สวัสดีค่ะ

เราทราบดีว่ากระทู้นี้อาจจะมีดราม่า ด้วยเนื้อหา ความคิดเรื่องการฆ่าตัวตายในมุมของเรา ก็แอบคิดเหมือนกันว่ากระทู้จะปลิวมั้ยนะ

เราไม่มีเจตนาจะยุยงส่งเสริมการฆ่าตัวตายใดใดทั้งสิ้น ขอเรียนแจ้งเพื่อนๆที่ป่วยเลยนะคะว่าอย่าตัดสินใจทำ

จากกระทู้ๆนึงที่เราอ่านเกี่ยวกับการสั่งเสียและมีคนมาตอบอย่างถล่มทลาย โดยเฉพาะในเรื่องให้เห็นแก่คุณพ่อคุณแม่

คนที่ป่วยเป็นโรคนี้นะคะ แน่นอนว่าบางอย่างเค้าคิดไม่เหมือนคุณนะ คุณจะมองว่าตรรกะเค้าเพี้ยน เค้าไม่มีเหตุผลเอาซะเลยก็ได้ เราจะมาเล่าเหตุผลที่คนไม่ป่วยคงไม่เข้าใจค่ะ

นี่ทำไมคิดอะไรไม่นึกถึงคุณพ่อคุณแม่บ้างเลย แน่นอนคนป่วยก็ทราบดีแหละว่าคุณพ่อคุณแม่รักเค้าและจะเสียใจเมื่อเค้าจากไป (ขอยกเว้นครอบครัวที่ปล่อยปละละเลยนะคะ) แต่ๆๆ เดี๋ยวก่อนนะ นี่ฉันต้องอยู่เพราะแค่ว่ากลัวคนเสียใจงั้นหรือ? แล้วสิ่งที่เราทนทรมานทุกวันละคะ ยื้อให้เราทรมานไปเรื่อยๆหรือคะ? คนป่วยๆก็เริ่มสับสนละ ว่าเอ๊ะ ใครกันนะ ที่เห็นแก่ตัวกว่ากัน

มองย้อนกลับไป คุณพ่อคุณแม่อยากมีลูกเพราะอะไร? เป็นสัญชาตญาณที่คนเราจะต้องสืบพันธุ์ อย่างอื่นล่ะ มีลูกแล้วน่ารักดี มีลูกเอาไว้ทดแทนสิ่งที่ขาดหายที่ตัวเองไม่มี มีลูกเอาไว้ทดแทนบุญคุณเลี้ยงดูตอนแก่ เราขอโทษที่อาจจะแรงๆนะคะ ถ้าให้บอกตามตรงเราไม่อยากเกิดมาด้วยซ้ำ แต่ก็ต้องโทษตัวเองด้วยด้วยที่สเปิร์มดิ้นรนเหลือเกินที่จะไปหาไข่

คนป่วยคิดจริงๆนะ ว่าตนเองไร้ค่า ไม่มีคุณค่า ทำให้คนอื่นลำบาก หลายคนทำงานไม่ได้ ต้องให้คนที่บ้านจ่ายค่าใช้จ่ายให้ ไหนจะพาไปหาหมอ ไหนจะค่ายา ซึ่งอาการก็ขึ้นๆลงๆ ไม่คงที่สักที บางทีร้องไห้ บางทีหงุดหงิด หงุดหงิดเสร็จก็มานั่งร้องไห้กับสิ่งที่ทำอีก ผลจากยาก็ทำให้อ้วน มือสั่น ทำของตกหล่น ทำอะไรก็มีแต่เสียหาย บางทีก็เกิดอาการความจำสั้น จนคนเหนื่อยหน่าย

ไปๆมาๆก็วนกลับมาที่ว่า ถ้าฉันไม่อยู่ ชีวิตคนอื่นเผลอๆจะง่ายขึ้นนะ แน่นอนว่าเค้าต้องเสียใจถ้าเราจากไป แต่สุดท้ายคนปกติก็ต้องก้าวเดินต่อไป น้ำตาของท่านของเธอ มันน้อยกว่าน้ำตาของฉันที่สะสมมาตลอดซะอีกนะ

อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ มีคนบอกว่า อย่าคิดแทนคนอื่นสิ ว่าเค้าไม่รักเธอ ไม่เห็นคุณค่าของเธอ เค้าจะเดินต่อไปได้เอง ใช่ๆ เราคิดเหมือนกันว่าไม่ควรคิดแทนคนอื่นเลย ห้ามคิดแทนคนอื่น เป็นเรื่องที่ถูกที่สุดเลย แต่คนซึมเศร้านะจ๊ะ เค้าคิดมาก หมดแหละจ้า เค้ามโน อะไรต่อมิอะไรในหัวมากมาย นอนก็นอนไม่ค่อยจะหลับ คิดเยอะเกิ๊น แล้วเธอล่ะจ๊ะ เธอก็คิดแทนเรารึเปล่า?

อาการของคนป่วยเกิดขึ้นจากหลายสาเหตุ เช่น เจอเหตุการณ์ที่ไม่ดี เครียด หรือ กรรมพันธุ์ แล้ว..โอย คุณมาบอกว่าทุกอย่างมีทางแก้ ถ้าตอนที่เค้าคิดจะจบชีวิตอะ เค้าคิดไม่ออกไง ว่าจะแก้ยังไง เค้าจนมุมแล้ว อาการมันแย่เนอะ ทำอะไร มองอะไร มันก็ down ไปหมด คนที่ตัดสินใจฆ่าตัวตาย มันจะถึงจุดที่เค้าเห็นแก่ตัวขั้นสูงสุด คนแบบนี้จะเลือกไปเงียบๆ อาจจะเขียนจดหมายติดไว้กับตัว ต่างกับคนที่ยังไม่มั่นใจขั้นสุดคือ เค้าจะมาโพสต์ ลงโซเชียล เช่น pantip facebook อันนี้เป็นการส่งสารเล็กๆคือ call for help ดังนั้นก็รีบช่วยเค้านะคะ มีโอกาสช่วยทันค่ะ

แต่แล้วก็จะโดนบ่นอีก มีปัญหาอะไร ทำไมไม่ปรึกษา ทุกอย่างมีทางแก้นะ คือ..วันๆไม่อยากออกไปไหน ไม่อยากเจอผู้คน อยากนั่งๆนอนๆเฉยๆ ห้องน้ำก็ขี้เกียจเข้า ข้าวก็ขี้เกียจกิน น้ำยังจะไม่อยากเสียเวลาหยิบ จะทำอะไร คือเฉพาะจำเป็นจริงๆเท่านั้นล่ะ จะมีแรงอีกทีก็ตรงเริ่มลงมือจัดการตัวเองให้หายไปจากโลกซะเลย หรือถ้ามีแรงไปปรึกษา แล้วคนเค้าอุตส่าห์หวังดีให้คำปรึกษา แนะนำโน่นนี่ แต่เราไม่พร้อมรับฟังอีก รับฟังไม่ไหว ทำตัวไม่มีเหตุผล คำปรึกษาไม่ตรงใจ ร้องไห้ๆๆเลยทีนี้ อ้าว แย่ละ คนให้คำปรึกษารู้สึกผิดไปเลย

ประสบการณ์ตรงๆเลยนะคะ กับเรื่องให้คำปรึกษาแล้วเรา fail ร้องไห้หนักมาก องค์ประกอบมันเยอะทั้งตัวเนื้อหา ทั้งน้ำเสียง บางทีเราก็แค่อยากเล่าเฉยๆ แต่ยังไม่พร้อมรับคำปรึกษา ที่ไม่รู้จะถูกใจ ไม่ถูกใจตอนนั้น เราเองก็ต้องเกรงใจเพื่อนเนอะ ขอตัดบทว่าเค้าฟังมากจะเหนื่อย ไม่ดีต่อสุขภาพจิตของเค้า เราพูดจริงๆว่าเราก็ใส่ใจเพื่อนเช่นกัน

ทีนี้บางคนมาเลย น้องคะน้องครับ ต้องพึ่งธรรมะนะ บอกตามตรง เคยลองไปวิปัสสนา นั่งสมาธิก็ไม่มีสมาธิ คิดโน่นคิดนี่ เมื่อยก็เมื่อย ตื่นตีสี่ นอนน้อยไปมั้ย โอ้ว ทรมานร่างมาก ให้ปิดวาจาอีก ตกลงไปในหลุมลึกของความเหงาเลยทีนี้ หลายคนบอกเนี่ยๆ เรามีทุกข์ก็หาหนทางแห่งการดับทุกข์สิ ตามที่บอกข้างต้น คิดไม่ออกไง หรือ คิดออกละ ดับทุกข์ละ แล้วความสุขอะความสุขมีมั้ย คนบอกว่าเนี่ยไง ไม่ทุกข์ก็คือสุข ค่ะๆ แต่เราต้องการมากกว่านั้นอะ ความสุขอะค่ะ สิ่งที่ทำให้มีแรง ทำให้หัวเราะ ยิ้มแย้ม

คำแนะนำมาค่ะ เธอๆ เธอลองช่วยสังคมมั้ย ฟังจบ..เออน่าทำดี แต่แล้วมีต่อจ้า เนี่ยๆ ถ้าเห็นคนที่ด้อยโอกาสกว่าเราเค้ายังฮึดสู้ เธอคงฮึดสู้ขึ้นมาได้ จบกัน!! แลกกันป่าว เราขอโอกาสน้อยลง แล้วฮึดสู้ มีคนชื่นชม กับป่วยนอนซมอยู่บ้าน

คราวนี้มาอีก น้องจ๊ะ น้องต้องปรับทัศนคตินะ มองโลกในแง่ดีเข้านะ เรื่องของเรามันไม่ใช่เรื่องใหญ่มาก เมื่อก่อนเห็นเจอเรื่องใหญ่กว่ายังผ่านมาได้เลย นี่ก็แก้ไขกันไป อย่าไปคิดอะไรฟุ้งซ่านนะ อื้อหือ ตอนปกติกะตอนมีอาการมันไม่เหมือนกันจ้า ความต้านทานความผิดหวังของแต่ละคนมันไม่เท่ากันด้วยค่ะ คนนี้เจอเรื่องหนัก ต้องเป็นหนัก คนนี้เจอเรื่องเบาๆ คงเบาะๆ หรอ?? คนป่วยอะค่ะก็ตามระดับอาการเนอะ จะหนักจะเบา โอย มันเศร้าหมดค่ะพี่

ยิ่งป่วยนาน มันฝังรากลึกลงไป เราจำได้ว่าตั้งแต่อายุแค่ 12 ปี ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรเรื่องฆ่าตัวตายเลย แต่ทุกปีช่วงก่อนวันเกิด จะอธิษฐานว่าขออย่าให้อยู่ถึงวันเกิดเลย ถัดมาทุกปีๆ คิดเหมือนเดิมตลอด นั่งรถมอเตอร์ไซต์ รถตู้ รถยนต์ รถทัวร์ เครื่องบิน คิดในใจ ขอให้เกิดอุบัติเหตุแล้วเราตายทีเถิ๊ด แต่คนอื่นอย่าให้เค้าเป็นอะไรนะ Automatic Thinking มาเลยค่ะ จริงๆก็ตายไม่กลัวนะ กลัวพิการ แหะๆ

พูดถึง Primary Thinking แน่นอนว่าคนที่ป่วยหนักๆเค้าจะไม่อยากอยู่ เค้าอยากตาย เค้าอยากฆ่าตัวตาย เค้าคิดว่ามันเป็นทางออกที่ดีที่สุด ไม่ต้องทนทุกข์ทรมาน สิ่งที่เค้าใฝ่ฝันถึงคือการไม่มีชีวิตอยู่อีกต่อไป ตอนแรกๆเราคิดแค่ว่าเราอยากจะจบเรื่องแย่ๆในชีวิตไป จนเราค่อยๆโตขึ้น เรามองว่าคนที่ไม่เข้มแข็งก็ไม่คู่ควรจะอยู่มั้ยอะ เหมือนยีราฟคอสั้น มันกินใบไม้ไม่ถึง มันก็ตาย เหลือแต่ยีราฟคอยาว (เราป่วยเนื่องจากพันธุกรรม) แถมบนโลกนี้สังคมเลวร้ายมากมาย เห็นคนฆ่ากัน ข่มขืน ทำร้ายเด็ก บอกตามตรงเราอยากมีชีวิตโลกสวยอะ ไม่อยากเห็นข่าวเรื่องพวกนี้เลย

แต่แล้วมีความคิดเห็นอีกค่ะ ชีวิตคนเราต้องใช้ให้คุ้มนะ มีอะไรน่าทำมากมาย มีสถานที่ท่องเที่ยวน่าไปแอ่วมากมาย จริงค่ะ น่าทำทั้งนั้น แต่เราไม่มีแรง ไม่มีเงิน และที่สำคัญ ถ้าตอนที่เราจากไปจริงๆแล้ว เรายังจะสนกิจกรรม สนการท่องเที่ยวอยู่อีกหรือ? ชีวิตจบแล้วจบค่ะ ไม่มีความอยาก ไม่เหนื่ิอยดีค่ะ

คนที่ป่วย ในความคิดของเรามองว่าเค้าไม่ค่อยมีศาสนากันนะ เราโตขึ้นแล้วคิดว่าทำไมเราต้องถูกกำหนดว่าจะต้องนับถืออะไร เรานับถือตัวเองความคิดตัวเองเนี่ยแหละ เราไม่มีเครื่องยึดเหนี่ยว เราเป็นแค่จุดเล็กๆในจักรวาลอะ มันก็ไม่ได้สลักสำคัญอะไรขนาดนั้นหรอกนะ เรามองว่าเกิดมาดับไปกลายเป็นปุ๋ย เราไม่เชื่อเรื่องเวียนว่ายตายเกิดอะไร เราไม่เชื่อเรื่องบาป เราจะฆ่าตัวเองนี่เราผิดอะไรอะ นี่ก็ร่างกายของเรา

เราไม่ได้สักแต่มาเขียนกระทู้นะคะ นั่งเทียนเอาว่าคนที่ป่วยเค้าคิดยังไง เราป่วยมานาน เรารักษาและกินยา เรามีประสบการณ์พยายามจบชีวิตอยู่ 4 ครั้ง แต่เรารอด คงจะเป็นวิธีโง่ๆไปหน่อย เราต้องแอดมิดที่โรงพยาบาลถึง 3 รอบ และแพทย์ก็แจ้งว่าอาการขั้นนี้ เราต้องกินยสตลอดชีวิต

อย่างไรก็ตาม เราขอขอบพระคุณคุณพ่อคุณแม่ของเรา ที่พยายามดูแลและประคับประคอง เพื่อนๆหลายคนที่เข้าใจ เราคงไม่ทำผิดอีกเป็นครั้งที่ 5 และเราก็ไม่อยากเข้าแอดมิดที่โรงพยาบาลแล้ว

แต่ถามว่าตอนนี้เราเศร้ามากมั้ย เราเศร้าจริงๆ เราแอบร้องไห้ที่ห้อง พอที่บ้านเรียกกินข้าวเราต้องปาดน้ำตา ปั้นหน้านิ่งหรือยิ้มแย้มให้พวกท่านสบายใจ เราอยู่แต่บ้าน ไม่ได้เจอใครเลย นานๆทีจะได้ออกไปกินข้าวกับเพื่อน เราเหงามาก เราไม่รู้ว่าต่อๆไป เราจะยังเข้าสังคมได้อีกมั้ย แต่เราต้องอยู่ให้ได้ แม้ว่าเราจะไม่มีประโยชน์อะไรในโลกใบนี้เลยก็ตาม

เราอยากแนะนำให้คุณพ่อคุณแม่หรือครอบครัวสำรวจคุณลูกของท่านให้ดี และทุกคนก็ควรสำรวจตัวเองด้วย เราเองรู้ตัวตั้งแต่ ม.ปลาย แต่เราไม่รู้ว่าเราจะพาตัวเองไปรักษายังไง ก็อยากให้ลองตรวจสอบดูว่าโรงพยาบาลใกล้บ้าน มีแผนกจิตเวชหรือไม่ และเราอยากจะขอให้คุณพ่อคุณแม่ทั้งหลายเข้าใจ ว่าคนเรามีสิทธิ์เป็นโรคนี้ เพราะตอนแรกคุณพ่อเรารับไม่ได้เลย เค้าตกใจและไม่เชื่อว่าเราจะเป็น ขอให้คุณพ่อคุณแม่ทุกท่านเปิดใจค่ะ และอดทนกับพวกเราสักนิด หรืออาจจะเยอะ แหะๆ

ทุกท่านอ่านมาถึงตอนนี้ คงแบบ..เธอ ตรรกะเพี้ยนไปหมดแล้ว เธอคิดอะไรของเธอ เธอไม่มีเหตุผลเอาซะเลย ทำไมเธอเห็นแก่ตัวจัง แน่นอนเราป่วยนี่นา อาจจะโดนว่าว่าเป็นข้ออ้างนะ วันๆเอาแต่อ้างว่าป่วย(มีคนคิดจริงๆ) เราแค่อยากจะแชร์ความคิดในมุมของเรา

เรายินดีที่จะอ่าน comment ดราม่าๆ และ comment ที่ให้กำลังใจคนป่วยแบบที่ถูกต้องและผิดๆ เราไม่ได้ต้องการให้มาสงสาร เราแค่อยากจะวิเคราะห์ลักษณะคำที่ทำให้รู้สึกดีหรือไม่ดี เรามีเพื่อนพี่น้องที่ป่วย ถึงเราป่วยเอง เราก็อยากจะดูแลเค้า เราแค่อยากจะส่งสาส์นว่า คุณควร comment ควรพูดโดยศึกษาข้อมูลให้ดีก่อน ไม่งั้นคนฟังคงต้องแอบไปร้องไห้และคิดอะไรแย่ๆแน่ๆ

ป.ล.เราป่วยเป็นโรคไบโพลาร์ (Bipolar Disorder) แต่อยู่ในโหมดซึมเศร้า (Depression) ค่ะ
ป.ล.2 หากเราพิมพ์ผิด ใช้ภาษาไม่ถูก เราขออภัยด้วยค่ะ ป.ล.3 หากท่านอ่านแล้วรู้สึกไม่ดี และไม่เหมาะสม แจ้งแบนกระทู้นี้ได้เลยนะคะ

ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะ เพราะยาวมากจริงๆ