เราเองเป็นแค่คนคนนึงที่มีแค่ตัวเปล่าๆ
ไม่สิมีหนี้สินประมาณ50,000 จากการกู้เรียน
ตั้งแต่โตขึ้น ม.ปลายจนถึงวัยทำงานก็อยู่คนเดียวมาตลอด อยู่กับตัวเอง ในต่างที่ต่างถิ่นในห้อง4เหลี่ยมแคบๆมาเป็นเวลากว่า10ปี
ความทรงจำที่ดีที่เรียกว่าครอบครัวได้เต็มปาก
ก็แค่ตั้งแต่วัยละอ่อนจนถึงป.5 ละมั่ง ที่จำความได้ตั้งแต่โตไม่เคยถูกทำร้ายด้วยการตีเลย
แต่กลับกลายเป็นว่าถูกทำร้ายด้วยคำพูดคำจาจากครอบครัว มาเป็นเวลานาน บอกกับตัวเองเสมอว่าเราต้องยุ่ให้ได้ ยุ่คนเดียวมาตั้งนานทำไมจะใช้ชีวิตอยู่คนเดียวอีกต่อไปไม่ได้ล่ะ
ทุกวันนี้มีทุกอย่างได้เพราะตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นทรัพย์สินและเงินทอง เวลามีปัญหาปรึกษาใครก็ไม่ได้
คนรอบข้างบอกว่าสู้ๆเพื่อตัวเอง แต่ไม่มีใครเลยถามว่าไหวมั้ย ตักที่เคยหนุนนอนก็จากไปนานแล้ว กำลังคิดว่าทำไมไม่จากไปพร้อมตักที่เคยหนุนนอนน่ะ
เคว้งคว้างมาโดยตลอด ทุกวันนี้อดมื้อกินมื้อไม่เคยมีใครรู้ด้วยซ้ำ แต่กลับกันฉันคิดว่าดีแค่ไหนในเดือนเดือนนึงฉันได้กินของดีๆและอยากกินเดือนละครั้ง
ทุกวันนี้อยู่ได้เพราะให้กำลังใจตัวเองมาตลอด บ้านก็ไม่มีให้กลับไป

แค่ผู้หญิงคนนึง