เราเลิกกับเเฟนที่คบกันมาเกือบปี เราพยายามลืมเค้านะเว้ย แต่ทำไม่ได้อะ เราก็ผิดเองแหละที่ชอบว่าเค้าตลอด เราไม่คิดว่าการที่เราทำแบบนั้นมันจะทำให้เค้าจากเราไปเร็วขนาดนี้ เราเรียนที่ต่างประเทศเราอะรอเค้าทุกวันนะ แต่ทำไมเค้าถึงไม่รอเราเลย...เรารักเค้ามาก แต่เราไม่กล้าบอกว่ารักตรงๆ เราเขินเว้ยเวลาบอกรักอะ มันทำให้เค้าคิดว่าไม่รักหรอ? คือ...ถ้าเราไม่รักเค้าจริงเราจะรอเค้าจนเกือบปีหรอ ก่อนหน้านั้นที่เรากลับไทยเราก็ทะเลาะเรื่องการมาทำงานที่ต่างประเทศเนี้ยแหละ จุดจบสุดท้ายก็คือเลิกอะ เราไปสมัครงานที่ญี่ปุ่นงานของเราค่อนข้างต้องใช้กำลัง เพราะต้องแบกของไง คือเรารู้สึกกดดันมากเรื่องภาษา เราเหงา เราคิดถึงเค้าแทบขาดใจ ก่อนนอนเคยคิดว่าทำไมกูถึงรู้สึกเหงาขนาดนี้วะ เราไม่มีที่ระบายเลยอะ เราไม่เหลือใครแล้วตอนนี้...เพื่อนก็ไม่มี ต้องอยู่ตัวคนเดียวจริงๆหรอ เราไม่ต้องการอะไรเลยอะ ขอแค่คนที่รักเราจากใจจริง แต่ทุกคนที่เข้ามามีบทบาทในชีวิตเราเข้ามาเพราะหวังผลอะไรบางอย่างจากตัวเรา กูแค่ต้องการคนที่อยู่ข้างๆกู คนที่รอกูได้ คนที่รักกูจากใจริงๆ ทำแค่นี้เพื่อกูมันยากนักหรอ กูให้ใจไปหมดทั้งใจ แต่สิ่งที่กูได้รับคือการที่เหยียบย้ำใจที่กูให้อย่างไม่ใยดี เห็นกูเป็นของเล่นหรอ?แล้วช่วงเวลาดีๆที่มีให้กันหล่ะ กูก็เหมือนเด็กที่ไม่รู้จักโต คิดจะตัดปัญหาด้วยการฆ่าตัวตาย แต่สุดท้ายกูก็ทำไม่ได้ เพราะกูยังเหลือพ่อแม่ที่ต้องเลี้ยงดูอีก กูไม่อยากให้พวกท่านเสียใจ ความรู้สึกหน่วงมากๆ อยากจะร้องไห้ออกมาแทบตาย แต่น้ำตามันไม่ไหลไง หาที่ระบายที่ไหนไม่ได้แล้วก็ขอระบายในนี้หน่อยนะ....หวังว่าพรุ่งนี้เรายังมีแรงที่จะออกไปใช้ชีวิต