เพิ่งเกิดกับตัว ความจริงไม่ได้เป็นนักปฏิบัติอะไรจริงจัง แค่ภาวนาเวลานึกได้กับเอาธรรมมาแก้ปัญหาในจิตใจบ้างบางครั้ง

ล่าสุดที่เพิ่งเกิดขึ้นคือ ปล่อยตัวเองไปกับความรู้สึกชอบพอใจคนๆนึง ตอนแรกก็อยากได้แล้วก็คาดหวังไปต่างๆนานา บางเรื่องไม่ได้ดั่งใจก็เกิดโทษะ แล้วทีนี้พอมีปัญหา ความรู้ที่เคยมีว่าควรจัดการปัญหายังไง มันลืมไปหมดเลย ไม่แม้กระทั่งถอยออกมามองแบบคนที่สาม

ในเวลาที่หลงอยู่ แค่คำพูดง่ายๆ แบบตรงๆ ที่เค้าสื่อมานี่ตีความไปร้อยแปด แบบไม่ดูบริบทอะไรสักอย่าง แล้วก็เข้าใจไปในทางที่เราเชื่ออย่างเดียวเลย แล้วก็จมอยู่กับความคิดนั้น วนไปวนมา ยิ่งความคิดที่ทำให้รู้สึกแย่ก็ยิ่งคิดซ้ำๆ แล้วก็ เกิดกลัวจะสูญเสีย หรือโกรษขึ้นมาอีก ยิ่งหลงเข้าไปอีกเป็นลูป

สุดท้ายผลคือทำอะไรโง่ๆ เหมือนไม่คิด ทั้งที่ก่อนหน้านั้นคิดมาหัวแทบแตก แต่คิดไปผิดทางแบบไม่รู้ตัว พอเกิดผลเสียขึ้นมา หนักขนาดโดนตัดสัมพันธ์ ก็ยังสงสัยอีกว่าผิดอะไรวะ คิดดีแล้วนะเว่ย แล้วกลไกปกป้องตัวเองก็เริ่มทำงานขึ้นมาอีก หาเหตุผลร้อยแปดมารองรับให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้น ทีนี้ยิ่งหลงเข้าไปใหญ่เลย โทษนู่น นี่ นั่น โทษตัวเองด้วยทำไมโง่

ประเด็นคือ ไอ้โลภ โทษ เนี่ย ดูเหมือนมันแรงและชัด มันเกิดขึ้นคือมันรู้แล้วดับทันได้ง่ายๆเลย แต่ตัวโมห เนี่ย มันก่อแบบนิ่มๆ ตัวมันไม่ได้สร้างความรู้สึกอะไรเลย แต่อาศัยความที่หลงเลยสร้าง โลภโทษ ขึ้นมาให้รู้สึก ถ้ามัวไปดับแต่โลภโทษที่เกิดจากโมหะ ดับยังไงก็ไม่มอด ดับจนเหนื่อย ดับแล้วก็เกิดอีก ก็ถึงว่าตอนนั้นทำไมมันเหมือนจะเป็นบ้า เรารู้ตัวว่ามีความรู้สึกอะไร เราพยายามข่มแต่ก็ข่มไม่อยู่ เพราะต้นเหตุมันยังอยู่เต็มๆ

โมหะ นี่มันน่ากลัวชะมัดเลย