สิ่งที่เราจะเขียนถือว่าเป็นเรื่องที่อยากจะระบายละกันเพราะไม่รู้จะไปปรึกษาใคร
เป็นเรื่องเกี่ยวกับ ผญ ที่เป็นโรคซึมเศร้า มาตีสนิทกับแฟนเรา เราทำงานในห้างสรรพสินค้าด้วยกันแต่ทำคนละร้าน แฟนเราทำงานร้านอาหาร ตำแหน่งเสริฟ แล้ววันหนึ่ง มีเด็กใหม่เป็นสาวหน้าตาหมวยๆ ตัวเล็กๆ มาสมัครร้านแฟนเรา เราก็พอได้เจอหน้าน้องคนนั้นบ้าง แฟนเราเล่าให้ฟังว่าน้องเป็นใบ้ พูดไม่ได้ หูไม่ได้ยิน และเป็นโรคซึมเศร้า ตอนเราได้ยินเรื่องน้องเค้าก็สงสารน่ะ เวลาพักเที่ยงเราจะขึ้นไปหาเเฟนเราที่ร้านแทบทุกวัน คนในร้านจะรู้ดีว่าเราเป็นแฟนกัน จนเราสนิทคนในร้านแฟนเราไปด้วย แต่เรื่องเกิดขึ้น...ในวันนั้น เราไปกินข้าวนอกบ้านกับแฟนและครอบครัวเรา
มีดื่มบ้างกันเล็กน้อย สักพักแฟนเราบอกจะออกไปดูดบุหรี่ ไอ้เราก็ไม่เอะใจอะไรน่ะ แต่อยู่ดีสักพักเราเดินตามไปที่รถ โป๊ะแตกจ้า... เห็นกดจะลบแชทใครสักคนอย่างไว เราก็กระชากมาอย่างแรง ในอารมณ์ที่เมาด้วยและหงุดหงิดสุดๆ เราก็เลื่อนๆดู หึๆ หน้า
โคตรคุ้น(ขอโทษที่ใช้คำหยาบค่ะ พิมพ์ไปอารมณ์ขึ้น)
อ่าห้ะ..!!!!มันเด็กที่ร้านแฟนเรานี่หว่า คุยกันอย่างหวาน
‘พี่กินข้าวยัง ‘พี่จะนอนตอนไหน ‘พี่อยู่กับใครค่ะ’บลาๆ
เราก็ถามแอบคุยกันนานยัง? แฟนเราว่า2-3วัน ไม่ได้คิดอะไร น้องมันทักมาก่อน!!จ้าาาาาา ไม่มีอะไร จะแอบคุยและลบแชททำ..ห อะไร ในอารมณ์ตอนนั้นคือ ไม่สวมรอยอะไรหล่ะ ถามๆไปให้มันรู้เลย อะไรยังใง?
คำตอบที่ได้จากน้อง ผญ คือ พี่หนูขอโทษ หนูเป็นโรคซึมเศร้าแค่อยากหาคนคุยในวันที่หนูรู้สึกเดี่ยวดาย แต่หนูไม่ได้คุยกับแฟนพี่คนเดียวนะ หนูคุยกับทุกคนในร้าน หนูเป็นคนขอfaceแฟนพี่เอง หนูพิการพูดไม่ได้ หูไม่ได้ยิน หนูแค่อยากมีเพื่อน??? คือ.????
ในอารมณ์ที่เราเมามันไม่มีคำว่าสงสารในสมองแล้ว เราได้ยื่นคำขาดว่าพุ่งนี้ไปทำงานขอไปดูแชทในโทรศัพท์น้องหน่อยน่ะ ว่าคุยกับทุกคนในที่ทำงานหรือเปล่า? พอไปที่ร้านจริงๆ น้องก็มีแต่เดินหนี หลบหน้า
คือเป็นโรคซึมเศร้าเราก็พอเข้าใจนะ แต่ทำแบบนี้ควรเพิ่มโรคอื่นไปด้วยนะ เห้ออออ ส่วนแฟนเราไม่ต้องห่วง จัดการมันเรียบร้อย ทุกวันนี้ หือขึ้นมา คือชะตา ห ขาดอย่างเดียว
แบบนี้ก็ได้หรอ?
เป็นเรื่องเกี่ยวกับ ผญ ที่เป็นโรคซึมเศร้า มาตีสนิทกับแฟนเรา เราทำงานในห้างสรรพสินค้าด้วยกันแต่ทำคนละร้าน แฟนเราทำงานร้านอาหาร ตำแหน่งเสริฟ แล้ววันหนึ่ง มีเด็กใหม่เป็นสาวหน้าตาหมวยๆ ตัวเล็กๆ มาสมัครร้านแฟนเรา เราก็พอได้เจอหน้าน้องคนนั้นบ้าง แฟนเราเล่าให้ฟังว่าน้องเป็นใบ้ พูดไม่ได้ หูไม่ได้ยิน และเป็นโรคซึมเศร้า ตอนเราได้ยินเรื่องน้องเค้าก็สงสารน่ะ เวลาพักเที่ยงเราจะขึ้นไปหาเเฟนเราที่ร้านแทบทุกวัน คนในร้านจะรู้ดีว่าเราเป็นแฟนกัน จนเราสนิทคนในร้านแฟนเราไปด้วย แต่เรื่องเกิดขึ้น...ในวันนั้น เราไปกินข้าวนอกบ้านกับแฟนและครอบครัวเรา
มีดื่มบ้างกันเล็กน้อย สักพักแฟนเราบอกจะออกไปดูดบุหรี่ ไอ้เราก็ไม่เอะใจอะไรน่ะ แต่อยู่ดีสักพักเราเดินตามไปที่รถ โป๊ะแตกจ้า... เห็นกดจะลบแชทใครสักคนอย่างไว เราก็กระชากมาอย่างแรง ในอารมณ์ที่เมาด้วยและหงุดหงิดสุดๆ เราก็เลื่อนๆดู หึๆ หน้า
อ่าห้ะ..!!!!มันเด็กที่ร้านแฟนเรานี่หว่า คุยกันอย่างหวาน
‘พี่กินข้าวยัง ‘พี่จะนอนตอนไหน ‘พี่อยู่กับใครค่ะ’บลาๆ
เราก็ถามแอบคุยกันนานยัง? แฟนเราว่า2-3วัน ไม่ได้คิดอะไร น้องมันทักมาก่อน!!จ้าาาาาา ไม่มีอะไร จะแอบคุยและลบแชททำ..ห อะไร ในอารมณ์ตอนนั้นคือ ไม่สวมรอยอะไรหล่ะ ถามๆไปให้มันรู้เลย อะไรยังใง?
คำตอบที่ได้จากน้อง ผญ คือ พี่หนูขอโทษ หนูเป็นโรคซึมเศร้าแค่อยากหาคนคุยในวันที่หนูรู้สึกเดี่ยวดาย แต่หนูไม่ได้คุยกับแฟนพี่คนเดียวนะ หนูคุยกับทุกคนในร้าน หนูเป็นคนขอfaceแฟนพี่เอง หนูพิการพูดไม่ได้ หูไม่ได้ยิน หนูแค่อยากมีเพื่อน??? คือ.????
ในอารมณ์ที่เราเมามันไม่มีคำว่าสงสารในสมองแล้ว เราได้ยื่นคำขาดว่าพุ่งนี้ไปทำงานขอไปดูแชทในโทรศัพท์น้องหน่อยน่ะ ว่าคุยกับทุกคนในที่ทำงานหรือเปล่า? พอไปที่ร้านจริงๆ น้องก็มีแต่เดินหนี หลบหน้า
คือเป็นโรคซึมเศร้าเราก็พอเข้าใจนะ แต่ทำแบบนี้ควรเพิ่มโรคอื่นไปด้วยนะ เห้ออออ ส่วนแฟนเราไม่ต้องห่วง จัดการมันเรียบร้อย ทุกวันนี้ หือขึ้นมา คือชะตา ห ขาดอย่างเดียว