ตอนเช้านั่งกินชาเย็นละเปิดพันทิปกระทู้เก่าๆของแท็กBNK48อ่าน จนรู้สึกว่า อยากจะรู้จังว่าโอตะในSNSมีรีแอ็คเกี่ยวกับREAL MEครั้งแรกยังไง เพราะเราก็ไม่ได้อ่านอะไรมากตอนนั้น ก็เลยลองอ่านดู
อ่านไปอ่านมาส่วนใหญ่เป็นการคาดหวังว่า จะได้เห็นไอ้นู่น ไอ้นี่ในหนังเต็มไปหมด
ไม่ใช่ว่าผิดนะครับที่จะคาดหวังหน่อยๆ แต่ผมอยากให้เข้าใจว่า มันคือสารคดี ไม่ใช่ภาพยนตร์ทั่วไป
ภาพยนตร์ทั่วไปมันสามารถควบคุมได้มากกว่า เช่นการเขียนบทใหม่หรือการสั่งคัตหลายๆฉากคัดออกมาให้ดีที่สุด
แต่สาคดีมันแตกต่าง เราไม่สามารถบังคับให้คนที่อยู่ในสารคดีพูดหรือทำในสิ่งที่เราต้องการได้ มันจะเป็นไปตามชะตากรรมล้วนๆว่าจะได้เจออะไร อย่างเช่นว่า วันดีคืนดีถ่ายเก็บฟุตเทจไป อยู่ๆเธียเตอร์โดนวางระเบิดงี้ หนังมันก็จะมีจุดน่าสนใจว่าทำไมถึงเกิดเหตุแบบนี้และเมมเบอร์มีรีแอคยังไง หรืออยู่ๆในงานจับมือมีคนเอาเลื่อยมาทำร้ายเมมเบอร์จนเมมเบอร์แกรดไปงี้ มันก็จะกลายเป็นเหตุการณ์ที่หน้าสนใจแทรกเข้ามาโดยที่เราไม่สามารถรู้ได้ คือมันเหมือนกับเราถ่ายทำหนังไปเรื่อยๆโดยที่ไม่รู้บทไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงต่อไปเลย ที่เราทำได้ก็แค่เก็บข้อมูลและฟุตเทจให้ได้มากที่สุดเท่าไหร่ทำได้ มันก็เลยเป็นความยากอย่างนึงสองหนังสารคดี ที่มันมีฟุตเทจที่จะยาวเท่าไหร่ก็ได้ไม่จำกัด มันเยอะมากๆ ฟุตเทจที่ผมเคยเจอและยาวที่สุดอยู่ที่70ชั่วโมง และต้องตัดมาให้เหลือ2ชั่วโมง อย่างGirls dont cryฟุตเทจที่พี่เต๋อมีทั้งหมดก็ราวๆ60ชั่วโมง และมันขึ้นอยู่กับมุมมองของผู้กำกับด้วยว่าอะไรควรจะเอามาเป็นจุดนี่น่าสนใจของสารคดี มันก็อยู่ที่ฝีมือการคิดและการตัดต่อด้วยส่วนนึงแหละว่าจะตัดออกมาได้น่าสนใจขนาดไหน
และทำใจไว้เลยเรื่องแอร์ไทม์ ไม่มีทางเท่ากันแน่นอน เพราะอย่างที่บอกว่า สารคดีมันคือสิ่งที่ควบคุมไม่ได้ เมมเบอร์คนนึงอาจจะคนติดตามเยอะได้รับความนิยมเยอะ แต่พูดออกมาได้น่าสนใจน้อย ก็ต้องตัดออกไป ให้คนที่พูดได้น่าสนใจออกมามากกว่า และยิ่งตอนนี้มีเมมเบอร์ถึง51คน มันทำให้การเฉลี่ยนแอร์ไทม์น้อยลงไปอีก ซึ่งมันก็ต้องเลือกเดินในทางที่หนังมันควรจะเป็นมากกว่า
ผมมองว่าสารคดีของวงมันไม่ควรจะทำขึ้นมาเอาใจโอตะเพียงกลุ่มเดียว แต่มันควรจะเป็นหนังเรื่องนึงไปเลย หนังที่ใครๆก็หยิบมาดูได้ ไม่ใช่แบบว่า คนนอกเห็นละอี๋ เห็นละขม
ปล.อยากให้ทางPantip เพิ่มแท็ก BNK48:REAL ME(ภาพยนตร์) มาไว้ด้วยเลยครับ จะได้ติดแท็กคุยเรื่องนี้แต่เนิ่นๆเพราะหนังก็น่าจะฉายในปลายๆปีนี้แล้ว
พูดกันตามจริง ไม่อยากให้โอตะไปคาดหวังว่าจะได้เห็นไอ้นู่นไอ้นี่ในสารคดีตัวต่อไปของวง REAL ME
อ่านไปอ่านมาส่วนใหญ่เป็นการคาดหวังว่า จะได้เห็นไอ้นู่น ไอ้นี่ในหนังเต็มไปหมด
ไม่ใช่ว่าผิดนะครับที่จะคาดหวังหน่อยๆ แต่ผมอยากให้เข้าใจว่า มันคือสารคดี ไม่ใช่ภาพยนตร์ทั่วไป
ภาพยนตร์ทั่วไปมันสามารถควบคุมได้มากกว่า เช่นการเขียนบทใหม่หรือการสั่งคัตหลายๆฉากคัดออกมาให้ดีที่สุด
แต่สาคดีมันแตกต่าง เราไม่สามารถบังคับให้คนที่อยู่ในสารคดีพูดหรือทำในสิ่งที่เราต้องการได้ มันจะเป็นไปตามชะตากรรมล้วนๆว่าจะได้เจออะไร อย่างเช่นว่า วันดีคืนดีถ่ายเก็บฟุตเทจไป อยู่ๆเธียเตอร์โดนวางระเบิดงี้ หนังมันก็จะมีจุดน่าสนใจว่าทำไมถึงเกิดเหตุแบบนี้และเมมเบอร์มีรีแอคยังไง หรืออยู่ๆในงานจับมือมีคนเอาเลื่อยมาทำร้ายเมมเบอร์จนเมมเบอร์แกรดไปงี้ มันก็จะกลายเป็นเหตุการณ์ที่หน้าสนใจแทรกเข้ามาโดยที่เราไม่สามารถรู้ได้ คือมันเหมือนกับเราถ่ายทำหนังไปเรื่อยๆโดยที่ไม่รู้บทไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงต่อไปเลย ที่เราทำได้ก็แค่เก็บข้อมูลและฟุตเทจให้ได้มากที่สุดเท่าไหร่ทำได้ มันก็เลยเป็นความยากอย่างนึงสองหนังสารคดี ที่มันมีฟุตเทจที่จะยาวเท่าไหร่ก็ได้ไม่จำกัด มันเยอะมากๆ ฟุตเทจที่ผมเคยเจอและยาวที่สุดอยู่ที่70ชั่วโมง และต้องตัดมาให้เหลือ2ชั่วโมง อย่างGirls dont cryฟุตเทจที่พี่เต๋อมีทั้งหมดก็ราวๆ60ชั่วโมง และมันขึ้นอยู่กับมุมมองของผู้กำกับด้วยว่าอะไรควรจะเอามาเป็นจุดนี่น่าสนใจของสารคดี มันก็อยู่ที่ฝีมือการคิดและการตัดต่อด้วยส่วนนึงแหละว่าจะตัดออกมาได้น่าสนใจขนาดไหน
และทำใจไว้เลยเรื่องแอร์ไทม์ ไม่มีทางเท่ากันแน่นอน เพราะอย่างที่บอกว่า สารคดีมันคือสิ่งที่ควบคุมไม่ได้ เมมเบอร์คนนึงอาจจะคนติดตามเยอะได้รับความนิยมเยอะ แต่พูดออกมาได้น่าสนใจน้อย ก็ต้องตัดออกไป ให้คนที่พูดได้น่าสนใจออกมามากกว่า และยิ่งตอนนี้มีเมมเบอร์ถึง51คน มันทำให้การเฉลี่ยนแอร์ไทม์น้อยลงไปอีก ซึ่งมันก็ต้องเลือกเดินในทางที่หนังมันควรจะเป็นมากกว่า
ผมมองว่าสารคดีของวงมันไม่ควรจะทำขึ้นมาเอาใจโอตะเพียงกลุ่มเดียว แต่มันควรจะเป็นหนังเรื่องนึงไปเลย หนังที่ใครๆก็หยิบมาดูได้ ไม่ใช่แบบว่า คนนอกเห็นละอี๋ เห็นละขม
ปล.อยากให้ทางPantip เพิ่มแท็ก BNK48:REAL ME(ภาพยนตร์) มาไว้ด้วยเลยครับ จะได้ติดแท็กคุยเรื่องนี้แต่เนิ่นๆเพราะหนังก็น่าจะฉายในปลายๆปีนี้แล้ว