ตอนมีปัญหาทำให้เราคิดทบทวนสำรวจตัวเอง
แต่พอได้งานมั่นคง อาจจะไม่ก้าวหน้ามากนัก แต่มั่นคง พอทำไปเรื่อยๆทุกอย่างเริ่มเป็นความเคยชิน งานรูทีน
สักพักเราจะติดกับมัน เพราะความเป็นงานรูทีนไม่ต้องคิดอะไรมากนัก พอทุกอย่างลงตัว
เวลาก็จะผ่านไปอย่างรวดเร็วแต่ละปี แปปๆ ก็หนึ่งปี แปปๆก็ห้าปี ผ่านไปเรื่อยๆ
พอสักพักอายุมากขึ้น รู้ตัวอีกทีติดกับมันตั้งนานทำไปเพลินๆไม่ได้สำรวจชีวิต สุดท้ายอายุมากขึ้น แก่เกินกว่าจะขยับย้ายไปทำอย่างอื่น
สุดท้ายมันก็กลืนกินชีวิตเราไปหมดแล้ว รู้ตัวอีกที
สุดท้ายก็เข้าสู่ Kübler-Ross model
เริ่มแรกก็ปฎิเสธ ต่อมาก็โกรธตัวเอง ต่อมาก็ต่อรองกับตัวเอง ต่อมาก็กลายเป็นคนซึมเศร้า และสุดท้ายก็ยอมรับมันได้ว่าชีวิตเราคงแค่นี้
รู้ตัวอีกทีเข้าสู่วัยชรานั่งเก้าอี้เล่นอยู่หน้าบ้านดูวิว คิดกับตัวเองว่าตอนหนุ่มๆน่าจะออกไปท้าทาย ออกจากคอมฟอตโซนมากกว่านี้ แต่ก็สายไปเสียแล้ว
เพราะเวลาแต่ละคนมันจำกัด