอนไม่หลับ ยังเสียใจ ยังร้องไห้กับความผิดหวังอยู่ ทั้งที่มันก็ผ่านมานานมาก ๆ แล้ว เราแค่อยากมาขอคำแนะนำและกำลังใจค่ะ หวังว่าซักวันเราจะออกจากความรู้สึกนี้ได้ ถึงแม้ว่ามันจะยากแค่ไหนก็ตาม