คือ ญาติเราเหมือนไม่ค่อยอยากช่วยเหลือแม่เรานัก ยายแท้ๆของเราก็ประมาณว่ารักลูกหลายไม่เท่ากันซักเท่าไหร่มันเป็นเรื่องที่หน้าอึดอัดใจมาก
ยายแท้ของเราเหมือนไม่รักแม่เราเลยก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แม่เราเคยไปทำงานได้ดีที่กรุงเทพกับพ่อของเราพวกเค้าสามารถมีบริษัทได้เลยมีลูกน้องอะไรหลายๆอย่างแล้ววันนึ่งมันถึงจุดเปลี่ยนคือแม่กับพ่อเราล้มละลาย กับมาบ้านนอกยายเราแทบจะไม่ดูดำดูดีเลยแม่เราขอกลับมาอาศัยอยู่ด้วยแต่เค้าดันว่าแม่เราไล่แม่เราไปอยู่กระตอบเล็ก แม่เราพึ่งย้ายข้าวย้ายของมาคำว่าล้มละลายคือไมมีอะไรเลยกลับมามีของที่น้อยกับพ่อและพี่ชายเราตอนมันอายุได้7ขวบยายทั้งด่าแม่เราแล้วไล่แม่เราแม่เราจึงตัดสิ้นใจไปเช่าห้องอยู่คือตอนแม่เรารวยยายไม่เคยว่าแบบนี้หรอกเป็นคนละคน พ่อเราก็ออกไปเล่ขายของแบบลำบากแล้วสักพักคือท้องเรา ยายไม่เคยเลี้ยงเราเลยขนาดโกนผมไฟคนที่โกนให้คือเพื่อนยายนี้แหละ ตอนแรกคือไม่รู้หรอกรู้สึกเสียใจนิตๆแม่ไม่อยากเล่าให้พวกเราเกียจยายแต่เพราะยายรักลูกหลายไม่เท่ากันจริงๆ แม่เราดิ้นรนกับพ่อจนสร้างบ้านซึ่งบ้านพออยู๋ได้เฉยๆแม่เราจะออกรถก็ไปขอพี่สาวให้ค้ำประกันให้แต่คือเค้าก็ไปค้ำให้น้องสาวคนเล็กเค้าก็คือป้าเรา แม่เราก็ต้องไปหาคนมาค้ำเองต้องไปจ้างเค้าสรุปตอนนนี้เวลายายปวดท้องไม่สบายก็ใช้รถพวกเรา ทั้งๆที่บ้างครั้งแม่มีเงินส่งรถไม่พอไปยืมยายเค้าก็ด่าบอกแม่เราว่า ขายทิ้งไปในเมื่อไม่มีปัญญาส่ง มันมีหลายๆเรื่องที่เกี่ยวกับยายและญาติพวกป้าๆคนอื่นดูถูกแม่เราว่าแม่เรา และยังดูถูกพวกเรามาตลอด ยายเค้าจะรักลูกคนเล็กที่สุดคือป้าเรา ทุกคนได้ที่หมดยกเว้นแม่เราคือไม่ได้ ยายเลี้ยงหลานๆลูกของป้าทุกคน แต่เรากับพี่และน้องมีแต่แม่กับพ่อเลี้ยงเค้าไม่เคยอุ้มเราเลยด้วยซ้ำ ไม่เคยมานั่งทำกับข้าวให้กิน ที่มานั่งระบายคือมันน้อยใจกับชีวิตจริงๆสงสารแม่ที่สุด แม่เก็บเอาคำพูดยายมาคิด มาร้องไห้บ้างครั้งเราก็อยากเกียจยายอยากย้ายไปที่อื่น ตอนนี้เราก็พึ่งเสียพ่อไปไม่นานแม่ก็ท้อพอแล้ว ตอนนี้เราเรียนปริญญาตรีญาติเราก็ดูไม่ภูมิใจเท่าไหร่หรอก โดนดูถูกด้วยซ้ำ โดนว่าเรียนไปทำไม เสียดายเงินอย่างนั้นอย่างนี้ ว่าแม่ไม่มีปัญญส่งบ้าง บ้างครั้งอยากจะไปถามพวกเค้ามากว่าแม่กูทำไรให้ถึงได้ทำขนาดนี้ ไม่เคยช่วยเหลือยังซ้ำเติม สุดท้ายก็ให้ที่ให้ทางป้าลูกหลานป้าอยู่ไกลทำงานกันหมด คนที่อยู่ใกล้ยายอย่างเราดูแล เอารถเราไปส่งส่วนเราดูแลทั้งๆที่ไม่เคยรักเลย ไม่เคยเลี้ยงกินข้าวทีหลานคนนู่นเค้ามาเรียกตลอด ทำไรก็ไม่เคยภูมิใจ ทำให้แม่กูต้องร้องไห้ ไม่สนใจหรอกบ้างก็เกินไป แม่คือคนที่หน้าสงสารที่สุด บ้างคนอาจจะไม่เข้าใจอยากรู้ยิ่งไม่มีพ่อก็ยิ่งโดนดูถูก เราบอกกับตัวเองและน้องพี่ชายว่าแม่ต้องสบาย เข้ามาอ่านก็ขอโทษนะครับที่เพ้อแต่มันคือความรู้สึกอาจจะดามราไปหน่อย