เราแค่มาระบายคามอึดอัด
ไม่รู้ว่าเป็นคนเดียวรึป่าว เราคิดว่าเราก็โตพอที่จะตัดสินใจอะไรเองได้บ้างแล้ว แต่แม่ชอบทำเหมือนเรายังไม่โตไม่เคยให้โอกาสเรา
ได้ทำให้เห็นว่าเราก็เอาตัวรอดได้บ้าง และเราก็อยากมีสังคมอยากใช้ชีวิตวัยรุ่นก่อนที่จะไม่ได้ใช้ เราไม่เคยได้ไปเที่ยว ไปไหนกับเพื่อนเลย
อยู่แต่บ้านก็ช่วยทำงานทุกวัน ไกลที่สุดก็เซเว่นหน้าซอยอะ นานทีมากๆมั้งถึงจะได้ออกจากบ้านก็โกหกแหละถึงจะได้ออกไป
คือเอาตรงๆเราก็แอบอิจฉาเพื่อนคนอื่นนะ แล้วก็น้อยใจด้วย เห็นเพื่อลงสตอรี่ อยู่กับเพื่อนเยอะๆ ไดทำอะไรหลายๆอย่างส่วนเราไม่มีโอกาส
ได้ทำอะไรที่อยากทำเลยเอาตรงเหมือนคิดจะทำอะไรก็ผิด คือเราอยู่แต่บ้าน บ้าน บ้าน!! เข้าใจฟีลป่ะ เราเจอแต่อะไรเดิมๆ แม่อารมณ์ไม่ดีแทบทุกวัน
ถ้าวันไหนอารมณืดีหรือเมา แม่ก็จะเล่า เล่าแต่เรื่องของตัวเอง ว่าอายุเท่านี้นะ แม่ทำงานละ แม่ไปเที่ียวกับเพื่อนอย่างสนุกแม่เคยเป็นสาวมาก่อน
อยากย้อนกลับไปเป็นสาวอีก แม่เอาแต่เล่าให้ฟัง แต่ก้ไม่เคยเข้าใจหัวอกเราเลย เราเคยขายของนะออนไลน์นี้แหละ แค่ครั้งแรกแม่ก็พูดขึ้นมาละ
ทำได้หรอ จะทำได้ยังไง ใช้เราทำไม่ได้ สำคัญคือ ซ้ำเติมอะ ทีหลังก็ไม่ต้องขายไรงี้ ทำไมไม่ให้กำลังใจอะ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตามเราจะได้คำพูดแบบนี้
กลับมา เวลาเหมือนกัน แม่พูดว่าเราเกิดมาดีกว่าคนอื่นนะ 55555555 ดีกว่า ดีกว่าตรงไหน แม่พูดว่าเราได้กินของดีๆ
ได้ซื้อของดีๆก็จริงแต่ก็อยู่ในระดับปานกลาง สำคัญก็คือ เวลาเราชวนใครสักคนในบ้านไปออกกำลังกายด้วย หรือเล่นกีฬา ตีแบท
แม่จะพูดว่า ไม่ว่าง ไม่มีเวลาเพราะทำงาน เป็นแบบนี้ตลอด ถ้าชวนได้ก็จะไม่เต็มใจมาอะ คืออาจจะมีให้เราทุกอย่าง ไม่มีเวลาให้อะ
เราอย่างให้แม่ ให้ทุกคนในบ้านอยู่ด้วยกันเราคิดว่าอะไรก็จะดีกว่านี้เยอะเลย ทุกวันนี้ เหมือนอยู่ตัวคนเดียว มีอะไรก็ปรึกษาไม่ได้
คือเหมือนไม่เหลือใครแล้ว บ้านก็ไม่ใช่สิ่งที่สบายใจไม่ใช่ที่ที่ปลอดภัย เหมือนอยู่กับใครก็ไม่รู้ สบตาตนในบ้านนานๆยังไม่กล้าเลย
เรามีอะไรในใจโคตรเยอะเลย เราเหงา เราเหนื่อย เราท้อ เราโคตรสับสน เรางง ไม่มีความฝัน ไม่มีจุดหมาย เราแบบ
เหมือนใจไม่อยู่กับตัวแล้ว บางครั้งเราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเรารู้สึกอะไร มันมีแต่ว่างเปล่า มันโล่งนะแต่เต็มไม่ด้วยความมืด มองไม่เห็นทางจะไปต่ออะ
เหมือนตัวเองเป็นใครก็ไม่รู้ ไม่รู้อยู่ที่นี่ทำไม เราอยากออกมาจากบ้าน จากทุกคน เราไม่อยากฝืนตัวเอง ถ้ามันต้องเป็นแบบนี้
เรายอมออกมาอยู่คนเดียวดีกว่า แค่นี้แหละอยากระบาย ตอนนี้มีแต่เพลงกับดนตรีที่เป็นสิ่งที่สบายใจและเข้าใจเราที่สุด และเป็นสิ่งเดียวที่เราเหลืออยู่
สับสน
ได้ทำให้เห็นว่าเราก็เอาตัวรอดได้บ้าง และเราก็อยากมีสังคมอยากใช้ชีวิตวัยรุ่นก่อนที่จะไม่ได้ใช้ เราไม่เคยได้ไปเที่ยว ไปไหนกับเพื่อนเลย
อยู่แต่บ้านก็ช่วยทำงานทุกวัน ไกลที่สุดก็เซเว่นหน้าซอยอะ นานทีมากๆมั้งถึงจะได้ออกจากบ้านก็โกหกแหละถึงจะได้ออกไป
คือเอาตรงๆเราก็แอบอิจฉาเพื่อนคนอื่นนะ แล้วก็น้อยใจด้วย เห็นเพื่อลงสตอรี่ อยู่กับเพื่อนเยอะๆ ไดทำอะไรหลายๆอย่างส่วนเราไม่มีโอกาส
ได้ทำอะไรที่อยากทำเลยเอาตรงเหมือนคิดจะทำอะไรก็ผิด คือเราอยู่แต่บ้าน บ้าน บ้าน!! เข้าใจฟีลป่ะ เราเจอแต่อะไรเดิมๆ แม่อารมณ์ไม่ดีแทบทุกวัน
ถ้าวันไหนอารมณืดีหรือเมา แม่ก็จะเล่า เล่าแต่เรื่องของตัวเอง ว่าอายุเท่านี้นะ แม่ทำงานละ แม่ไปเที่ียวกับเพื่อนอย่างสนุกแม่เคยเป็นสาวมาก่อน
อยากย้อนกลับไปเป็นสาวอีก แม่เอาแต่เล่าให้ฟัง แต่ก้ไม่เคยเข้าใจหัวอกเราเลย เราเคยขายของนะออนไลน์นี้แหละ แค่ครั้งแรกแม่ก็พูดขึ้นมาละ
ทำได้หรอ จะทำได้ยังไง ใช้เราทำไม่ได้ สำคัญคือ ซ้ำเติมอะ ทีหลังก็ไม่ต้องขายไรงี้ ทำไมไม่ให้กำลังใจอะ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตามเราจะได้คำพูดแบบนี้
กลับมา เวลาเหมือนกัน แม่พูดว่าเราเกิดมาดีกว่าคนอื่นนะ 55555555 ดีกว่า ดีกว่าตรงไหน แม่พูดว่าเราได้กินของดีๆ
ได้ซื้อของดีๆก็จริงแต่ก็อยู่ในระดับปานกลาง สำคัญก็คือ เวลาเราชวนใครสักคนในบ้านไปออกกำลังกายด้วย หรือเล่นกีฬา ตีแบท
แม่จะพูดว่า ไม่ว่าง ไม่มีเวลาเพราะทำงาน เป็นแบบนี้ตลอด ถ้าชวนได้ก็จะไม่เต็มใจมาอะ คืออาจจะมีให้เราทุกอย่าง ไม่มีเวลาให้อะ
เราอย่างให้แม่ ให้ทุกคนในบ้านอยู่ด้วยกันเราคิดว่าอะไรก็จะดีกว่านี้เยอะเลย ทุกวันนี้ เหมือนอยู่ตัวคนเดียว มีอะไรก็ปรึกษาไม่ได้
คือเหมือนไม่เหลือใครแล้ว บ้านก็ไม่ใช่สิ่งที่สบายใจไม่ใช่ที่ที่ปลอดภัย เหมือนอยู่กับใครก็ไม่รู้ สบตาตนในบ้านนานๆยังไม่กล้าเลย
เรามีอะไรในใจโคตรเยอะเลย เราเหงา เราเหนื่อย เราท้อ เราโคตรสับสน เรางง ไม่มีความฝัน ไม่มีจุดหมาย เราแบบ
เหมือนใจไม่อยู่กับตัวแล้ว บางครั้งเราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเรารู้สึกอะไร มันมีแต่ว่างเปล่า มันโล่งนะแต่เต็มไม่ด้วยความมืด มองไม่เห็นทางจะไปต่ออะ
เหมือนตัวเองเป็นใครก็ไม่รู้ ไม่รู้อยู่ที่นี่ทำไม เราอยากออกมาจากบ้าน จากทุกคน เราไม่อยากฝืนตัวเอง ถ้ามันต้องเป็นแบบนี้
เรายอมออกมาอยู่คนเดียวดีกว่า แค่นี้แหละอยากระบาย ตอนนี้มีแต่เพลงกับดนตรีที่เป็นสิ่งที่สบายใจและเข้าใจเราที่สุด และเป็นสิ่งเดียวที่เราเหลืออยู่