ทำไมการฆ่าตัวตาย​ บางครั้งเรา คิดดีแล้ว​ ไม่อยากให้ใครเดือดร้อน​ หมดห่วงกับคนที่อยู่ข้างหลัง​ ประมาณว่าปล่อยวางเรื่องของคนที่ต้องอยู่ต่อ​ ไม่ว่าเขาจะต้องทุกข์ทนเขาจะต้องมีความสุข เราก็ไม่ขอ ยุ่งเกี่ยวอีกแล้ว ไม่ใช่การปล่อยวางหรอกหรือ กลับกลายว่าเป็นบาปมหันต์ ชีวิตจะต้องทุกข์ทรมาน วนเวียนอยู่ณที่แห่งนั้น

แต่ทำไมการตายโดยธรรมชาติไม่ว่าจะอุบัติเหตุหรือโรคภัยไข้เจ็บ ทั้งๆที่เขาคนนั้น ยังมีห่วงคนข้างหลัง ยังเป็นห่วงว่าเขาจะทุกข์จะสุขอย่างไรบ้าง ยังห่วงลูกห่วงเมียห่วงสมบัติห่วงการงานอยู่ กรณีนี้ผมยกเว้นกับคนที่ มีสติ รู้ว่า ตนจะตายได้ทุกเมื่อ แต่ทำไม คนที่ยังมีห่วง ถึงมีแต่คนอวยพรว่าให้หมดห่วง ไปที่ชอบที่ชอบนะ ขอให้ ได้สู่ภพภูมิที่ดี ทั้งๆที่เขายังมีห่วงอยู่ ลูกเมียก็ยังลำบาก

แค่สงสัยนะครับ ผมว่าหลักธรรมคำสั่งสอนมันย้อนแย้ง

ขอโทษหาก เป็นการลบหลู่ แต่ในบางครั้ง ที่ผมเจอปัญหาหนักๆ ผมก็คิดจริงๆ