หนูไม่กล้ากดกริ่งรถเมล์ ไม่กล้าสั่งอาหารกับพนักงานที่ร้าน ไม่กล้าจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์ ไม่กล้าปฏิเสธคน กังวลทุกครั้งเมื่อต้องมีการเปลี่ยนแปลงอะไรสักอย่าง เสียใจกับเรื่องเล็กๆน้อยๆ ( ตอบคำถามครูไม่ได้,มีบทสนทนาที่ไม่ดีกับเพื่อน,แม่ขึ้นเสียงใส่) แล้ววันนั้นจะเฟลไปทั้งวันเลยค่ะ พอจะหลับตานอนก็คิดถึงแต่เรื่องพวกนี้ จนต้องร้องไห้ก่อนนอนแทบทุกคืน แต่ถ้าเป็นเรื่องที่ทำให้เสียใจมากๆ หนูจะกลับบ้านมาร้องไห้ แล้วก็ทำร้ายตัวเอง หนูรู้สึกว่าตัวเองแย่มาก ไม่ได้เรื่องอะไรเลย เหมือนขยะชิ้นหนึ่งที่ไม่มีค่าอะไรกับใคร หลายครั้งที่หนูคิดเรื่องฆ่าตัวตาย แต่หนูกลัวว่าแม่จะต้องเสียใจ ลำบากจัดงานศพให้ หนูเลยทำได้แค่ทำร้ายตัวเอง ทำในจุดที่ไม่มีใครเห็น(กรีดต้นขา,เอาเข็มขัดตีต้นขา) เพื่อที่จะไม่ให้แม่รู้ หนูรู้ตัวว่าที่ทำอยู่มันแย่มาก หนูพยายามเลิกทำ เลิกได้5เดือนมันก็กลับมาทำใหม่ หนูไม่อยากเจอใครแล้ว เหนื่อยที่จะต้องพูดต้องคุย หนูเหนื่อยที่สุดเลย แต่แม่ก็คงเหนื่อยกว่า หนูเลยต้องเก็บทุกอย่างไว้ ไม่ให้แม่ต้องปวดหัวเพราะขยะแบบหนู หนูไม่อยากทำอะไรเลย อยากตาย อยากหายไปจากที่ตรงนี้ เหนื่อยที่จะกินจะนอน แต่บางวันก็กินเยอะมาก แล้วหนูก็นอนไม่หลับเลย เข้านอน4ทุ่ม ตี1หนูก็ยังไม่หลับ พยายามข่มตาให้หลับ นับแกะ แต่หัวหนูมันก็เอาแต่คิดถึงเรื่องแย่ๆที่เกิดขึ้น ไม่ว่าจะเป็นเรื่องในวันนี้ เรื่องเมื่อนานมาแล้ว สมองมันเอามาฉายรีรันให้หนูดูหมดเลย สุดท้ายหนูก็ต้องร้องไห้ก่อนนอน แต่บางวันหนูก็หลับไปตั้ง18ชม. เรื่องทั้งหมดนี้เกิดขึ้นมาเป็นระยะเวลา1ปีกว่าๆแล้วค่ะ หนูเป็นอะไรคะ ใช่โรคซึมเศร้าไหม (หนูไปหาหมอไม่ได้หรอกค่ะ ไม่รู้จะบอกแม่ยังไง แม่คงไม่เชื่อ เพราะเคยลองบอกให้แม่พาไปหาหมอแล้ว เขาบอกว่าคิดไปเอง เดี๋ยวก็หาย)