ต่อตอนที่ 3 ครับ(ตอนจบ)

พอวิ่งมาถึงหน้าวัด เห็นสุนัขยืนเห่าผมอยู่ สี่ ห้า ตัว
ผมไม่สนอะไร ครับวิ่งผ่าฝูงสุนัขเข้าไป จนพวกมันแตกกระเจิงหนีไปคนละทิศ
พอวิ่งเข้าไปในวัดได้ พยายามมองหา ที่ที่สว่างที่สุด
แต่มองไปทางไหนก็มืดไปหมด จนผมตัดสินใจวิ่งไปตรงศาลาใหญ่ๆ
พอวิ่งไปถึงก็เห็นเหมือน ถูกปิดประตูเหล็กไว้ทุกด้าน
ผมก็เลย มองลอดช่องประตูเหล็กไป  
อ้าวเฮ้ย...  ไอ้เ.ี้ย  
โลงศพ

เท่านั้นแหละ ขนหัวผมก็ลุกตั้งขึ้นมาอีก
มองไปอีกด้านของศาลา มืดๆ  ก็เห็นเป็นเงาหัวคนดำๆ โผล่ขึ้นมา
พอเห็นแบบนั้น  มันก็ทำให้ผมหมดสติไปเลย


มารู้สึกตัวอีกที ตอนได้ยินเสียง หลวงพ่อพูดว่า
จับเขาลุกขึ้น
ผมลืมตา ก็เห็นเหมือนเด็กๆประมาณ ป.5 ป.6 จับตัวผมพยุงนั่งอยู่
มองไปรอบๆตัว    
ก็เห็นชายแก่ๆคนหนึ่ง นั่งอยู่ด้านหลัง
แล้วข้างหน้าผมก็เป็นหลวงพ่อวัยกลางคน

ตาแก่ๆคนนั้นแกเป็นสัปเหร่อครับ พอดีที่วัดมีงานศพ
แกมานอนเฝ้าศพที่ศาลาครับ พอมาเจอผมเป็นลม
ตาเขาก็เลย ไปปลุกเด็กวัดมาช่วย แล้วก็หามกันมาหาหลวงพ่อที่กุฏิ

หลังจากหลวงพ่อรดน้ำมนต์ให้ แล้ว ท่านก็ถามว่า
ไปงัยมางัยหละ

ผมก็เลยเล่าให้ฟังว่า มาค้างบ้านเพื่อนแล้วโดนผีที่บ้านเพื่อนหลอก
พอท่านถามจนรู้ว่าเป็นบ้านหลังไหนแล้ว   หลวงพ่อก็เล่าให้ฟังว่า
บ้านหลังนั้น  พ่อแม่ทยอยเสียไปทีละคน
สุดท้าย เมื่อกลางปีที่แล้วลูกชายก็มาผูกคอตายตามไปอีก
บ้านหลังนั้นมันก็เลยร้างมาพักใหญ่ๆแล้วโยม

พอได้ฟังหลวงพ่อเล่า ผมก็ตกใจมาก
หา ! ไอ้เรื่องที่เพื่อนเล่าให้ฟัง สรุป คือตัวมันเองหรือวะ

ผมขนลุกซู่ พยายามนึกว่า ผมเข้าไปอยู่ในบ้านหลังนั้นได้ยังไง
ก็นึกไปถึงตั้งแต่ ตอนขึ้นรถ ที่เพื่อนมันโหนอยู่ท้ายรถ
ทำไมมันยืนอยู่เฉยๆโดยไม่เอามือไปจับอะไรเลย เหมือนลอยอยู่ในอากาศ
แล้วพอลงรถ ทำไมคนขับรถเก็บค่าโดนสารแค่เราคนเดียว
แสดงว่าไม่มีใครมองเห็นเพื่อนที่มากับเราเลย
แล้วก็ตอนที่เห็นเพื่อนเป็นเงาดำไม่มีหัว อยู่ในครัวนั้นอีก

เฮ้ย.. มันเฮี้ยน ขนาดนี้เลยหรือ
นึกว่าเราตาฝาด เพราะแสงมันมืดเสียงอีก

พอคิดได้แบบนั้น ผมก็ รีบให้หลวงพ่อ ผูกสายสินที่ข้อมือให้


คืนนั้นผมก็เลยไปนอนรวมๆอยู่กับเด็กวัด
แต่กว่าจะได้นอน ผมก็ต้องไปล้างแข้งล้างขา ที่มีแต่โคลน
เนื้อตัวก็สกปรกมอมแมมไปหมด
กว่าจะได้นอน มองนาฬิกาก็ปาเข้าไปตีสองแล้ว

ตื่นเช้ามา หลังจากที่ เสร็จกิจช่วงเช้าแล้ว
ช่วงสายๆ หลวงพ่อก็ให้เณรไปที่บ้านหลังนั้นเป็นเพื่อนผม เพื่อไปเอากระเป๋า

พอปีนบันไดบ้านขึ้นไป ก็เห็นรองเท้าผมวางอยู่ข้างๆ ตรงที่บันไดพาดอยู่
มองไปตรงชานบ้านตรงนั้น มีแต่ฝุ่นจับที่พื้นหนา มีเศษไม้ใบหญ้าแห้งๆตกอยู่เกลื่อน
พอดูดีๆ ก็เห็นเป็นรอยเท้าคน เหยียบย่ำไปมาแถวนั้น
คงจะเป็นรอยเท้าผมเองเมื่อวาน เพราะยังดูเป็นรอยเท้าใหม่ๆอยู่
ถัดไปตรงมุมที่ผมกับเพื่อนเอาเสื่อมาปูนั่งกัน ก็เห็นเป็นเสื่อเก่าๆ ขาดๆ
ฝุ่นจับ สีซีด เหมือนมันถูกทิ้งให้ตากแดดตากฝนอยู่ตรงนั้นมานับปี

พอเดินต่อไปจนถึงตรงซอกทางเดินที่จะเข้าไปในตัวบ้าน  
มองไปเห็นประตูขวามือเปิดแง้มอยู่
ห้องตรงข้าม ประตูปิดสนิทเหมือนเดิม

พอดูที่พื้น ก็มีแต่รอยเท้าผมเดินเหยียบย่ำไปมาอยู่เต็มไปหมด
จนเลยเข้าไปลึกถึงในครัว


ผมค่อยๆเดินไปเปิดประตูห้องที่แง้มอยู่ออกดูช้าๆ
เสียงประตูดัง เอี๊ยด ราวกับว่าบานพับมันฝืดเหมือนไม่ได้ถูกเปิดมานานแล้ว
ค่อยๆมองเข้าไปในห้อง ดูทึบๆมืดๆนิดหน่อย
.
เห็นบรรยากาศแล้วใจเสียขึ้นมาอีก
ไม่กล้าเข้าไป
หันไปบอกเณรที่อยู่หลังผม

เณร ผมรบกวนหน่อย ช่วยไปเปิดหน้าต่างให้หน่อย

เณรใจกล้ามาก
เดินเข้าไปในห้อง คนเดียว แล้วก็เปิดหน้าต่างออก
พอผมมองเห็นบรรยากาศในห้องมันไม่ทึบแล้ว ผมก็เลยค่อยๆเดินเข้าไป

มองไปตรง ที่นอนตอนผมนอนเมื่อคืน สภาพเป็นมุ้งเก่าๆ ฝุ่นจับจนดำ กางอยู่

มองเข้าไปดูข้างใน ตรงที่นอนเป็นที่นอนแบบแห้งๆเก่าๆ ดำๆ
เหมือนนุ่นมันยุบเพราะเปียกน้ำอะครับ

โห นี่คือสภาพที่เรานอน เมื่อคืนหรือนี่

หมอนก็เป็นหมอนขิดดำๆสีมอซอ

ใจผมเต้นแรงมาก เดินเข้าไปในห้องช้าๆ มองขึ้นไปตรงขื่อบ้าน
ใจผมก็ยิ่งเต้นแรงไปใหญ่
เพราะเห็นเป็นเชือก แบบที่เขาเอาไว้สนตะพายจมูกวัว
ผูกอยู่ที่ขื่อนั้น หลายทบ แต่มีรอยถูกมีดตัดตรงปลายเชื่อกที่ห้อยลงมา

อึ๋ย  มะมะไม่มีใคร คิดจะเอาออกเลยหรือวะ

มือผมสั่นไปหมด พอนึกถึงภาพที่เจอเมื่อคืน
พอมองลงไปที่พื้นห้อง
นอกจากรอยเท้าผมแล้วยังมีรอยมือผมตะเกียตะกายไปตามพื้น
ทิ้งไว้ให้เห็น ว่าเกิดอะไรขึ้น อีกด้วย

ผมรีบเดินไปที่ข้างๆตู้ที่กระเป๋าผมวางพิงอยู่ มองเห็นตู้ไม้เก่าๆไม่สูงนัก
เห็นหลังตู้มีฝุ่นจับหนา มองไปดูตู้ข้างๆเป็นตู้ไม้สีดำๆ ดูเก่าๆไม่แพ้กัน
พอก้มลงไปจะหยิบเอากระเป๋า กำลังรูดซิปปิด อยู่ๆก็นึกขึ้นได้ว่า มีเสื้อผ้ากับผ้าเช็ดตัว
ตากอยู่ในห้องน้ำตรงครัวหลังบ้าน
ผมก็เลยบอกให้เณรรอก่อน เดี๋ยวไปเอาเสื้อที่ตากก่อน
ว่าแล้วผมก็รีบเดินออกจากห้องตรงไปข้างในครัวหลังบ้าน

พอเดินไปถึงในครัวมองสภาพแล้วไม่ค่อยน่ากลัวเท่าไหร่
เพราะมันไม่ได้ทึบจนวังเวง  ฝาบ้านตรงข้ามกับฝั่งห้องน้ำ ก็มีหน้าต่างบานหนึ่งเปิดกว้างไว้
เลยทำให้มีแสงสว่างพอสมควร
มองไปตรงแถวๆครัว  ก็เห็นเตา ตู้กับช้าว เขียง เครื่องใช้ในครัวต่างๆ วางทิ้งไว้ มุมใครมุมมัน

ผมรีบหันไปมองทางห้องน้ำ จะเดินไปหยิบเอาเสื้อผ้าที่ตากอยู่ตรงราวไม้ไผ่ที่ผาดอยู่แถวนั้น
พอเดินไป แล้วหันหลังให้ครัวเท่านั้นแหละ
อยู่ๆก็เย็นสันหลังวาบขึ้นมาอย่างไม่มีปีมีขลุ่ย
เพราะมันรู้สึกว่ามีคนกำลังนั่งจ้องมองผมออกมาจากตรงครัว
ผมรีบเดินเข้าไปหยิบเสื้อผ้าอย่างไว
ตอนนั้นมันเงียบมาก พอรู้สึกแปลกๆ ผมก็รีบเดินออกมาจากในครัว
ด้วยฝึเท้าที่ดังตึงตัง เพื่อทำรายความเงียบ
พอเดินพ้นมาถึงช่องทางเดินจะไปห้อง ผมก็ค่อยเดินเสียงเบาปกติ
เดินผ่านมาได้นิดหนึ่ง อยู่ๆก็ได้ยินเสียง แป๊ก ดังขึ้นอยู่ด้านหลังผม
จนผมสะดุ้งตกใจ ร้องลั่นขึ้นมาอย่างคนที่ควบคุมตัวเองไม่ได้
พรางหันไปมอง ว่าเสียงอะไร พอมองไปเห็นกรอบรูปยายแก่หัวหงอกขาว
ตกอยู่ที่พื้น เท่านั้นแหละ ผมก็เข่าทรุดลงไปนั่งกับพื้น หลังพิงฝาบ้าน
ร้องลั่นจนสุดเสียง

อ๊า!   อ๊า!     อ๊า!

จนเณรต้องรีบวิ่งออกมาจากห้อง มาเขย่าตัวผม
ถามว่าเป็นอะไร

พอผมมองไปที่กรอบรูปเก่าๆ อันนั้น  ก็เริ่มตั้งสติได้

ปะ ปะ เปล่า  ตกใจอะ  เล่นหล่นลงมาไม่ให้ซุ่มให้เสียง
คนยิ่งขวัญอ่อนอยู่ด้วย

พอมองขึ้นไปดูตามฝาบ้าน ฝั่งที่รูปตกลงมา
ผมก็มองเห็นกรอบรูปเก่าๆ  รูปหนึ่ง แขวนไว้ อยู่ห่างกันไม่ไกล
เป็นรูปผู้ชายแก่ ผมขาวเหมือนกัน
ใจผมเต้นแรงมาก พยายาม ตั้งสติใหม่อีกที
ค่อยๆลุกขึ้นไปหยิบกรอบรูปเก่าๆของยายที่ตกอยู่
แล้วเอาไปแขวนไว้ตรงที่เดิม ก่อนจะยกมือไหว้ รูปทั้งสอง

ผะ ผะ ผมจะ กลับแล้วนะครับ

ผมรีบพูดกับคนในรูป
แล้วก็รีบเดินกลับไปเอากระเป๋าในห้อง  เณรก็ยืนรออยู่หน้าห้อง
ผมก้มไปที่กระเป๋ารีบยัดเสื้อผ้าลงในกระเป๋า
มือไม้สั่น สาละวน อยู่พักหนึ่ง
เฮ้ย.. เหมือนมันยัดเสื้อผ้าไม่ลงสักที
ผมเลยดันผ้า ล้วงมือเข้าไปจนสุดกระเป๋าอย่างแรง
อ้า.. ได้แล้ว
พอจะรูดซิป ก็เหมือนมีขอบจดหมาย ของเพื่อนที่ผมถือมาด้วย
มันโผล่ออกมาอะครับ
ผมก็เลยดึงจดหมายออกมา  แล้วก็รูดซิป
ตอนแรกกะทิ้งจดหมายเพื่อนไว้แถวๆนั้น
พอยืนขึ้น หันไปทางประตู ก็เจอโต๊ะแบบโต๊ะนักเรียนประถม อยู่ข้างๆประตู
ผมก็เลยเดินไป กะเอาจดหมายไปวางไว้ที่โต๊ะนั้น
พอเดินไปใกล้ๆกำลังจะเอาจดหมายไปวางไว้
ผมก็สังเกตเห็นช่องโล่งๆใต้โต๊ะ ที่เขาเอาไว้ใส่สมุดเรียนอะครับ
มันเหมือนมีกระดาษหลายๆแผ่น อยู่ในช่องนั้น
ผมก็เลยก้มลงไปมอง หยิบขึ้นมาดู
ปรากฏว่ามันเป็น ซองจดหมายครับ
มีอยู่ สี่ ห้า ฉบับ
ผมก็เลยเอามาเปิดดู เป็นจดหมายที่ถูกเปิดซองอ่านแล้ว
พอเปิดอ่านดูข้างใน ก็เป็นจดหมายที่ส่งมาตั้งแต่ปีที่แล้ว
ส่วนใหญ่จะเขียนมาปฏิเสธ เพื่อนว่า   มาไม่ได้

พออ่านไปอ่านมา เห็นส่วนใหญ่เป็นจดหมายปีที่แล้วทั้งนั้น
ผมก็เลยนึกขึ้นมาได้ว่า แล้วจดหมายที่ผมได้รับ ใครเป็นคนเขียนมาหาผม
เพราะเพื่อนได้เสียชีวิตไปแล้วตั้งแต่กลางปีก่อน
ผมก็เลยรีบเอาจดหมายที่ส่งมาถึงผม มาดูอีกครั้ง
พอมองดูหน้าซองจดหมาย ก็ทำให้ผมแทบช็อค

เฮ้ย  !

เพราะมันเป็นจดหมาย ตกค้างตั้งแต่ปีที่แล้ว แต่ดันพึ่งส่งมาถึงผมไม่นานนี่เอง
โอ้.. คุณพระช่วย   มีอย่างนี้ด้วยหรือวะ
บ้าเอ้ย ดันไม่ดูให้ดีก่อนว่า เป็นจนหมายตกค้างตั้งแต่ปีที่แล้ว
ผมตำหนิตัวเองในใจ



จากนั้นผมก็รีบเก็บๆจดหมาย ซุกเข้าไปในช่องใต้โต๊ะ
แล้วก็พูดว่า
เพื่อน ข้ากลับก่อนนะ ขอบใจเอ็งมาก
ว่าแล้วก็รีบเดินออกมานอกห้องทันที
พอกำลังจะก้าวเท้าเดินออกไปตรงชานหน้าบ้าน
อยู่ๆ ก็มีลมแรงพัดมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
พัดเอาเศษไม้ใบหญ้า ฝุ่นต่างๆตรงชานหน้าบ้าน
ตลบอบอวลไปหมด จนผมต้องเอามือมาปิดหน้าปิดตาไว้

แล้วผมก็พูดว่า
เฮ้ย เพื่อน ข้าจะกลับแล้ว ขอร้องหละ

พูดจบ
ลมก็หยุดพัดทันที

ผมค่อยๆเอามือที่บังตาออกช้าๆ มองไปข้างหน้า
ฟ้าโล่ง ปลอดโปร่งไม่มีพายุอะไร

ใจก็เริ่มหวิวๆขึ้นมาอีก ก่อนจะเดินต่อไป
พอจะเดินไป เหมือนมีอะไรมันปลิวมาติดที่เท้าผมครับ
ก้มลงไปที่พื้น ก็เห็นเป็นซองจดหมายฉบับหนึ่งตกอยู่ใกล้ๆ
พอผมหยิบขึ้นมาดู
เท่านั้นแหละ
น้ำตาผม ก็เริ่มไหลพรากออกมาโดยไม่รู้ตัว
แล้วผม ก็ร้องไห้ออกมา อย่างอดกลั้น
มองไปที่จดหมายฉบับนั้นอีก น้ำตาผมก็ยิ่งพรั่งพรูออกมา
มันเป็นลายมือของผมเอง  ที่จ่ายหน้าซองมาถึงเพื่อน
มันเป็นจดหมายที่ผมเขียน    ว่าจะมาเยี่ยมเพื่อนตามคำเชิญ
ผมสะอื้นให้ออกมา อย่างควบคุมตัวเองไม่ได้
ที่เริ่มเข้าใจความรู้สึกเพื่อนในตอนนั้นขึ้นมา

เอ็ง คงเหงาใช่ไหม  เพื่อน

พูดไปปาดน้ำตาไป
จดหมายยังไม่ได้แกะอ่าน
ขอบคุณไปรษณีมากๆที่รู้ว่าไม่มีใครอยู่ ก็ยังอุตสาห์เอาจดหมายมาส่ง

"ไม่คิดเลยว่าข้าจะต้องมา ร้องไห้ให้กับการตายของเอ็งในวันนี้"
"ถ้าเอ็งได้ยินข้า  เราจะเป็นเพื่อนกัน ตลอดไป เพื่อน"

ว่าแล้วผมก็ปาดน้ำตาอีก

เณร เขาก็เข้ามาบอกว่า ไปกันเถอะโยม เณร กลัว


นั้นไง
ตอนจบก็มาดราม่า จนได้
หลังจากที่ผมกลับมาบ้าน แม้ไม่เคยได้กลับไปเยี่ยมบ้านเพื่อนอีกเลย
แต่ถ้าให้คิดถึงเพื่อนคนหนึ่งขึ้นมา
ผมก็มักจะเล่าถึงเหตุการณ์ของเพื่อนคนนี้  ให้หลายๆคนฟังเสมอ

ขอบคุณครับ ที่ติดตามอ่านจนจบ

จบบริบูรณ์