ตอนนี้กำลังจะเข้ามหาลัยแล้วค่ะ เรารู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีค่า เราเป็นภาระพ่อแม่เพราะเขารักเรามากแต่เราไม่เก่งอะไรเลย ไม่มีอะไรให้เขารู้สึกภูมิใจ ถึงเขาจะบอกว่าแค่เราเป็นคนดี เขาก็ดีใจแล้ว แต่ลึกๆเรารู้ว่ามันไม่พอสำหรับเขา เขาต้องทำงานหนักจนเครียด ปวดหัว สุขภาพแย่มากๆ เพื่อหาเงินส่งเราเรียนที่โรงเรียน ส่งเราเรียนพิเศษ เขาพยายามทำให้เรามีความสุข แต่เราละอายใจมากๆ  เพราะกับสิ่งที่เราเป็น มันโคตรไม่คุ้มค่ากับสิ่งที่เขาทุ่มเทเลย

เราเป็นคนที่ไม่ค่อยมีเพื่อน เพื่อนกลุ่มเล็กๆที่สนิทก็ไม่ค่อยเข้าใจกัน เรียนก็ไม่ได้ดีมากถ้าเอาไปเทียบกับโรงเรียนอื่นหรือเด็กคนอื่นเพราะเหมือนเราเรียนเพื่อไปสอบได้ แต่พอสอบเสร็จก็จบตรงนั้นเลย เราไม่รู้ว่าตัวเองชอบอะไร อยากทำอะไร  เราไม่มีความสามารถพิเศษ ไม่ว่าจะเรื่องกีฬา ดนตรี หรือเรื่องอะไรก็ตาม เราพยายามเรียนจนได้คะแนนดีมากๆ(เกรดเกือบสี่-สี่ทุกเทอม)เพราะว่าเราคิดว่า ถ้าเราเรียนดี มันจะทดแทนเรื่องที่เราไม่เก่งอะไรเลยได้ แต่สุดท้ายไม่ว่าเราจะพยายามแค่ไหน เราก็ยังรู้สึกท้อแท้กับตัวเองอยู่ดี

ครอบครัวเราบอกว่าอยากให้เราประสบความสำเร็จ แต่เราไม่รู้จะเอาความสำเร็จอะไรไปให้เขา เพราะแค่ถามว่า ชอบอะไร โตขึ้นอยากเป็นอะไร เราก็ยังตอบเขาไม่ได้ ทุกวันนี้เราว่าเราล้มเหลวทั้งเรื่องการเป็นลูกที่ดี เป็นเพื่อนที่ดี แค่รักตัวเองเรายังทำไม่ได้เลย

ทุกเช้าเราไม่อยากตื่นมาเลย เราไม่เคยทำร้ายตัวเอง แต่เราอยากให้ตัวเองหายไป เราคิดว่าถ้าไม่มีเรา ทุกอยากคงดีกว่านี้ แต่พ่อแม่ก็รักเรามาก จนเราฆ่าตัวตายหรือทำร้ายตัวเองไม่ลง เรากลัวเขาเสียใจ เราควรทำยังไงดีคะ เพื่อหลุดพ้นจากความรู้สึกแบบนี้

เราเคยบอกกับพ่อแม่ตรงๆนะคะ ว่าอยากลองหาจิตแพทย์ แต่พ่อแม่เราดูไม่ค่อยเข้าใจ เขาคิดว่าเราต้องทุกข์หรือเจอไรแย่ๆจนผ่านมันไปไม่ได้ถึงควรไปหา เขาคิดว่าชีวิตเราโอเคแล้ว ที่เราคิดลบแบบนี้คือเราฟุ้งซ่าน