เราเคยเป็นคนขยันและมุ่งมั่นในการเรียนมากๆค่ะ ก้าวได้ไกลมากในการเรียน หลายๆคนก็ชม เราค่อนข้างกดดันและคาดหวังในตัวเองสูง และทะเยอะทะยาน ในหัวมีแต่เรื่องเรียนเต็มไปหมด อยู่ๆวันนึง มันก็เกิดอาการ ไม่อยากทำอะไรเลย เบื่อหน่าย ไม่อยากตื่นเช้าทั้งๆที่ปกติเราจะตื่นเช้ามาทบทวนบทเรียนเสมอ เป็นระบบไปเลยค่ะ ตอนแรก คิดว่าคง burn out  เพราะก็ตั้งใจเรียนหนักพอควร ด้วยมีเป้าหมายที่ชัดเจน เลยปล่อยไว้คิดว่าเดี๋ยวก็หาย แต่ระหว่างนั้นเราก็คิดมากเรื่องเรียนตลอด คิดว่าทำไมถึงขี้เกียจ โทษตัวเอง  ช่วงที่เราพักจากเรียนซักระยะ กลับมาแรกๆก็ดีขึ้นนะคะ แต่ก็เป็นอีก แล้วก็เหมือนเรายอมรับไม่ได้ที่เป็นแบบนี้ เป็นมาเกือบปีแล้วค่ะ การเรียนก็ตกตำ่ลง จากที่โดนอาจารย์ชมบ่อยๆ กลับกลายเป็นเค้าเริ่มผิดหวังกับเราที่เป็นตอนนี้ เราร้องไห้บ่อยมากๆค่ะ กลายเป็นคนคิดมากและ sensitive กับทุกๆอย่าง เคยหนักๆอาทิตย์ละสองสามครั้ง เราไม่มีคนที่คุยแล้วสบายใจขึ้นเท่าไหร่ ทุกคนมองว่าเราเป็นเด็กขี้แย มีปัญหา อะไรๆก็มีแต่ร้องไห้ อาจารย์ใหญ่ก็เรียกพบ โดนดุนิดเดียวเราก็เสียใจร้องไห้ อาจารย์คนอื่นก็เอาไปพูดกัน เรากลายเป็นไม่ชอบพบเจอผู้คน วันหยุดก็หมกตัวอยู่แต่ในห้อง แล้วก็ติดโทรศัพท์มากๆทั้งที่แต่ก่อนไม่แตะเท่าไหร่ ติดซีรี่ย์ทั้งๆที่ปกติเราจะดูแค่ช่วงปิดเทอม แล้วก็ป่วยบ่อยค่ะ เป็นภูมิแพ้และเป็นหวัดบ่อยๆ เรานอนไม่หลับด้วย เคยอยู่ถึงตีสี่เพราะนอนไม่หลับ หรือบางทีนอนเต็มที่แต่ก็ยังง่วงมากๆตอนกลางวัน เรากินจุมากและกินเยอะมากๆ หรือบางทีก็อยู่โดยไม่กินอะไรเลย กลายเป็นคนไร้ระเบียบมากๆ  เราไม่ชอบตัวเองตอนนี้เลยค่ะ มันแย่และฟุ้งซ่านมากๆ ไม่อยากทำอะไรเลย กลายเป็นคนขี้เกียจสุดๆ และก็ไม่มีสมาธิเวลาเรียนด้วยค่ะ เราอยากกลับไปเป็นคนเดิมมาก เราควรทำยังไงดีคะ อยากได้คำแนะนำจากทุกๆคน เราลังเลว่าจะไปหาจิตแพทย์ดีไหม ไม่กล้าบอกคุณพ่อคุณแม่ค่ะ ไม่กล้ารบกวนเงินเขา แต่ถ้าไม่บอกพ่อแม่เราก็ไม่มีเงินไปหาหมอเช่นกัน แล้วถ้าเราไม่ได้ไปหาหมอเราควรแก้ไข้นิสัยนี้ของตัวเองยังไงดีคะ