สวัสดีครับทุกท่าน ผมมีเรื่องราวของผมจะมาเล่าให้พวกคุณฟังกันนะครับ รบกวนบอกผมด้วยหรือจะด่ายังไงก็ได้ขอแค่ให้พวกคุณบอกกับผมตรงๆ
วันนั้นผมได้ไปสมัครเรียนที่สถาบันใหม่แห่งหนึ่งในตอนนั้นผมไปสายมากและเข้าห้องเป็นคนสุดท้าย เมื่อผมเข้าห้องและนั้งลง ผมเห็นผู้หญิงคนหนึ่งเธอนั้ง
อยู่ริมประตูเธอน่ารักมากๆ ไม่แปลกที่ผมจะชอบในตอนแรกผมคิดว่า มันคงเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบ เวลาผ่านไปพอสมัครเสร็จเราก็ต่างกลับบ้าน พอถึงวันเรียนผมก็บอกตัวเองอีกครั้งว่าจะเอาเธอนี่แหล่ะเป็นคนกระตุ้นในการเรียนหนังสือ วันแรกที่เรียนเสร็จนั้นเราจะมีกลุ่มห้องเอาไว้พูดคุยกัน และวันนี่เพื่อนๆทำการบ้านไม่ถูกมีเพียงผมที่ทำถูกผมก็ได้บอกเพื่อนไปคราวๆผ่านไปสักครู่ เธอทักผมมา ผมตกใจมากและดีใจมาก เธอทักมาถามเรื่องการบ้านวิชาภาษาอังกฤษ ผมยินดีที่จะตอบเธอทกอย่างและเธอก็ทำเสร็จและขอบคุณผม เธอไม่รู้เลยว่าผมดีใจจนนอนไม่หลับ "และผมก็เริ่มรักเธอขึ้นมาจริงๆ" (อ้อ ผมบอกเธอคือเพื่อนในห้องนะครับ) เวลาผ่านไป 3-4 เดือน ความรู้สึกของผมมันเยอะจนผมว่าควรบอกเธอได้แล้วทั้งๆที่ในตอนนั้นผมก็คงรู้คำตอบ ผมมีเพื่อนๆคอยให้กำลังใจ แต่ผมก็รู้ว่าจะเกิดอะไรชึ้น ใช่ครับ เธอบอกว่า เธอคิดกับผมแค่เพื่อน ผมไม่เสียใจนะ เพราะผมคิดไว้แล้ว แต่ว่าผมกลัวว่าเธอจะเปลี่ยนไปหลังจากที่ผมบอก รัก เธอไปแล้ว วันต่อมาผมไปโรงเรียน เธอเข้ามาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำเป็นสนิทสนมเหมือนเดิม ผมก็ดีใจ และเมื่อเวลาผ่านไปผมก็ยิ่งรักเธอมากขึ้น แต่ผมยังจำได้ขึ้นใจว่าเธอบอกว่า คิดแค่เพื่อน แต่เธอชอบทำเหมือนว่าเธอนั้นยังมีใจให้ผมบ้าง (ผมขอโทษนะผมขอข้ามเลยล่ะกันถ้าท่านไหนอยากให้ผมเล่าอีกเพื่อที่จะตอบคำถามผมยินดีพิมให้นะครับ) วันนั้นเธอมีแฟนครับ ใช่เธอมีแฟน เพื่อนๆในห้องต่างเข้ามาถามผมในเฟสบุ๊กว่าเป็นอะไรไหม จริงๆแล้วผมไม่ได้เป็นอะไรเลย (คือเพื่อนๆในห้องทุกคนรู้นะคับว่าผมชอบเธอ) ผมจะร้องเพราะเพื่อนเป็นห่วงนี้แหล่ะ 5555 แต่ผมและก็เธอก็ยังคุยกันเหมือนปกติแต่น้อยลง เวลาผ่านไปเกือบสองเดือน เธอเลิกกับเแฟนครับ แฟนเธอนั้น(ใช่คำหยาบไม่ได้เนอะแต่พวกคุณคงรู้ว่าผมจะพูดว่าอะไร) ผมไม่คิดว่าเป็นเธอจะเ..ยได้ขนาดนั้น ในตอนนั้นผมเกือบจะเลิกชอบเธอแล้ว ผมเห็นเธอกำลังเศร้าเลยเขาไปปลอบเธอในเฟสบุ๊กนะ เธอคุยกับผมดีมากๆเหมือนรักผมยังไงยังงั้น พอผมปลอบเสร็จกว่าผมจะนอนหลับก็ตี2แล้ว แต่ลึกๆแล้วผมรู้สึกดีใจนะ (ผมชอไม่อธิบายนะครับว่าทำไมถึงเลิก) และผมก็กลับมาสนิทกับเธอมากขึ้นว่าเดิมอีก เหมือนว่าครั้งนี่เธอจะมีใจให้ผมจริงๆ หรือ ผมคิดไปเองก็ไม่รู้ แต่ผมว่าเธอน่าจะเหงาเพราะเธอไม่เหลือผู้ชายคนไหนแล้ว ที่เหลือก็คือผม เหมือนผมเข้าไปตอนที่เธอกำลังอ่อนแอพอดี และ ทุกอย่างก็เรื่มดีขึ้นเรื่อยๆ วันหนึ่งจะปิดเทอมแล้วผมชวนเธอไปดูหนัง เธอบอกว่าเธอเกรงใจ เธอบอกว่าผมให้อะไรหลายๆอย่างกับเธอเยอะแล้ว แต่ผมก็บอกไม่เป็นไร เธอก็บอกคำเดิมว่า เกรงใจ จนผมต้องล้มเลิก คือว่าผมเนียให้ตังเธอแต่ก็ไม่เยอะเท่าไร และก็ช่วยเหลือเธอค่อนข้างบ่อยนะไม่แปลกที่เธอจะเห็นใจ แต่ผมสนิทกับเธอมากๆและเธอก็สนิทกับผมด้วยเหมือนเธอรู้ว่าผมชอบเธอแล้วก็ก็ให้ความสุขกับผม เธอเป็นคนดีนะผมว่า ไม่หายไปไหนถึงจะบอกว่าชอบแล้ว และ ก็ผมก็รักเธอมากๆด้วย
ผมต่างถามเพื่อนหลายๆคน ว่า ผมควรคิดกับเทอเกินเพื่อนไหม เพื่อนๆหลายคนต่างบอก ไม่ควร พวกเขาบอกว่า แบบนี้แหล่ะดีแล้วผมก็มีความสุขเธอก็มีความสุขและก็ไม่ต้องเลิดกันด้วยถ้าเป็นเพื่อน ผมก็เขาใจความคิดของเพื่อนๆนะ เข้าใจดีเลยแหล่ะ อยู่อย่างนี้ต่อไปก็ได้ แต่ผมไม่อยากให่เธอไปมีใครอ่ะครับแต่ไม่จำเป็นต้องเป็นแฟนผมก็ได้ ผมรู้ผมเห็นแกตัวแหล่ะ วันนี้เธอก็ไม่มีใครแล้ว และ ผมก็คิดว่าเธอคงไม่เลือกผม ผมควรตัดใจใช่ไหม หรือ พวกคุณว่าผมควรจะพยายามต่อไปจนกว่าเธอจะมีแฟนอีกครั้งแล้วก็ล้มเลิกดีไหม ตอนนี้ผมชอบเธอมาจะหนึ่งปีแล้ว ผมควรเป็นแค่เพื่อนใช่ไหมครับ ถ้าเป็นแฟนแล้วเลิกความสุขแบบนี้ จะหายไป ตลอดกาล
(ขอโทดนะครับถ้าเกิดท่านไหนอ่านแล้ว งง นะครับ)
พวกคุณว่าผมควรรักเธอต่อไปไหม
วันนั้นผมได้ไปสมัครเรียนที่สถาบันใหม่แห่งหนึ่งในตอนนั้นผมไปสายมากและเข้าห้องเป็นคนสุดท้าย เมื่อผมเข้าห้องและนั้งลง ผมเห็นผู้หญิงคนหนึ่งเธอนั้ง
อยู่ริมประตูเธอน่ารักมากๆ ไม่แปลกที่ผมจะชอบในตอนแรกผมคิดว่า มันคงเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบ เวลาผ่านไปพอสมัครเสร็จเราก็ต่างกลับบ้าน พอถึงวันเรียนผมก็บอกตัวเองอีกครั้งว่าจะเอาเธอนี่แหล่ะเป็นคนกระตุ้นในการเรียนหนังสือ วันแรกที่เรียนเสร็จนั้นเราจะมีกลุ่มห้องเอาไว้พูดคุยกัน และวันนี่เพื่อนๆทำการบ้านไม่ถูกมีเพียงผมที่ทำถูกผมก็ได้บอกเพื่อนไปคราวๆผ่านไปสักครู่ เธอทักผมมา ผมตกใจมากและดีใจมาก เธอทักมาถามเรื่องการบ้านวิชาภาษาอังกฤษ ผมยินดีที่จะตอบเธอทกอย่างและเธอก็ทำเสร็จและขอบคุณผม เธอไม่รู้เลยว่าผมดีใจจนนอนไม่หลับ "และผมก็เริ่มรักเธอขึ้นมาจริงๆ" (อ้อ ผมบอกเธอคือเพื่อนในห้องนะครับ) เวลาผ่านไป 3-4 เดือน ความรู้สึกของผมมันเยอะจนผมว่าควรบอกเธอได้แล้วทั้งๆที่ในตอนนั้นผมก็คงรู้คำตอบ ผมมีเพื่อนๆคอยให้กำลังใจ แต่ผมก็รู้ว่าจะเกิดอะไรชึ้น ใช่ครับ เธอบอกว่า เธอคิดกับผมแค่เพื่อน ผมไม่เสียใจนะ เพราะผมคิดไว้แล้ว แต่ว่าผมกลัวว่าเธอจะเปลี่ยนไปหลังจากที่ผมบอก รัก เธอไปแล้ว วันต่อมาผมไปโรงเรียน เธอเข้ามาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำเป็นสนิทสนมเหมือนเดิม ผมก็ดีใจ และเมื่อเวลาผ่านไปผมก็ยิ่งรักเธอมากขึ้น แต่ผมยังจำได้ขึ้นใจว่าเธอบอกว่า คิดแค่เพื่อน แต่เธอชอบทำเหมือนว่าเธอนั้นยังมีใจให้ผมบ้าง (ผมขอโทษนะผมขอข้ามเลยล่ะกันถ้าท่านไหนอยากให้ผมเล่าอีกเพื่อที่จะตอบคำถามผมยินดีพิมให้นะครับ) วันนั้นเธอมีแฟนครับ ใช่เธอมีแฟน เพื่อนๆในห้องต่างเข้ามาถามผมในเฟสบุ๊กว่าเป็นอะไรไหม จริงๆแล้วผมไม่ได้เป็นอะไรเลย (คือเพื่อนๆในห้องทุกคนรู้นะคับว่าผมชอบเธอ) ผมจะร้องเพราะเพื่อนเป็นห่วงนี้แหล่ะ 5555 แต่ผมและก็เธอก็ยังคุยกันเหมือนปกติแต่น้อยลง เวลาผ่านไปเกือบสองเดือน เธอเลิกกับเแฟนครับ แฟนเธอนั้น(ใช่คำหยาบไม่ได้เนอะแต่พวกคุณคงรู้ว่าผมจะพูดว่าอะไร) ผมไม่คิดว่าเป็นเธอจะเ..ยได้ขนาดนั้น ในตอนนั้นผมเกือบจะเลิกชอบเธอแล้ว ผมเห็นเธอกำลังเศร้าเลยเขาไปปลอบเธอในเฟสบุ๊กนะ เธอคุยกับผมดีมากๆเหมือนรักผมยังไงยังงั้น พอผมปลอบเสร็จกว่าผมจะนอนหลับก็ตี2แล้ว แต่ลึกๆแล้วผมรู้สึกดีใจนะ (ผมชอไม่อธิบายนะครับว่าทำไมถึงเลิก) และผมก็กลับมาสนิทกับเธอมากขึ้นว่าเดิมอีก เหมือนว่าครั้งนี่เธอจะมีใจให้ผมจริงๆ หรือ ผมคิดไปเองก็ไม่รู้ แต่ผมว่าเธอน่าจะเหงาเพราะเธอไม่เหลือผู้ชายคนไหนแล้ว ที่เหลือก็คือผม เหมือนผมเข้าไปตอนที่เธอกำลังอ่อนแอพอดี และ ทุกอย่างก็เรื่มดีขึ้นเรื่อยๆ วันหนึ่งจะปิดเทอมแล้วผมชวนเธอไปดูหนัง เธอบอกว่าเธอเกรงใจ เธอบอกว่าผมให้อะไรหลายๆอย่างกับเธอเยอะแล้ว แต่ผมก็บอกไม่เป็นไร เธอก็บอกคำเดิมว่า เกรงใจ จนผมต้องล้มเลิก คือว่าผมเนียให้ตังเธอแต่ก็ไม่เยอะเท่าไร และก็ช่วยเหลือเธอค่อนข้างบ่อยนะไม่แปลกที่เธอจะเห็นใจ แต่ผมสนิทกับเธอมากๆและเธอก็สนิทกับผมด้วยเหมือนเธอรู้ว่าผมชอบเธอแล้วก็ก็ให้ความสุขกับผม เธอเป็นคนดีนะผมว่า ไม่หายไปไหนถึงจะบอกว่าชอบแล้ว และ ก็ผมก็รักเธอมากๆด้วย
ผมต่างถามเพื่อนหลายๆคน ว่า ผมควรคิดกับเทอเกินเพื่อนไหม เพื่อนๆหลายคนต่างบอก ไม่ควร พวกเขาบอกว่า แบบนี้แหล่ะดีแล้วผมก็มีความสุขเธอก็มีความสุขและก็ไม่ต้องเลิดกันด้วยถ้าเป็นเพื่อน ผมก็เขาใจความคิดของเพื่อนๆนะ เข้าใจดีเลยแหล่ะ อยู่อย่างนี้ต่อไปก็ได้ แต่ผมไม่อยากให่เธอไปมีใครอ่ะครับแต่ไม่จำเป็นต้องเป็นแฟนผมก็ได้ ผมรู้ผมเห็นแกตัวแหล่ะ วันนี้เธอก็ไม่มีใครแล้ว และ ผมก็คิดว่าเธอคงไม่เลือกผม ผมควรตัดใจใช่ไหม หรือ พวกคุณว่าผมควรจะพยายามต่อไปจนกว่าเธอจะมีแฟนอีกครั้งแล้วก็ล้มเลิกดีไหม ตอนนี้ผมชอบเธอมาจะหนึ่งปีแล้ว ผมควรเป็นแค่เพื่อนใช่ไหมครับ ถ้าเป็นแฟนแล้วเลิกความสุขแบบนี้ จะหายไป ตลอดกาล
(ขอโทดนะครับถ้าเกิดท่านไหนอ่านแล้ว งง นะครับ)