เรามีความคิด อยากฆ่าตัวตายมาตั้งแต่เด็กๆเลยค่ะ ตอนร้องไห้ก็พูดติดปากว่า ไม่มีใครรักเราแล้ว เราอยากตาย โตขึ้นมา ก็อายนะคะที่พูดแบบนั้นออกไป พูดแล้วทำไมได้ มันน่าอายมากค่ะ

ไม่มีใครเปลี่ยนความคิดเรา มีแต่เอาคำพูดเรามาล้อเลียน เราเลยต้องกลบเกลื่อนมันด้วยการทำเป็นเรื่องน่าตลก

เรื่องนี้เราไม่เคยปรึกษาใคร แล้วไม่บอกใคร คิดว่าตัวเองน่าจะเป็นโรคซึมเศร้า รู้แล้วแต่ก็ไม่รักษาค่ะ ปล่อยมันไปตามยถกรรม วันไหนทนไม่ได้ เราแค่ร้องไห้ออกมาคนเดียวเงียบๆ มีใครมาเห็นก็แค่หัวเราะกลบเกลื่อน แล้วพวกเขาก็จะมองว่าเป็นคนบ้า 

เวลาเราทำอะไรผิด พวกเขามักจะโทษไปที่โทรศัพท์เป็นอย่างแรก เราพูดอะไรก็ไม่เคยเข้าหู เราเลยเลือกที่จะไม่พูด อยากระบาย แต่ก็ไม่มีใครรับฟัง 

เราเลยมักจะจมลงไปในโลกส่วนตัวของตัวเอง อยากตายแลเวลองไปเหิดใหม่เหมือนพวกตัวเอกในนิยาย อยากลองใช้ชีวิตแบบที่ไม่ต้องมาฟังเสียงคนอื่นๆที่คอยกดดัน 

...สถานะทางบ้านเราค่อนข้างจนค่ะ แต่พวกท่านก็.. ไม่รู้สิ เราก็ไม่แน่ใจว่าพวกท่านอยากจะให้เราต่อมหาลัยมั้ย เพราะตอนไปปรึกษา พวกท่านมักจะพูดติดปากเสมอว่า อยากให้เรียนสูงๆ แต่ทางบ้านก็ไม่มีเงินขนาดนั้น ใช้อะไรก็ประหยัดๆบ้าง สุดท้ายเราก็ตัดสินใจไม่ค่อมหาลัยเพื่อลดภาระค่ะ คิดว่าไปหางานทำดีกว่า 

แต่ตอนนี้ ทั้งๆที่เราเลือกจบอนาคตของตัวเอง พวกท่านยิ่งกดดันเรามากกว่าเดิม ทั้งๆที่ไม่มีอะไรเป็นใจให้เราเรียนต่อ อยากจะบอกว่าหวังไป มันก็ไม่ได้ทำให้เราสามารถไปเรียนต่อได้อยู่ดี 

แต่ก็ไม่กล้าพูดค่ะ เราเป็นคนไม่กล้าและขี้อาย ทุกอย่างที่ตัวเองเจอเลยเก็บเอาไว้กับตัวเอง สุดท้ายก็กลายเป็นคนโลกส่วนตัวสูง พร้อมกับเป็นโรคซึมเศร้าที่แม้แต่คนใกล้ตัวก็ไม่มีใครรู้ 

อ่า... ตอนนี้เราเลือกมาระบายในนี้ ขอโทษที่ทำให้บางคนต้องมาอ่านอะไรแบบนี้นะคะ แค่อยากระบายออกไปบ้าง แม้จะไม่มีคนฟังเลยก็ตาม 

ย้อนกลับมาที่คำถามเดิม " มันแปลกมั้ย ที่เราคิดอยากจะตาย "