ไม่นานมานี้ แต่จริงๆก็นานแล้วแหละ เรามีเพื่อนอยู่คนนึงสมมติว่าชื่อ เอ นะ เอเป็นเพื่อนที่ดีมาก เป็นคนนิสัยดี หน้าตาดี มีความคิด ช่างสังเกตุ แต่เรื่องปากหมานี่ไว้ใจมันเลยนะ ผู้หยงผู้หญิงนี่ชิดซ้ายเลย ปากหมาสุด ตอนเจอกันครั้งแรก เอเป็นเพื่อนของเพื่อนอีกที และด้วยหลายๆอย่างทำให้ได้เป็นเพื่อนกัน ตอนแรกๆอะก็เป็นเพื่อนกันไปมาไม่ได้คิดไร พอวันเวลามันผ่านไป ไปชอบมันตอนไหนไม่รู้ รู้ตัวอีกทีคือชอบแอบมองเวลามันยิ้ม มันเป็นคนที่ยิ้มแล้วทำให้คนอื่นยิ้มตามได้อะ ไม่ว่าจะมีเรื่องเครียดไรมานะ เจอหน้ามันทีเรื่องในหัวนี่หายหมด แต่เสียอย่างเดียวเลยมันมีแฟนละT^T ช่วงเวลาที่ผ่านมาเรามีความสุขมากอะ มากแบบบอกไม่ถูก จนช่วงใกล้สอบ เอมีแพลนไปต่างปะเทศ รู้ครั้งแรกเรานี่อึ้งอะ ใจก็คิดนะเดี๊ยวมันก็กลับมา แต่พอถึงวันมันเดินทางจริงนะ เราก็โทรไปถาม
เรา : ออกจากบ้านยังอะ?
เอ  : กำลังไปสนามบิน
เรา : เครื่องออกกี่โมงอะ ?
เอ  : อีก 4 ชม. ข้างหน้า
เรา : อืม เดินทางปลอดภัยนะ เที่ยวเผื่อด้วย
เอ  : เค เลย
       พอมันวางสายไปเท่านั้นแหละ อีนี่นอนไม่หลับจ้า อยู่ในประเทศยังคิดถึงเลย นี่ข้ามทวีปเลยอะ  แล้วววว หลังจากนั้น 2 วันผ่านไป เอพึ่งติดต่อได้จ้า นี่ถามเลยไลน์อะไมถึงละไม่ตอบ มันบอกไม่มีสัญญาณเน็ต พึ่งซื้อซิมเลยพึ่งได้ตอบเนี่ย ที่นี้ก็ถามสารทุกข์สุขดิบ เออเป็นไง ที่นั่นสวยอะดิ อากาศดีถูกใจเลยยชะ? มันบอก อากาศดีมากกกกก อยู่นี่ๆไม่ต้องถามหาแอร์เลย ถามหาฮีตเตอร์ดีกว่า เราก็เลยบอกให้มันว่างั้นก็ใส่เสื้อหนาๆนะ เธอชอบเป็นหวัดอะ อากาศเปลี่ยนหน่อยก็ฟึดฟัดละ มันบอกเออน่า (อีนี่ไม่ชอบกินยา) ซักพักมันวีดีโอคอลมาให้ดูวิวที่มันอยู่ พอเห็นก็โอ้โห สวยอย่างว่าจริงอะ ประเทศโคตรน่าอยู่ พอคุยกันเสร็จปุ๊บก็วางสายไป อีนี่ๆโล่งเลยจ้า มันถึงที่ปลอดภัย มันมีความสุขนี่ก็โอเคละ
       แต่พอเวลาผ่านไปเท่านั้นแหละ แม่เจ้าค่ะ กุโคตรคิดถึงเลยค่ะ ขนาดกุคุยกะบ่อยนะ ใจนี่คือกลับมาซักทีเถอะพ่อคู้นนนนนน จนมันกลับมา เรานี่ โคตรคิดถึงเลย แต่ได้เจอมันเป็นคนสุดท้ายเลยนะ (เวลาทำร้าย) ระยะเวลาที่ผ่านมาเราว่า เอ มันรู้นะว่าเราอะชอบมันเป็นห่วงมัน แต่มันก็ทำเป็นเฉยๆ  ตอนแรกเเราก็ เออเป็นแบบนี้ก็ดีอะ ได้ห่วง ช่วยเหลือ โทรปลุก รอ ไปกินข้าวพร้อม กลับบ้านพร้อม จนเราคิดไปว่าชีวิตที่มีดีเนอะ แฟนเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดอะ แต่เอาเข้าจริงนะเราโคตรอึดอัดเลย คือเป็นแค่เพื่อนอะเป็นห่วงมากกว่านี้ก็ไม่ได้ จะไม่ให้สนใจมองมันเป็นเม็ดดินเม็ดทรายก็ทำไม่ได้อีกอะ แล้วคำพูดกับการกระทำของมันนะมีผลต่ออารมณ์เราสุดๆ เวลามันแกล้งเราแล้วเราโมโหนะเรานี่โกรธนะ มันโทรมาเราก็แบบตัดสายทิ้ง แต่พอเอาเข้าจริงแป๊ปก็หายละ ไม่เคยโกรธมันได้นาน แล้วไงไม่รู้กลายเป็นนี่ต้องง้อ บ้าบอ แต่พอเราทำมันโกรธนะ โกรธเป็นวันไม่รับโทรศัพท์ บล็อคไลน์ด้วย ดูมัน กว่าจะง้อได้นี่นานนนน จนมันหายโกรธอะเราก็ถาม บล็อคไลน์กุทำไม รู้ไหมมันตอบมาว่าไง รำคาญ เราก็ เออขอโทษ แต่กลับบ้านมานั่งคิดนอนคิดตลอดเลยนะ เสียใจกับคำว่า รำคาญ ขี้เกียจฟัง คือคำพูดอะคนพูดพูดไม่คิด แต่คนฟังอะเสียใจเลยนะ เเต่พอดีกันก็ไม่อะไรละ มันก็มีหน่วงๆนิดๆแต่ก็พยายามมองข้ามมันไปนะ หลังจากนั้นก็เข้าอีหรอบเดิม แคร์มัน ใส่ใจมัน ทำอะไรเพื่อมันได้ก็ทำ เราเคยเล่าให้เพื่อนเราฟังนะว่าเรารู้สึกยังไงกับเอ แต่ก็นะทำอะไรไม่ได้ ทำอะไรให้ไปก็รู้สึกเหมือนมันไม่มีค่า ในสายตามันคือเราเหมือนอะไรก็ไม่รู้ เวลามันพูดอะไรไม่เคยนึกถึงความรู้สึกเราหรอก จนเพื่อนเราพูดกับเราว่า ถ้ามันมองไม่เห็นคุณค่าเปลี่ยนไปรักคนอื่นดีปะว่ะ ถ้ารักมันแล้วต้องมานั่งร้องไห้กับคำพูดและการกระทำของมันอย่างงี้อะ มันไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าคำพูดกับการกระทำของมันทำเจ็บขนาดนี้อะ เรานี่ตอบได้คำเดียวเลย ถ้ากุทำได้กุทำไปแล้ว แต่ยังไงกุก็รักมันอยู่ดีอะ ไม่เคยเสียใจนะที่เคยทำอะไรดีๆให้อะ ความทรงจำที่ทำร่วมกันตั้งแต่วันแรกจนวันนี้อะ เราโคตรรู้สึกดีแล้วก็ไม่เคยเสียใจเลยเพราะถ้าให้เล่าในนี้ทั้งหมด คิดว่าโพสครั้งละแสนตัวอักษรก็ไม่น่าจะพอ แต่ตอนนี้เรารู้สึกว่าเราเจ็บๆกับการกระทำ กับคำพูด แล้วเราก็กลัวว่ามันจะรำคาญเรา จะรู้สึกแย่กับเรา ความรู้สึกมันเหมือนเดินต่อไม่ได้ จะเดินถอยหลังก็เจ็บ ทำอะไรให้ไปแล้วมันไม่มีความหมายอะ หยุดดีไหมอะ ทำไงดี