สวัสดีค่ะ เราอยู่ชั้นม.5ปีนี้ปีหน้าก็ม.6ละนะ เราไม่เคยขึ้นรถทัวเองไม่เคยที่จะไปไหนมาไหนคนเดียวด้วยเหตุผลที่ว่า .ที่บ้านไม่ให้ไปไหนไม่ให้ทำอะไรสักอย่างง อิจฉาเพื่อนคนอื่นมากได้ทำนั่นนี่ พ่อแม่ไม่ว่า แต่ก็รู้จักลิมิตตัวเอง ตาเรานะ จะเป็นคนแบบชอบบอกเราต้องอยู่ในกฏระเบียบนะ ตีกรอบไว้ ปากบอกว่าปล่อยสุดท้ายย ทำอะไรไม่ได้ เราก็เถียงไม่ได้ด้วยสิ เราเป็นพวกน้ำตาตื้นอะนิดหน่อยร้องไห้หรือเก็บกดกันนะ  เราท้อมากก เราแบบไม่อยากอยู่บ้านเลยอะ อยากไปไกลๆๆ กลับมาทีไรท้ออโดนด่าตะคอกใส่. เราอยากทำอะไรด้วยตัวเอง  เราพูดกับใคร เขาก็ว่าเราเด็ก  เห้ยยย..คนอื่นเขาเด็กกว่าเราเขาเก่งกว่าเราอีก  เราต้องปั้นหน้ายิ้มมม  กลับบ้านนิยิ้มไม่ออกเลยอะ  เราท้ออะ  ทำอะไรไม่ถูกบอกใครไม่ได้ว่าเป็นอะไร มีปัญหานิดหน่อยย ก็ไม่ค่อยมีใครเข้าใจ  ไม่เหมือนเด็กคนอื่นเขาสักที ไม่รู้ว่าทำไมชีวิตเราต้องเป็นแบบนี้ด้วยอะ  อายุแค่นี้ ต้องทำเหมือนเป็นเด็กอยู่เลยอะ ต้องคอยอยู่ภายใต้คำสั่งง โดยที่เอาความคิดตัวเองเป็นที่ตั้งก็ไม่ได้  เรามีเพื่อนน  เรามีแฟนน ใช่ ครอบครัวเราก็ไม่ชอบให้มีแฟน ที่พี่ชายเราเขามีแฟนยังไม่ว่าอายุห่างกันแค่ปีเดียวเองง เราก็ไม่อยากบอกครอบครัวหรอกว่าเราไม่มี  แต่ก็ไม่อยากปิดบังง  มันเป็นธรรมชาติของมนุษย์เนาะ รักกันเราก็รู้จักลิมิตอยู่  แต่นี่พอรู้ว่ามี ปุ๊ปป ด่าเราเหมือนเราไปฆ่าใครตายอะ  เราไม่เข้าใจเลยย ทำไมอะ  เราไม่สามารถทำอะไรได้เหมือนคนอื่นเลยหรอ
หรือต้องรอให้เราตายแล้วเกิดใหม่เราถึงจะทำตามใจได้อะ😢
ปล.แฟนคบจะปีแล้วพึ่งมาบอกก
ปล.เราแค่อยากระบายไม่ได้มีเจตนาอย่างอื่นเลย