เวลาอยู่บ้านเราชอบอยู่แต่ในห้องจะออกมาแค่เวลาเข้าห้องน้ำ กินข้าวละก็ทำงานบ้านแค่นี้ค่ะ เวลาเราทำไรได้ไม่ดีพอพ่อกับแม่จะบ่น ซึ่งเราโดนบ่นจนเกลียดการโดนบ่นเข้าไส้เลยค่ะ เวลาใครบ่นเราจะรู้สึกแบบไม่อยากฟังอยากหนีไปจากตรงนั้น แต่คนที่บ่นไม่ได้มีแค่นี้มีพี่อีกค่ะ คนนี้ชอบเป็นเหมือนหัวหน้ากองทัพของแม่ค่ะพี่แกบอกไรแม่จะเชื่อตลอด พี่แกบ่นไรแม่เห็นด้วยตลอด ซึ่งแต่ก่อนแม่ไม่ได้เป็นแบบนี้.....พอแม่เป็นแบบนี้มันทำให้เรารู้สึกไม่มีใครเข้าใจเราเลย เราพยายามทุกอย่างที่เขาเห็นว่าเราควรแก้เราแก้แต่แค่ยังไม่ดีพอแต่เราก็ยังโดนด่าเหมือนตอนที่ยังไม่ได้ปรับปรุงตัว มันทำให้เราคิดมากว่านี่เรายังไม่ดีพออีกหรอ ต้องทำขนาดไหนถึงจะไม่โดนบ่น มันมีหลายเรื่องมากค่ะแม่เปลี่ยน เราก็เลยต้องทำตัวให้ดูว่าเราเข้มแข็งเราเป็นคนไม่ชอบร้องไห้ต่อหน้าคนอื่นค่ะ จะแอบร้องไห้ตลอด.....เรื่องที่ ร.ร.เราไม่มีเพื่อนสนิทค่ะไม่มีเลย มีแต่คุยกับเพื่อนได้ทุกคน เหมือนเป็นคนคุยได้กับทุกคนแต่ไม่มีคนที่เข้าใจแล้วจะอยู่กับเราได้จริงๆ มันเลยยิ่งต้องทำตัวเข้มแข็งค่ะ แล้วทุกวันนี้ เรากล้าพูดเลยค่ะว่าไม่ได้ยิ้มหรือหัวเราะเพราะออกมาจากใจจริงๆเลยมีแต่ฝืนยิ้ม ฝืนหัวเราะ... 😊 เราไม่มีคนที่พร้อมจะรับฟังเราจริงๆค่ะ