ผมพึ่งย้ายมาจาก ตจว. 
เพื่อมาเป็น รปภ. ย่านพุทธมณฑลสายใดสายหนึ่งสักที่นี่แหละ
ที่นี่เป็นโรงพยาบาลพึ่งปรับปรุงใหม่
ผู้คนที่มารับการรักษาจึงไม่ค่อยมากนัก
เดิมที่ ในแคนทีน ผมจะสามารถเข้าไปชงกาแฟได้
แต่ช่วงหลังที่ป้าแม่บ้าน แกถูกย้ายไปประจำอีกตึก
แล้วมีน้องทำความสะอาดย้ายมาใหม่
เขาก็ยกพวกที่ชงกาแฟ กาน้ำร้อนไปไหนไม่รู้
เห็นบอกว่า ผอ. ให้เอาไปไว้ที่ตึกรวม
ตรงตึกรวม จะเป็นตึกใหญ่ ตรงนั้นจะมีทีม รปภ. อีกทีมหนึ่ง
หน. ผมชอบมาถามผมว่าอยากย้ายไปเฝ้าหน้าตึกไหม
เพราะตรงนี้ มันเปลี่ยว ไม่ค่อยมีคนไปมา
กลัวผมจะเบื่อ
ผมก็เลยบอก หน. ผมไปว่า
ไม่เป็นไรหรอกครับหัวหน้า ผมชอบ เงียบๆแบบนี้แหละ
ไม่ชอบคนพุ่นพ่านเท่าไหร่
หน.ผม เขาก็ยิ้ม แล้วก็บอกผมว่า ดีแล้ว ที่ชอบ จะได้ไม่ต้องกังวล

ผมอยู่ตรงป้อมหลังโรงบาลตรงนั้น นานเกือบๆปี
ก็ไม่มีเรื่องอะไรให้ตื่นเต้นมากนัก
จนวันหนึ่ง มี พย. สาวคนหนึ่ง  วิ่งมาจากไหนไม่รู้
ดูลุกลี้ลุกลน วิ่งมาถึงตรงป้อมยามข้างหน้าผม 
แล้วก็เอามือมาตีตรงป้อมยาม รัวๆ
แต่ปากแกมัวแต่หายใจหอบ ฮืด ฮาด ฮืด ฮาด
ไม่พูดอะไรสักที
ผมก็เลยถาม พย. คนนั้นไป
เป็นอะไรครับคุณพยาบาล วิ่งหน้าตื่นมาเลย
พย. ตั้งสติ สูดลมหายใจเข้าไปฮีกใหญ่
ก่อนจะพูดว่า
ไปช่วยยกเก้าอี้หน่อย
ผอ. จะย้ายห้อง

อ้าว นึกว่าเรื่องอะไร
ผมก็นึกในใจ 
ทำไมไม่ โทรมาบอกหละครับ

พย. ก็บอก ว่า ก็นี่โทรมาเป็นร้อยๆสายแล้ว ทำไมไม่รับ
ผมก็เลยไปชะโงก ดูโทรศัพท์อินเตอร์คอมที่แขวนอยู่ในป้อม
อ้าว มันวางหูไม่สนิทนี่เอง

ผมก็เลย รีบตะเบ๊ะแบบวันทยาหัตถ์ ตะโกนตอบไปว่า
ขอโทษ ครับ ทอ ศอ วางหูไม่สนิทครับ
พย. มองหน้าผมแบบ สะตั้นไปนิดหนึ่ง
อะไร คือ ทอ ศอ

ผมก็รีบตอบกลับไปทันที
โทรศัพท์ ครับผม

พย. มองค้อน แป๊บหนึ่ง
แล้วก็พูดกับผมด้วยเสียงอันดัง
เร็วๆ ผอ. รออยู่

แล้วก็เดินตูปักตูเป๋ กลับไปอย่างรวดเร็ว
ผมก็รีบวิ่งตาม ไปอย่างไม่คิดอะไรเลยครับ

พอไปถึงห้อง ผอ. 
ก็มี รปภ. กำลังขนเก้าอี้ จากห้องประชุมที่อยู่ซีกหนึ่งของตึกมาไว้ที่ห้องนิเทศ
แล้วก็มีขนอะไรอีกมากมายพอสมควร เอามาไว้ในห้องนี้
ผอ. หญิงเขาก็ย้ายไปอยู่ห้องข้างบน
ผมก็ยก กอ. ตามไปให้ ผอ. ที่ห้องนั้น
พอเอา กอ. ไปจัดแจง เข้าที่เข้าทาง 
ผอ. ก็เดินมานั้งที่ กอ. 
ผมก็ยืนดูว่าท่านจะใช้ผมไปยกอะไรต่อ
แต่ดูเหมือนท่านจะหายใจแรงๆ ถี่ๆขึ้น
ลมหายใจเสียงดัง เหมือนคนพึ่งวิ่งร้อยเมตรมา
พอเห็นท่านหลับตา ส่ายหัวไปมา 
ผมก็ ตกใจ ดูเหมือนจะไม่ใช่เรื่องปกติ
ผมก็เลยถาม ผอ. ไปว่า
ผอ. ครับ เป็นอะไรหรือเปล่า
ท่านยังคงหายใจแรงหลับตานิ่ง
ผมก็เลยรีบ หา ยด. ในกระเป๋ากางเกงออกมา
สงสัยจะขาดอากาศหายใจ 
ผอ. ยด. ครับ
ผอ. ยกมือมาโบก บอกไม่เอา
ไปเอา ยด. ในลิ้นชักตัวโน้นมา
ว่าแล้ว ผอ. ก็ชื้ มือไปที่ โต๊ะเก็บของข้างๆ
ผมก็รีบไปหา ยด. ตามที่ ผอ.สั่ง
สักพัก พย.ก็เข้ามาในห้อง
รีบถาม ผอ. ว่าเป็นอะไร
ผอ.ไม่ตอบ พย.ก็เลยหันมาหาผม  แล้วถามว่า
รปภ. ผอ.เป็นอะไร
ผมก็เลยบอก พย. ว่า ผอ.เป็นลม ให้ผมหา ยด. ในตู้เก็บของนี้ครับ
พย.วิ่งมาช่วยหา 
แล้วก็เจอ
แล้วก็วิ่งไปหา ผอ. 
เอา ยด. ให้ ผอ. ดม 
มันเป็น ยด. ส้มมือ 
เท่ห์จัง
พอ ผอ. ได้ดม แล้วก็รู้สึกจะดีขึ้น
ท่านบอกว่าอากาศมันร้อน อยู่ๆก็น่ามืด

ผมก็ลงไปขนย้ายของในห้องประชุมเล็กไปไว้ที่อีกห้องหนึ่ง ช่วย รปภ. ที่เหลือ
จนกระทั้งเย็น ผมก็กลับไป ประจำอยู่ที่ป้อมด้านหลังต่อ
สักพัก ก็มีเสียงโทรศัพท์อินเตอร์คอมดังขึ้น
รปภ.หรือ
พย.คนนั้นโทรมาหาผม
ผมก็บอกว่า ครับ
พย.ก็บอกว่า จะออกเวร หรือยัง
ผมก็บอกว่า กำลังจะออกครับ
พย. ก็เลยบอกว่า เดี๋ยวแวะมาเอาค่าน้ำกับหนูนะ
ผอ.ฝากไว้ให้
ผมก็เลยตอบไปว่า ครับผม
พอเลิกงานผมก็แวะไปที่ตึกใหญ่
ไปหา พย.สาว คนนั้น
แต่พอไปถึงไม่เจอ พย.สาว
แต่เจอ มบ. ผมก็เลยถามแกว่า
อ้าว ยังไม่เลิกงานหรือ 
ป้า มบ.ก็เลยตอบว่า 
กำลังจะกลับหละ ว่าแต่คุณ มาทำอะไรที่นี่
ผมก็เลยตอบ ป้า มบ. ไป
ออกมาหา คุณ พยาบาลน่ะ แกบอกให้มาเอาค่าน้ำ
ป้า มบ. ก็บอกว่า ดีจัง มีคนช่วยจ่ายให้
ค่าน้ำที่ห้องแพงมากเลย หน่วยละ 18 บาทแล้ว
จะแพงไปไหน ไม่รู้
ผมก็เลยบอกว่า ไม่ใช่น้ำแบบนั้น
ป้าแกก็หยุดพูด หันมามอง 
อ้าวแล้วก็ไม่บอก
แล้วแกก็เดินจากไป
ผมก็นั่งรอคุณ พย. อยู่แถวหน้าห้องตรงนั้น
สักพัก พย.ก็มา
อ๋อโทษทีจะ  พอดีไปดูคนไข้มา
เอานี่ ผอ. ฝากให้ลุง 
ว่าแล้ว พย.ก็ยื่น ง. มาให้ผม สองร้อย
ผมก็บอกว่า โอ้ มันมากไปครับ ผมคือให้ ผอ. นะครับ
ขอยี่สิบบาทก็พอ
คุณ พย.สาวก็มองหน้าผม แล้วก็บอกว่าพอหรือลุง
น้ำชาเขียวรสข้าวอริจินอล ก็ 25 แล้วนะ
ไม่เป็นไรครับ 
ผมก็เลยยื่นกลับไปให้ พย.2 ร้อย
แล้วก็บอกว่า ของ20 ก็พอ
พย.เขาก็ เอามือล้วงไปในกระเป๋าเสื้อ
สักพัก
ไม่มีอะ20
ไม่ได้พบเงินสดเลย
เอางี้ ลุงเอาไปซื้อก่อน ทอนมาเท่าไหร่ค่อยเอามาคืนแล้วกัน
ผมก็เลยรับไว้
เอางั้นเลยหรือครับ
จ๊ะ