รู้สึกแย่กับตัวเอง คิดวกวนแต่ภาพซ้ำที่ผิดหวังเสียใจ รู้สึกไม่ถูกรัก(ความรักจากครอบครัว) รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจอยู่บ่อยยิ่งใครพูดอะไรหรือเรื่องราวที่เสียดแทงใจดำน้ำตาไหล เป็นมาสองปีกว่าแล้วค่ะ รู้สึกว่าอยู่ที่ทำงานมีเพื่อนไม่เหงาเพลิน เวลาผ่านไปเร็ว จนแทบไม่อยากให้ถึงเงลาเลิกงาน พอคิดอะไรเพลินๆ คิดไปคิดมาก็มาวกวนอยู่กับความผิดหวังเดิมๆ ที่ติดตาม รู้สึกเป็นคนที่พ่ายแพ้ เป็นคนที่ถูกลืม ทั้งที่ครั้งนึงเคยเป็นคนสำคัญของครอบครัว เคยเป็นที่พึ่งของครอบครัว พอมาวันนี้เป็นคนไม่สำคัญ เหมือนตัวเองเป็นหลุมดำของโลก แต่พอทำงานเจอเพื่อนร่วมงานเป็นคนสนุกสนาน เป็นคนตลกมาก สร้างความหัวเราะให้หลายคน แต่ทุกครั้งที่อยู่กับตัวเองกลับคนละขั้ว ชนิดที่แบบว่าหน้ามือเป็นหลังมือ มีแต่ความหดหู่ หม่นหมอง ทั้งที่ไม่ได้อกหักหรือมีความรัก ทั้งที่ไม่ได้ผิดหวังจากอะไรมาในวันนั้นๆ จนเริ่มรู้สึกไม่ดีสะสมหนักขึ้นๆ แบบนี้ป่วยหรือบกพร่องทางจิตใจใช่ไหม ควรไปปรึกษาแพทย์ไหม ไม่อยากกลายเป็นคนที่ป่วยทางจิตใจ เหมือนเป็นคนเดียวในหมู่มากทุกๆหมู่ ที่ล้มเหลว

ย้อนไปสิบปีที่แล้วคือเคยเป็นหัวหน้าครอบครัวด้วยค่ะ ดูแลครอบครัวและญาติพี่น้อง ก่อสร้างอาชีพจนประสบความสำเร็จในระดับเล็กๆระดับหนึ่ง แต่แล้ววันนึงถูกคนที่รักมากที่สุดทำร้าย ด้วยการขับไล่และเอาทุกอย่างของตัวเองไป โดยเอาไปให้เป็นของคนอื่นต่ออีก มันเป็นส่วนนึงที่ทำให้รู้สึกชิงชังฐิธิและยอมรับสภาพแทบไม่ได้ ปากคือปล่อยวาง แต่ในจิตใจนึกโกรธทุกครั้งที่นึกถึง สุดท้ายก็มาจบที่ความรู้สึกแย่มาก มากจนคิดว่าตัวเองป่วยไหม หรืออค่ความรู้สึกนึกคิดของตนเองมันวดวนฉายภาพเจ็บปวดซ้ำๆ หรือผิดหวังมากจนจุดที่สภาวะจิตใจสับสน เป็นมาสองปีแล้วค่ะ เริ่มกลัวตัวเอง บ่อยครั้งที่คิดเหมือนพ่อที่ยิงตัวตาย ว่าอาจจะดีถ้าได้ดับสูญไป หรือแค่อารมณ์ที่คนทุกๆคนก็เป็นกันได้