เรื่องมีอยู่ว่า แม่เรา มี ลูกสองคน และ แม่เราไม่ได้ทำงานอะไรเลยตั้งแต่อายุ สามสิบปลายๆ ตอนนี้ ห้าสิบต้นๆ แม่มีรายได้ จาก เงินบ้านเช่า, หลานสาวให้, ลูกให้ ร่วมกัน เดือนไม่ต่ำกว่า สามหมื่นบาท และแม่ไม่มีค่าใช้จ่าย ไม่ต้องจ่ายค่าเช่าบ้าน ไม่ต้องผ่อนรถ ค่าใช้จ่าย มีแค่ ค่ากินอยู่ใช้ส่วนตัว น้ำไฟ อินเตอร์เน็ต.. แม่เราชอบไปทำบุญมากๆ เดินทางไปทำบุญไกลๆ บ่อย จนเงินใช้ไม่เคยพอ ต้องวิ่งเข้าออกโรงจำนำเป็นว่าเล่น เงินเดือนที่ให้ไป ไม่เคยพอใช้ มีทั้งขอเบิกล่วงหน้า ขอให้เราไปกดเงินบัตรเครดิตให้บ้าง พอถึงเวลาจ่ายบัตร แม่ก็จะหักจากเงินเดือนที่เราต้องให้ ส่วนต่างดอกเบี้ยบานตะไทเราก็ต้องรับผิดชอบตลอด... เราก็ทำงาน หาเช้ากินค่ำ เงินเดือน แค่ สองหมื่นห้า มีภาระสาระพัด ทั้งผ่อนรถ, จ่ายค่าเช่าห้อง, ค่าใช้จ่ายส่วนตัวจิปาถะ แต่ก็ต้องให้เงินแม่ด้วย และพยายามเก็บออมด้วย...
แต่ที่พีคสุดๆ คือ ตอนนี้ แม่ขายบ้านได้ มีเงินเป็นก้อน ล้านสอง เราก็เห็นแม่ไม่ได้ลำบากอะไรแล้ว เงินก็มีใช้ บ้านก็มีอยู่ งานก็ไม่ต้องทำ เราเลยขอแม่ว่า หนูขอหยุดส่งเงินแม่ได้ไหม แต่ถ้าเกิดแม่ขาดเหลือจริงๆ ก็จะช่วยเหมือนเดิมเท่าที่ทำได้ หนูอยากเก็บเงิน โป๊ะรถมือสองที่ซื้อมาให้หมด และหาทางดาวน์คอนโดอยู่ จะได้ไม่เสียค่าเช่าห้องไปฟรีๆ แถมช่วงนี้ รถเข้าอู่ซ่อม(ประกันไม่จ่าย) ค่าใช้จ่ายเยอะมากๆ ชักหน้าไม่ถึงหลังแล้ว.... แต่แม่กลับบอกเราว่า ก็ให้เงินเดือนแม่เหมือนเดิมนั้นแหละ เราจะได้ ได้บุญ มันเป็นบุญคุณ ที่ต้องตอบแทนพ่อแม่ จะได้เจริญๆ.....
แต่ความรู้สึกเราเหมือนถูกบังคับ เหมือนให้ด้วยหน้าที่ เพราะ คำว่าแม่ และเราเป็นลูก และรู้สึกลำบากใจ เพราะ ตัวเราเองก็ยังลำบากมากๆ ไม่มีสมบัติอะไรเป็นของตัวเอง อยากจะเก็บเงินก็ไม่ได้เต็มที่ แถมแม่เราก็ไม่ได้ส่งเสียเลี้ยงดูเรามาตั้งแต่เราอยู่ ม.ปลาย เราทำงานส่งตัวเองเรียนและเลี้ยงดูตัวเองมาโดยตลอด...
ตั้งแต่ แม่ได้เงินขายบ้านมา แม่ก็ไปเลี้ยงทุกคน ยกเว้นเรา แจกเงิน ญาติๆ ที่ยากจน และ ซื้อที่ดิน แต่ไม่เคยถามเราสักคำว่าเรา ลำบากไหม ให้แม่ช่วยไรไหม เวลาเจอหน้ากันมีแต่เราต้องพาไปเลี้ยงข้าว และกดเงินหรือหาเงินมาให้แม่เบิกล่วงหน้า มีแต่เรื่องเงินๆทองๆ ไม่เคยจะถามสารทุกข์สุกดิบ เรารู้สึกน้อยใจมากๆ แต่เราก็ทน.... เราก็เลยคิดว่า ที่เราทำอยู่ เราจะได้บุญจริงๆ หรอ เราก็ยอมรับว่าเราไม่ได้ทำด้วยใจร้อยเปอร์เซ็นต์ ถูกบังคับมากกว่า อาจจะทำให้เราคิดโกรธแม่ด้วย แบบนี้เราจะยิ่งเป็นบาปไหม สับสนกับความคิด แก้ยังไงดีค่ะ
ให้เงินแม่ แบบตามหน้าที่ ไม่แน่ใจว่า จะได้บุญจริงหรือ
แต่ที่พีคสุดๆ คือ ตอนนี้ แม่ขายบ้านได้ มีเงินเป็นก้อน ล้านสอง เราก็เห็นแม่ไม่ได้ลำบากอะไรแล้ว เงินก็มีใช้ บ้านก็มีอยู่ งานก็ไม่ต้องทำ เราเลยขอแม่ว่า หนูขอหยุดส่งเงินแม่ได้ไหม แต่ถ้าเกิดแม่ขาดเหลือจริงๆ ก็จะช่วยเหมือนเดิมเท่าที่ทำได้ หนูอยากเก็บเงิน โป๊ะรถมือสองที่ซื้อมาให้หมด และหาทางดาวน์คอนโดอยู่ จะได้ไม่เสียค่าเช่าห้องไปฟรีๆ แถมช่วงนี้ รถเข้าอู่ซ่อม(ประกันไม่จ่าย) ค่าใช้จ่ายเยอะมากๆ ชักหน้าไม่ถึงหลังแล้ว.... แต่แม่กลับบอกเราว่า ก็ให้เงินเดือนแม่เหมือนเดิมนั้นแหละ เราจะได้ ได้บุญ มันเป็นบุญคุณ ที่ต้องตอบแทนพ่อแม่ จะได้เจริญๆ.....
แต่ความรู้สึกเราเหมือนถูกบังคับ เหมือนให้ด้วยหน้าที่ เพราะ คำว่าแม่ และเราเป็นลูก และรู้สึกลำบากใจ เพราะ ตัวเราเองก็ยังลำบากมากๆ ไม่มีสมบัติอะไรเป็นของตัวเอง อยากจะเก็บเงินก็ไม่ได้เต็มที่ แถมแม่เราก็ไม่ได้ส่งเสียเลี้ยงดูเรามาตั้งแต่เราอยู่ ม.ปลาย เราทำงานส่งตัวเองเรียนและเลี้ยงดูตัวเองมาโดยตลอด...
ตั้งแต่ แม่ได้เงินขายบ้านมา แม่ก็ไปเลี้ยงทุกคน ยกเว้นเรา แจกเงิน ญาติๆ ที่ยากจน และ ซื้อที่ดิน แต่ไม่เคยถามเราสักคำว่าเรา ลำบากไหม ให้แม่ช่วยไรไหม เวลาเจอหน้ากันมีแต่เราต้องพาไปเลี้ยงข้าว และกดเงินหรือหาเงินมาให้แม่เบิกล่วงหน้า มีแต่เรื่องเงินๆทองๆ ไม่เคยจะถามสารทุกข์สุกดิบ เรารู้สึกน้อยใจมากๆ แต่เราก็ทน.... เราก็เลยคิดว่า ที่เราทำอยู่ เราจะได้บุญจริงๆ หรอ เราก็ยอมรับว่าเราไม่ได้ทำด้วยใจร้อยเปอร์เซ็นต์ ถูกบังคับมากกว่า อาจจะทำให้เราคิดโกรธแม่ด้วย แบบนี้เราจะยิ่งเป็นบาปไหม สับสนกับความคิด แก้ยังไงดีค่ะ