คือเรารู้สึกไม่อยากคุยกับคนในบ้านหรือญาติเราเลยค่ะแล้วก็ไม่ค่อยอยากอยู่บ้านด้วยค่ะเราพึ่งรู้สึกแบบนี้เมื่อปีที่แล้วเราอาศัยอยู่กับตาและยายที่บ้านแม่เราทำงานต่างจังหวัดค่ะเรายอมรับว่ายายเลี้ยงเราดีมากอยากได้อะไรให้หมดแต่เราไม่ใช่หลานที่ดีเท่าไหร่เลยแต่เราทำงานบ้านและซักผ้าอะไรทุกๆอย่างในส่วนตัวเองตลอดไม่เคยให้ยายต้องมายากกับของๆเราเลยค่ะมีช่วงหลังๆมานี้เรารู้สึกเครียดมากและไม่อยากคุยกับคนในครอบครัวเลยยายเราเป็นคนปากร้ายมากๆค่ะพูดทีด่าทีทำเราเสียความรู้สึกมากๆและเราร้องไห้ตลอดและเราปรึกษากับแม่ตลอดค่ะเวลาที่ทะเลาะกับยายแม่เราก็เหมือนเข้าใจเราแต่ก็เหมือนเอนไปฝั่งยายอยู่ดีเราทะเลาะกับยายแต่เรื่องเดิมๆคือเราก็ต้องมีช่วงสอบช่วงเรียนหนักใช่มั้ยค่ะคือช่วงนั้นเราเหนื่อยมากรู้สึกเพลียกว่าจะเรียนกลับบ้านมาอยากพักบ้างคือมหาลัยเราค่อนข้างไกลขับรถไปกลับและเราก็ขับรถไม่ค่อยแข็งไม่มรถโดยสารคือมันเป็นทางที่ค่อนข้างลำบากด้วยกว่าจะกลับมาถึงบ้านก็ดึกดื่นเราก็ไม่มีอารมณ์จะคุยหรือทำอะไรเลยค่ะแต่วันไหนหยุดเราก็ทำนะคะยายก็บ่นและด่าเราเหหมือนเดิมและเรื่องที่เรารับไม่ได้สุดๆคือมีหลายเรื่องค่ะ ชอบเอาเรื่องไม่ดีของเราไปเล่าให้คนแถวบ้านฟัง เวลาโมโหเราชอบวางนู่นวางนี่แรงๆ แล้ะบางทีชอบเอาเรื่องเก่าๆไปพูดค่ะบางเรื่องเราไว้ใจยายว่าปรึกษานะแต่กลับเอาเรื่องของเราไปพูดเป็นเรื่องตลกให้คนอื่นฟัง มารื้อของในห้องเราและเอาของของเราไปทิ้งค่ะเราต้องไปคุ้ยขยะหาของๆเราตอนนั้นอายคนแถวบ้านมากค่ะเราโกรธมากถ้าจะว่าห้องเรารกขนาดนั้นเลยหรอราว่ามันก็น่าจะรกปกติของวัยรุ่นมั้ยค่ะพี่เราเข้ามานอนเข้ามาเล่นยังว่าห้องเาเป็นระเบียบตลอดเลย จะว่าเราโลกส่วนตัวสูงก็ได้ค่ะคนในครอบครัวคิดว่าเราเป็นคนโลกส่วนตัวสูงไปหมดแล้วค่ะคือมีหลายเรื่องมากๆค่ะและมีเรื่องที่ญาติๆเรามาซ้ำเติมแล้วมาด่าเราอีกค่ะคือบรรดาญาติๆค่อนข้างจะเป็นคนรวยทั้งหมดค่ะแล้วชอบดูถูกเกือบทุกเรื่องเลยค่ะคือเราเป็นคนเรียนพอดีค่ะไม่โง่แต่ก็ไม่เก่งมากป้าๆก็จะพูดประมาณว่าเรียนไปก็แค่นั้นแหละเธอสมองแค่นั้น เรียนเก่งเรียนสูงแล้วไงมันก็ไม่ได้ขัดเกลาจิตใจเธอให้ดีขึ้นหรอก แล้วเคยพูดกับแฟนเราว่าเราเป็นคนสวยนะแต่มั่นใจแล้วหรอว่าจะเอาทำเมียคนแบบนี้สวยแต่รูปจูบไม่หอมแต่แฟนเราเป็นคนไม่ค่อยยอมให้ใครมาว่าเลยพูดไปว่าถ้าป้าไม่ชอบก็เรื่องของป้าแต่ครอบครัวผมรักเค้ามาก ที่จริงมีหลายๆเรื่องมากๆค่ะเราคิดว่าเราไม่ดีขนาดนั้นเลยหรอเราทำไรผิดเหมือนทุกอย่างเกิดขึ้นเพียงเพราะเราไม่ทำงานบ้านในเวลาสั้นๆเรารู้สึกว่าครอบครัวไม่ใช่คอมฟอร์ทโซนสำหรับเราเลยกลับบ้านแล้วไม่เคยมีความสุขอยู่กับเพื่อนอยู่กับพี่กับแฟนเราร่าเริงมาแต่กลับบ้านมาเรากลายเป็นคนละคน รู้สึกดีที่ยังมีพี่ที่เป็นลูกพี่ลูกน้องกันและแฟนไว้คอยทำให้เรามีความสุขและระบายเรื่องต่างได้ค่ะ แต่เรารักยายตาและม่มากนะคะคิดว่าเราจบมาทำงานก็มาเลี้ยงพวกท่าเหมือนเดิม เราคิดว่าอีก2-3เดือนเราจะย้ายไปอยู่หอแล้วค่ะคงจะใช้ข้ออ้างไปกลับไม่ไหวค่ะบ้านเรากับมหาลัยห่างกันเกือบ30โลค่ะ เราควรทำไงดีคะ

ถ้าเขียนผิดพลาดยังไงขอโทษด้วยนะคะ