---

สวัสดีครับ นี่เป็นกระทู้แรก ผิดพลาดประการใดขออภัยนะครับ
ผมอายุ 23 ปีครับ 
ย้อนกลับไปเมื่อ2-3ปีก่อน ผมเป็นคนค่อนข้างมั่วเซ็กมากครับ มีเซ็กกับผู้ชายไม่ซ้ำหน้า มีได้วันละหลายๆคน อยากมีต้องมี อยากได้ต้องได้ (ย้ำว่าเมื่อก่อนนะครับ)
และตัวผมเองมีเพื่อนสนิทอยู่คนนึง เค้าก็เตือผมนะครับ ว่า พอมั้ย โตแล้วนะ อะไรแบบนี้ ผมไม่ได้สนใจอะไรเลยครับ ก็ใช้ชีวิตแบบสนุกสนานต่อไป
วนลูปนี้อยู่เป็นปีครับ ก็ทำไมอะ ผมชอบแบบนี้ ใครจะทำไม นั่นแหละครับ ความคิดผมในตอนนั้น
จนวันนึง ผมเล่นยูทูป ดูไรไปเรื่อยๆ จนไปโผล่เรื่องการติดเชื้อ hiv  ก็เลยลองเข้าไปดู ดูไปเรื่อยๆ เห้ย เริ่มกลัวว่ะ มันใกล้ตัวเรามากๆ
เข้าไปอ่านในพันทิป คือตกใจมากครับ ที่มีคนติดเชื้อค่อนข้างเยอะในยุคของเรา ก็เลยลองอ่านไปเรื่อยๆเป็นสิบยี่สิบกระทู้
อ่านเรื่องอาการของมันบ้าง ติดแล้วเป็นไงบ้าง อ่านทุกอย่าง เริ่มศึกษาอย่างจริงจัง ดูว่าอาการเริ่มแรกเป็นยังไง พอรู้ปุ้บ วิ่งไปหน้ากระจกเลยครับ ส่องดูซิ มีตุ่มไหม ลิ้นเป็นฝ้าขาวไหม เหงือออกกลางคืน เหนื่อยง่ายไหม พวกอาการเริ่มแรกที่เค้าบอกๆกันมาน่ะครับ ผมก็สังเกตุทุกอย่าง เอ้า ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่หว่า คงไม่ติดหรอกมั้ง
แต่ไม่ชล่าใจครับ ตัดสินใจบอกเพื่อนสนิท  กูอยากลองไปตรวจเลือดดูว่ะ เพื่อนเก็ตเลยครับ ไม่ถามอะไรมาก แถมบอกว่า ควรไปตรวจนานละ เอ้า ไปก็ไป ตอนไป ยอมรับว่า ไม่ได้เตรียมใจอะไรไว้เลยครับ ก็ตรวจๆไป ไม่เป็นไรหรอก
เข้าพบหมอ หมอไม่ถามไรมากครับ เค้าเข้าใจ 
หมอบอก เดี๋ยวเราไปเจาะเลือดนะ แล้วรอฟังผลประมาณ 2 ชั่วโมง เอาล่ะ ช่วงเวลานี่ล่ะ มันจะบอกทุกอย่างกับเรา
ทำไมเวลามันเดินช้าจังวะ เมื่อไหร่ผลจะออก รอไม่ไหวละนะ มือสั่น ขาสั่น เริ่มกินไรไม่ลง
ถึงคิวผมละ เข้าไปฟังผล ผมเรียกเพื่อนเข้าไปด้วย บอก  เข้าไปกับกู
พอเจอหมอปุ้บ คำแรกที่ได้ยิน เพื่อนเราฟังผลได้ด้วยใช่ไหม หืมม อะไรนะหมอ พอพูดมาแบบนี้ ผมเริ่มคิดในใจละ กูเอ้ย เกมส์แน่ๆ
หมอไม่เกริ่นอะไรเลยครับ บอกเลยว่า ตรงจเจอนะครับ เวรกรรม!! ผมนี่ ตกเก้าอี้ครับ โทรศัพท์แตกหมด ขาอ่อน แขนอ่อน เพื่อนกับหมอต้องพยุงขึ้นมา
บอก ใจเย็นๆ ตอนนั้น หมอบอกอะไรมา ไม่เข้าหัวผมเลยครับ สมองวิ๊งมาก ไม่รับรู้สิ่งที่หมออธิบาย ในหัวมีแต่ ตรวจเจอนะครับ!!
ตกใจจนทำไรไม่ถูกครับ คำสุดท้ายที่หมอพูด เดี๋ยวรอเรียกชื่อข้างหน้าอีกทีนะครับ
อะ ก็รอๆๆๆ หมอเรียกชื่ออีกที บอกให้มาตรวจคอนเฟิร์มพรุ่งนี้อีกที ว่าเราติด และจะได้เข้ากระบวนการรักษา
วันนั้นทั้งวัน นอนไงก็นอนไม่หลับ กุจะตายไหมวะ เป็นโรคนี้ ความคิดทุกอย่าง ครอบครัวเอย เพื่อนเอย จะมองยังไง แต่ไม่ถุงขั้นคิดฆ่าตัวตายนะ แค่เครียดมาก สุดท้าย ร้องไห้จนหลับไป ตื่นเช้ามา ยังนึกว่าฝันไปอยู่เลย
เพื่อนมารับไปเรียน บอก  ต้องทำตัวปกติดิ ร่าเริงเหมือนคนเดิม ผมก็ทำตัวปกติ คิดในใจ ถ้าเพื่อนคนอื่นรู้ที่ไม่ใช่มัน ป่านนี้ข่าวแพร่กระจายหมดแล้ว
ถึงเวลาไปหาหมออีกครั้ง หมอเจาะเลือดอีกรอบ รอบนี่รอ ชม เดียว เข้าไปฟังผลอีกรอบ หมอบอก สรุปว่า เรามีเชื่อนะ แต่ไม่ต้องกลัว!! มันไม่ได้น่ากลัวอย่สงที่คิด รอบนี้ผมรวบรวมสติ ฟังที่หมออธิบายทุกคำ ถึงกับจดเลย ว่าควรทำไรบ้าง
สิ่งที่ควรทำก็คือ
กินยาตรงเวลาทุกวัน
ออกกำลังกาย
ไม่ควรมีเพศสัมพันธ์แบบที่ผ่านมา มีได้ แต่ต้องป้องกันอย่างเคร่งครัด (ในใจคิด ไม่เอาละครับ พอแล้ววว ไม่มีแล้ววว กลัว)
ดูแลสุขภาพเป็นพิเศษ พักผ่อนให้เพียงพอ พักเรื่องเหล้า เบียร์ จะทำให้ดีขึ้น
ก็ประมาณนี้แหละครับ ที่ต้องทำ
หลังจากรับยาปุ้บ ผมเปลี่ยนตัวเองเลยครับ จากเท้าเป็นมือเลยครับ เรื่องเซ็กนี่พักยาวๆ ไม่เอาละครับ
เที่ยวกลางคืนหรอ ลาก่อน (ไม่ใช่เลิก แต่น้อยลงมากๆๆๆๆครับ) ไปทีก็เน้นเที่ยว ไม่เน้นกิน เพราะมันทำลายสุขภาพเรา
เราต้องดูแลตัวเองเป็นพิเศษ จากกินเหล้าเบียร์เยอะ ก็ลดลงจนเพื่อนๆตกใจ ว่สชวนแล้วไม่ค่อยไป
เอาเวลาเที่ยว ไปเข้าฟิตเนสแทนครับ ออกกำลังเป็นประจำ กินอาหารมีประโยชน์ และสำคัญสุดคือ กินยาตรงเวลาทุกวัน
ผมกินยาไม่เคยขาดเลยยยยย มีวินัยในการกินยามากๆครับ รวมถึงออกกำลังกายสม่ำเสมอ แต่ไม่ทุกวัน
เรื่องเซ็กนี่เข็ดลยครับ ไม่เอาแล้ว พอกันที อยู่คนเดียวนี่แหละ
ลบทุกแอพเกี่ยวกับการนัดผ่านคู่ทิ้งหมด
ใช้ชีวิตดีขึ้น ไม่เสเพเหมือนแต่ก่อน และพึ่งรู้ว่า การที่เราเปลี่ยนตัวเอง นอกจากทำให้เราสุขภาพดีแล้ว มันยังช่วยคัดคนเข้ามาให้เราอีกด้วย
เพราะผมเปลี่ยนรูปแบบการใช้ชีวิตไปเลย

หมอนัดเป็นระยะครับ เพื่อตรวจหาโรคแทรกซ้อนเพิ่มเติม ผลคือ ไม่เจอ
นัดตรวจ นัดติดตามอาการ ว่สเป็นไงบ้าง ผลคือปกติ
นัดตรงจเลือดเป็นระยะ เพื่อดูค่าไวรัสว่าลดลงไหม
ล่าสุดที่ตรวจมาคือไม่กี่วันก่อน หมอบอกว่า หมอตรวจไม่เจอเชื้อ hiv อยู่ในร่างกายแล้วนะ คือมันน้อยมากๆ มากจนเครื่องตรวจไม่เจอแล้ว เพราะยาที่เรากินอย่างต่อเนื่องมันกดเชื้อเอาไว้
(คือเอาง่ายๆ ต่อให้ไปมีอะไรกับใคร ก็ไม่สามารถแพร่เชื้อให้ใครได้แล้ว) แต่!!!!!!!! อย่าทำเลยยย
ยังไงก็ต้องป้องกัน และสำคัญที่สุดคือ กินยาตรงเวลาตลอด กินไปเรื่อยๆ ห้ามหยุด
สำคัญสุดก็การกินยานี่แหละครับ ย้ำเลย ผมรู้ว่าติดปุ้บ ก็เข้าการรักษา พบหมอตลอดทุกครั้ง ไม่เคยเลท
กินยามาประมาณ 8-9 เดือนแล้วครับ

ปัจจุบัน ผมใช้ชีวิตได้ปกติดีครับ แถมเพื่อนบอกดูสดใสขึ้นด้วยซ้ำ เพราะผมออกกำลังกาย และกินอาหารมีประโยชน์

ก็อยากบอกนะครับ ใครที่เป็น เป็นอยู่ สับสน กังวลว่าจะเป็นไหม จะไปตรวจดีไหม อายจัง  เข้าใจครับ ผมเข้าใจทั้งหมด
แต่ อยากฝากนะครับ อย่าอายเลย หมอเค้าเจอจนชินละครับ
รู้เร็ว รักษาเร็ว ดีขึ้นเร็วนะครับ

เอ้อ อีกอย่าง คนส่วนใหญ่ที่ติดเชื้อ hiv มักจะมาจากการ มีเพศสัมพันธ์แบบไม่ใส่ถุงยาง
ตัวผมเอง เป็นฝ่ายรับ ที่ไม่ชอบโดนสอดใส่ 
คือผมจะชอบทำแค่ อม หรือทำทุกอย่างแบบภายนอก ไม่ชอบโดนสอดใส่ ชอบอมมากกว่าครับ แค่ภายนอกก็โอเคแล้ว
ไม่ค่อยมีแบบสอดใส่ ชอบแบบ ให้เค้าปล่อยใส่ในปากของผมนี่แหละ

เพราะฉะนั้น อยากเตือนครับ คนที่มีเพศสัมพันธ์แบบไม่ใส่ถุงยาง ไม่ว่าจะแค่ครั้งเดียว หรือสองครั้ง ไปตรงจเถอะครับ มันไม่ได้เสียหายอะไรเลย
ดูผมสิ แค่ทำภายนอกยังติดได้เลย

รู้เร็ว รักษาเร็ว ดีขึ้นเร็วครับ

ช่วงที่ดีที่สุดในการตรวจคือ 3-6เดือนหลังความเสี่ยงครับ

ไปละครับ มาเล่าให้ฟังเท่านี้ก่อน ใครอยากรู้อะไรเพิ่มเติม หลังไมล์มาได้ครับ ผมใจดี