เรายุบ้านสามีค่ะตอนนี้ เราก็มีลูก2คน คนโตผู้ชายอยู่ป.3 คนเล็กผู้หญิงพึ่งได้5เดือนค่ะ หลานสามีเป็นผู้หญิงยุป.6 ลูกเราและหลานสามีจะมีหน้าที่ของตนเองที่ตายตัว เพราะจะให้ทำทุกวัน
เราคนทำงาน เช้าออกบ้านก่อน8โมง เย็นกลับบ้าน5โมง หลานสามีจะใช้อะไรจะว่าอะไรเราก็เกรงใจแฟนและตากับยายของเค้าถูกต้องไมค่ะ
มันไม่เหมือนเป็นหลานของเราแท้ๆซึ่งไม่ต้องมานั่งเกรงใจใคร (ด่าได้เต็มที่พูดง่ายๆ5555) หลานสามีเราก็รัก ไปเที่ยวไหนก็นึกถึงและเอาไปด้วย งานโรงเรียนกิจกรรมต่างๆก็เราอีกนั่นแหละที่ไปให้ ขาดเหลืออะไรก็เราอีกนั่นแหละที่พาไปหาซื้อ เพราะเด็กมันยุกับตายาย แม่เลิกกับพ่อ พ่อก็หายเข้ากลีบเมฆ แม่ก็มีแฟนใหม่มีลูกกับแฟนให้อีก2คน อยู่จ.อื่นค่ะ ไม่ต้องถามหารายเดือนจากคนเป็นแม่หรอกจ้า ไม่มีและไม่เคยได้ค่ะ เราซื้ออะไรให้ลูกหลานก็ต้องได้ค่ะ ไม่ว่าจะของเล่นหรือของกิน ไปเที่ยวเข้าเซเว่นให้ลูก30หลานก็ต้องได้30เช่นกันค่ะ ไม่เคยลำเอียง เราเลยเครียดว่าเราช่วยขนาดนี้ทำไมไม่ช่วยเราทำงานบ้าง บอกก็ทำไม่บอกก็ทำลืม บางทีเราก็บ้านไป5โมงก็ต้องอาบน้ำให้ลูกอีก(ลูกคนเล็กนะคะ)
ถ้วยก็เต็มอ่างล้างจาน ขวดนมที่เคยบอกให้ช่วยดูช่วยล้างหน่อยก็ไม่ทำ ผ้าเต็มตะกร้าไม่เคยแม้จะซักให้ ถ้าบอกก็ทำแต่ก็ลากเสียงยาวๆ
(ค่ะะะะะะะ)คล้ายกับว่าอีกแล้วประมาณนี้
เรื่องนี้เราโมโหบ่อยๆมากๆๆๆดือนละหลายๆครั้ง
คือจะไม่ทำอะไรเลย รอให้ใช้มาจะทำให้
ตอนนี้คือมันมาถึงจุดปล่อยค่ะ คือจะไม่สนใจเค้าเลย งานเราจะทำเองทุกอย่าง ทำได้แต่มันจะเหนื่อยหน่อย แล้วจากที่เคยชวนไปเที่ยวก็จะไม่ชวน เคยซื้ออะไรมาให้ก็จะไม่ซื้อ เคยโกรธแบบเด็กๆแล้วอ่ะคะ ใหม่ๆก็ดีขึ้น ผ่านไปสัก3วันเข้าอีหล้อบเดิม เป็นเหมือนเดิม มันทำให้เรารู้สึกว่า ในเมื่อเราขอให้ช่วยงานเราหน่อยโดยที่ไม่ต้องให้เราใช้ แบ่งเบาภาระเล็กๆน้อยๆให้เราหน่อย เค้าไม่อยากจะทำ เราก็ไม่จำเป็นที่จะต้องไปแคร์ความรู้สึกเค้า เพราะไม่ใช่เด็กแล้ว ทุกคนคิดว่าเราทำถูกไม หรือเราอคติมากเกินไป หรือใครมีวิธีที่ดีกว่านี้ช่วยเราหน่อย หลายคนอาจจะคิดว่าเป็นเรื่องเล็กน้อย ใช่ค่ะมันไม่ใช่เรื่องใหญ่โต แต่คือเราสะสมมานาน ช่วยเราด้วยนะคะ