ความจริงก็ยังคิดๆอยู่ว่าจะเอาเรื่องนี้ไปลงที่ห้องชานเรือนดีหรือเปล่า
แต่เนื่องจากมันมีส่วนเกี่ยวข้องกับกรรมด้วยเลยตัดสินใจตั้งที่ห้องศาสนานี่แหละ

ความรู้สึกในที่นี้ผมจะเน้นไปที่ความรักเป็นหลักนะครับ
- ต้องเข้าใจก่อนว่าความรู้สึกมันบังคับไม่ได้ คนบางคนอาจไม่ค่อยผูกพันธ์กับพ่อแม่เนื่องจากถูกคนอื่นเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็ก
และบางคนอาจจำฝังใจเกี่ยวกับเหตุการณ์เลวร้ายบางอย่างที่เคยถูกพ่อแม่กระทำตอนเด็ก จึงส่งผลทำให้ไม่ค่อยรักพ่อแม่สักเท่าใด
- ไม่ว่าจะรักมากหรือน้อยก็ไม่ถือว่าผิดบาปแต่อย่างใด แต่สิ่งหนึ่งที่คนเป็นลูกควรกระทำในหน้าที่ของคนเป็นลูกก็คือ การตอบแทนบุญคุณ
- คำว่า ตอบแทนบุญคุณ หลายๆคนอาจเข้าใจไม่เหมือนกัน ผมจะขอสรุปเลยแล้วกัน บุญคุณในที่นี้คือการที่เค้าได้ให้กำเนิดเรา
และถ้าเค้าเลี้ยงดูเราด้วยก็เป็นบุญคุณอีกชั้น อีกต่อนึง
- บางคนอาจแย้งว่าการเกิดเป็นทุกข์ ซึ่งนั่นก็จริง แต่เมื่อได้เกิดมาแล้วมีใครอยากตายมั้ยละ เมื่อไม่มีใครอยากตายนั่นหมายความว่าชีวิตของเรายังมีค่า

ถ้าเรามีโอกาสที่จะตอบแทนพระคุณของท่านได้ เราก็ควรทำไม่ว่าจะอยู่ใกล้หรือไกลก็ไม่สำคัญ ขอเพียงแค่ทำให้ดีที่สุดก็พอ
ดังนั้น ใครก็ตามที่ไม่ได้รักพ่อแม่สักเท่าไหร่ก็ไม่ต้องคิดมากหรือรู้สึกผิดเพราะความรู้สึกมันบังคับกันไม่ได้          
         ทุกคนล้วนมีหน้าที่ของตัวเอง พ่อแม่มีหน้าที่เลี้ยงดูเรา เราเองก็มีหน้าที่ดูแลท่าน
         ขอให้เชื่อผมเถอะถ้าทำหน้าที่ของการเป็นลูกให้ดีที่สุด แล้วคุณจะรู้สึกภูมิใจในตัวเองอย่างมาก
***ต่อให้เจ้านายหรือเพื่อนร่วมงานชมเรา พวกเขาก็อาจไม่ได้ชมจากใจจริง หรือชมแบบหวังผลเพื่อให้เรามีพลังฮึดทำงาน
ซึ่งไม่ใช่อะไรที่น่ายินดีหลงใหลด้วยเลย แต่การที่ได้ทำหน้าที่ของคนเป็นลูกอย่างดีที่สุดคุณจะรู้สึกตื้นตัน ภูมิใจ โดยไม่ต้องมีคำชมใดๆทั้งสิ้น