สวัสดีค่ะ ตอนนี้หนูอยู่ช่วงปิดเทอมกำลังจะขึ้นม.3 อยู่ห้องเรียนพิเศษสายวิทย์-คณิต โดนบังคับเข้ามาทั้งที่ใจรักภาษา
หนูเป็นโรคซึมเศร้า น่าจะเป็นมาตั้งนานแล้ว ตั้งแต่ป.1พี่หนูสังเกตุว่าหนูดูเก็บกด เพราะทางบ้านด่าหนูแบบทั้งงงงวันนนนนนเลย มีกันอยู่3คนในบ้าน หนู แม่ พ่อ ก็มีแม่ที่ชอบด่าคำแรงๆ หนูเคยได้เกรด3.98ก็โดนด่าว่า "เพราะไม่ตั้งใจเรียนไง เลยโง่เหมือนควาย"มันทำให้หนูคิดว่าหนูทำไม่ดีพอ ตอนนั้นน่าจะป.3 พี่หนูบังคับแม่พาหนูไปหาจิตแพทย์ตอนป.2เพราะกลัวหนูเป็นโรคซึมเศร้าแต่พูดยังไงแม่ก็ไม่ยอม พอตื้อเขามากๆเขาก็พามาตอนป.3 จิตแพทย์ก็คุยๆ แล้วหนูก็ร้องไห้ออกมา พอจบวันนั้นและวันที่เขานัดมาใหม่เขาไม่ยอมพามาเพราะว่าเขาบอกว่ามันปัญญาอ่อน พอนานๆเข้าหนูเครียดมากเพราะพ่อบังคับเรียนเยอะะะะะะะะะมากกกกกกกก เรียน อาทิตย์-จันทร์ ตอนป.1-3 จันทร์-ศุกร์ เรียนธรรมดาเลิกบ่าย3 แต่เรียนพิเศษเพิ่มเป็น1ทุ่ม ตอนเสาร์อาทิตย์ เรียนพิเศษไกลบ้านแต่สอนดีเลิกบ่าย ตอนป.4-6 พ่อตังค์ไม่มีเลยให้เรียนพิเศษที่โรงเรียนตอนจันทร์-ศุกร์ เลิก4โมงเย็น วันเสาร์เรียนพิเศษที่โรงเรียน วันอาทิตย์ได้พักทั้งวัน ตอนม.1มานี่ไม่ได้เรียนพิเศษค่ะ เพราะว่าพ่อตังค์ไม่มี หนูก็เลยเครียดตั้งแต่ป.1เพราะแม่พูดแรงกับกดดันการเรียน พอช่วงป.5หนูเริ่มรู้สึกไม่ไหว ทำร้านตัวเองโดยกริดข้อมือแต่ไม่มาก พอม.1หนูเริ่มทำร้ายตัวเองหนักมาก ข้อมทอ ข้อเท้า ขา แขน คอ เอว ทำไม่ลึกแต่เยอะเพราะว่า ที่นึงก็ประมาณ10กว่าแผล พอม.2ก็ทำหนักเหมือนกันแต่ลึกกกกก จนมันเป็นแผลเป็นที่เห็นชัดมาก ทำให้ต้องใส่แขนยาวตลอดเวลา (ตอนนี้หนูรู้ว่าเป็นซึมเศร้าเพราะ ไม่ไหวจริงๆ ขอครูที่ปรึกษาพาไปหาจิตแพทย์ พอไปเราก็เป็นแต่เขารักษาไม่หายและให้ไปรักษาในเมือง ตอนนี้กินยาเพิ่มขนาดเรื่อยๆเพราะไม่ดีขึ้น พ่อแม่ตอนนี้รู้แล้วค่ะ แล้วพวกเขาก็พยายามช่วยให้หาย)
คือหนูชอบทำร้ายตัวเองและแอบไปร้องไห้คนเดียวในห้องน้ำ เพื่อนๆก็เป็นห่วง ตามพากันไปดู พอนานๆเข้าเพื่อนก็เริ่มชิน จนทำให้หนูรู้สึกแย่มากๆๆๆๆๆที่ตัวหนูเป็นภาระ คือคนรอบข้างดีหมด ไม่โดนบูลลี่ แต่ว่าเกลียดมากๆคือเราจะเศร้าทำไมมม?? คนรอบข้างดี พ่อแม่ไม่แย่แบบแต่ก่อน อะไรไปก็ดีขึ้น แต่ทำไมเรายังเศร้าตลอดอีก ไม่เข้าใจเลย เหนื่อยมากๆ เพื่อนก็คงเบื่อเรามากๆ เพื่อนสนิทเราคนนึง เขาเป็นคนมารยาทแย่มาก ทำนิสัยไม่ดีจนเพื่อนๆเกลียด แต่เราเป็นเพื่อนสนิทเขาเพราะสงสาร เขาไม่ได้แย่ขนาดนั้น เพื่อนๆก็ยอมเปิดใจกันมากขึ้น เขาเป็นเพื่อนที่ดีคนนึงแต่มีปัญหาAnger issue ทำให้วันนั้น มันเป็นวันที่เรากินเลี้ยงในโรงเรียนเพราะปีใหม่ เราก็มีlove languageโดยการคีบหมูและของที่เขาอยากกินให้แต่จู่ๆเขาก็ตะโกนไม่ชอบบอกว่าอย่ามาตักให้ อันนี้เราเข้าใจว่ามันเป็นความผิดของเราเองจนเขาอิ่มแล้วไปเล่นเกมการ์ดกับเพื่อนๆคนอื่น เราก็นั่งกินกับเพื่อนๆคนอื่นๆเพราะอยากช่วยพวกเขาตักหมูและพวกเขาจะได้กินอิ่มๆ แต่พอถึงเวลาเดิน เพื่อนเดินเร็วมากเพราะอารมณ์เสียอะไรไม่รู้ เราก็เป็นคนเดินช้ามาก เรารู้สึกdownขึ้นมา เพื่อนก็เดินกลับมาอารมณ์เสียบอกว่าทำไมไม่ไป เราเลยขอเข้าห้องน้ำและเข้าห้องน้ำไปแอบร้องไห้แต่ร้องได้แค่แปปเดียวเพราะกลัวเพื่อนรอนาน พอเราออกมาเขาก็เดินไปก่อน เราเลยว่าจะไม่เดินตามแล้วกลับไปหาคนอื่นๆ แต่เขาก็เดินกลับมาและเขาตะโกนใส่เราดังๆแรงๆว่า "กูเบื่อว่ะ" และเราก็เดินหนีและไปที่อื่น ไปนั่งร้องไห้คนเดียวประมาณ2ชั่วโมง ก็อยู่คนเดียว นั่งร้องไห้เงียบๆ เขามีกิจกรรมเราก็ไม่ไป แล้วเราก็ไปคุยกันไป4วัน แล้วเขาก็สนิทกับคนอื่นและเมินเรา พวกเขาเล่นกันสองคน รู้สึกเจ็บมาก แต่ตอนนี้เราคืนดีกันแล้ว
เริ่มเข้าประเด็นนะคะ คือเกรดเทอมแรกของม.2ได้ 3.64 คือแย่มากๆ เทอม2ได้ 3.48 โครตแย่ แย่แบบมากๆๆๆๆๆๆๆๆ ทำให้หนูนอนร้องไห้นานเลย ไม่กล้าบอกพ่อแม่กลัวเขาเสียใจค่ะ พ่อหนูเป็นตำรวจแต่พ่อดันแทบไม่มีตังค์จ่ายค่าเทอมเลย เป็นหนี้หมด พอเงินเดือนออกก็บอกว่าใช้หนี้หมด เหลือสองพันสี่พัน เขาเงินเดือนน่าจะหมื่นนึงค่ะ พอหนูทำร้ายตัวเองบ่อย ครูเขาก็ต้องจัดการ ครูหลายคนเขาก็คอยช่วยหนู คอยซัพพอร์ต แต่บางทีหนูรู้สึกเรียนไม่เก่ง เรียนไม่เข้าใจเลยค่ะ ตอนนี้พ่อต้องไปเป็นยามกะดึก พ่ออายุ70 เพราะแค่เพื่อให้หนูได้เรียนต่อ ค่าเทอม6,500 ค่ารถ 5000 (ตอนแรกขึ้นสองแถววันละ40บาท ไป-กลับแต่ตอนนี้เขาไม่วิ่งแล้ว เลยต้องมาขึ้นรถตู้) หนูสงสารพ่อมากๆและดครียดมากค่ะ
เข้าประเด็นแล้วค่ะ คือหนูอยากเรียนเก่ง ก็เลยพยายามดูยูทูป แต่พอจะเรียนทีไรมันก็เหนื่อยมากกกกกกก ไม่รู้เหนื่อยอะไร ทั้งที่ทั้งวันก็กิน นอน เล่นเกม พอจะเรียนก็ชอบร้องไห้ ทำไมมันยากจังเลย เคยทำได้2ชั่วโมงครึ่ง สรุปเอง อะไรเอง แต่มันรู้สึก เหนื่อยมากเลยค่ะ ช่วงนี้ปิดเทอมก็อาจจะพัก แต่ถ้าเปิดเทอมสัญญาเลยว่าจะทบทวนหนังสือทุกวัน แต่งงมาก เราเหนื่อยอะไร คือมันเหนื่อยจนไม่อยากอยู่แล้ว คิดว่าจะตายไปเลยหรือว่าสู้ต่อดี แต่ก็อยากตาย แต่ต้องมานึกถึง เพื่อน พ่อแม่ แต่ก็มีอีกคนคือ ครูที่ให้ทุนค่ะ
ครูที่ให้ทุนเขาเป็นท่านรองผู้อำนวยการ เขาจ่ายให้6,500 แล้วเขาก็จะมาช่วยทางบ้านอีก เขาดีมากๆเลยค่ะ แต่จุดสำคัญที่เราเครียดมากๆๆๆๆๆเลย คือ เราคิดว่าเราไม่คุ้มค่าเทอมมากๆๆๆ พ่อทำงานหนัก คนอื่นก็ยอมช่วย เราพยายามเรียนแล้ว แต่ก็ยังคงไม่พอ เกรด3.48 มันคุ้มกับค่าเทอมจริงๆหรอ? เราเครียดและกลัวว่าเราจะทำให้เขา'ผิดหวัง' ปิดเทอมนี้เรารู้สึกเครียดและพยายามเรียนแต่ก็ชอบร้องไห้และท้อแท้จนเลิกดูคลิปและเลิกการเรียน จนทำให้เรามัวแต่นอน เล่นโทสับ กินข้าวก็ไม่อยากกิน เบื่อทุกอย่าง เหนื่อย ท้อ อยากตาย ไม่อยากอยู่แล้ว แต่อย่างน้อยเราก็เก่งที่เลิกทำร้ายตัวเองได้แล้วเพราะสัญญากับครูให้ทุน เรามีไลน์เขา เขาทักมาว่า อย่าลืมทบทวนการเรียนนะ ทำให้เราร้องไห้หนักเพราะเรามัวแต่ นอน เล่นเกม เครียด พอพยายามจะทำจริงๆก็ร้องไห้ รู้สึกไม่ไหว รู้สึกว่าเราทำให้เขาผิดหวังมากๆ
สรุปนะคะ
เราเป็นโรคซึมเศร้าที่ตอนนี้กินยาเรื่อยๆ เพิ่มขนาดยามาจนmaxก็ไม่ดีขึ้น เรารู้สึกเครียดทั้งๆที่ชีวิตก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น แต่รู้สึกเหนื่อยและอยากตายมากๆ สงสารพ่อที่ต้องไปทำงานในวัย70เพื่อแค่เราคนเดียว สงสารครูที่ให้ทุนเพราะคิดว่าเราทำให้เขาผิดหวังเพราะเรียนไม่เก่ง รู้สึกแย่มากๆกับการเรียน เครียดเรื่องการเรียนมากๆเพราะเรามันแย่มากๆๆๆๆๆๆ
เราคุยกับนักจิตวิทยาเขาบอกว่าปิดเทอมนี้งดการเรียนไปก่อนจะอะไรก็ชั่ง ถ้าเราเครียดยาจะทำประสิทธิภาพไม่เต็มที่ แต่เราก็รู้สึกแย่อยู่ดี และคิดถึงเรื่องการเรียนตลอดแต่เราก็นอนเล่นเกมไปวันๆ ปิดเทอมนี้
ครูที่ให้ทุนทักมาว่าอย่าลืมทบทวนหนังสือทำให้เราแย่ไปอีก มันยากไปหมดเลย ไม่อยากอยู่แล้ว ทำไมพี่ๆคนอื่นเก่งกันจังเลย หนูคงไม่มีวันได้เก่งแบบเขา คงทำให้แค่นอนเสียข้าวสุกไปวันๆ พยายามเรียนแล้ว แต่หนูทำไม่ได้
เป็นซึมเศร้า เครียดเรื่องการเรียน
หนูเป็นโรคซึมเศร้า น่าจะเป็นมาตั้งนานแล้ว ตั้งแต่ป.1พี่หนูสังเกตุว่าหนูดูเก็บกด เพราะทางบ้านด่าหนูแบบทั้งงงงวันนนนนนเลย มีกันอยู่3คนในบ้าน หนู แม่ พ่อ ก็มีแม่ที่ชอบด่าคำแรงๆ หนูเคยได้เกรด3.98ก็โดนด่าว่า "เพราะไม่ตั้งใจเรียนไง เลยโง่เหมือนควาย"มันทำให้หนูคิดว่าหนูทำไม่ดีพอ ตอนนั้นน่าจะป.3 พี่หนูบังคับแม่พาหนูไปหาจิตแพทย์ตอนป.2เพราะกลัวหนูเป็นโรคซึมเศร้าแต่พูดยังไงแม่ก็ไม่ยอม พอตื้อเขามากๆเขาก็พามาตอนป.3 จิตแพทย์ก็คุยๆ แล้วหนูก็ร้องไห้ออกมา พอจบวันนั้นและวันที่เขานัดมาใหม่เขาไม่ยอมพามาเพราะว่าเขาบอกว่ามันปัญญาอ่อน พอนานๆเข้าหนูเครียดมากเพราะพ่อบังคับเรียนเยอะะะะะะะะะมากกกกกกกก เรียน อาทิตย์-จันทร์ ตอนป.1-3 จันทร์-ศุกร์ เรียนธรรมดาเลิกบ่าย3 แต่เรียนพิเศษเพิ่มเป็น1ทุ่ม ตอนเสาร์อาทิตย์ เรียนพิเศษไกลบ้านแต่สอนดีเลิกบ่าย ตอนป.4-6 พ่อตังค์ไม่มีเลยให้เรียนพิเศษที่โรงเรียนตอนจันทร์-ศุกร์ เลิก4โมงเย็น วันเสาร์เรียนพิเศษที่โรงเรียน วันอาทิตย์ได้พักทั้งวัน ตอนม.1มานี่ไม่ได้เรียนพิเศษค่ะ เพราะว่าพ่อตังค์ไม่มี หนูก็เลยเครียดตั้งแต่ป.1เพราะแม่พูดแรงกับกดดันการเรียน พอช่วงป.5หนูเริ่มรู้สึกไม่ไหว ทำร้านตัวเองโดยกริดข้อมือแต่ไม่มาก พอม.1หนูเริ่มทำร้ายตัวเองหนักมาก ข้อมทอ ข้อเท้า ขา แขน คอ เอว ทำไม่ลึกแต่เยอะเพราะว่า ที่นึงก็ประมาณ10กว่าแผล พอม.2ก็ทำหนักเหมือนกันแต่ลึกกกกก จนมันเป็นแผลเป็นที่เห็นชัดมาก ทำให้ต้องใส่แขนยาวตลอดเวลา (ตอนนี้หนูรู้ว่าเป็นซึมเศร้าเพราะ ไม่ไหวจริงๆ ขอครูที่ปรึกษาพาไปหาจิตแพทย์ พอไปเราก็เป็นแต่เขารักษาไม่หายและให้ไปรักษาในเมือง ตอนนี้กินยาเพิ่มขนาดเรื่อยๆเพราะไม่ดีขึ้น พ่อแม่ตอนนี้รู้แล้วค่ะ แล้วพวกเขาก็พยายามช่วยให้หาย)
คือหนูชอบทำร้ายตัวเองและแอบไปร้องไห้คนเดียวในห้องน้ำ เพื่อนๆก็เป็นห่วง ตามพากันไปดู พอนานๆเข้าเพื่อนก็เริ่มชิน จนทำให้หนูรู้สึกแย่มากๆๆๆๆๆที่ตัวหนูเป็นภาระ คือคนรอบข้างดีหมด ไม่โดนบูลลี่ แต่ว่าเกลียดมากๆคือเราจะเศร้าทำไมมม?? คนรอบข้างดี พ่อแม่ไม่แย่แบบแต่ก่อน อะไรไปก็ดีขึ้น แต่ทำไมเรายังเศร้าตลอดอีก ไม่เข้าใจเลย เหนื่อยมากๆ เพื่อนก็คงเบื่อเรามากๆ เพื่อนสนิทเราคนนึง เขาเป็นคนมารยาทแย่มาก ทำนิสัยไม่ดีจนเพื่อนๆเกลียด แต่เราเป็นเพื่อนสนิทเขาเพราะสงสาร เขาไม่ได้แย่ขนาดนั้น เพื่อนๆก็ยอมเปิดใจกันมากขึ้น เขาเป็นเพื่อนที่ดีคนนึงแต่มีปัญหาAnger issue ทำให้วันนั้น มันเป็นวันที่เรากินเลี้ยงในโรงเรียนเพราะปีใหม่ เราก็มีlove languageโดยการคีบหมูและของที่เขาอยากกินให้แต่จู่ๆเขาก็ตะโกนไม่ชอบบอกว่าอย่ามาตักให้ อันนี้เราเข้าใจว่ามันเป็นความผิดของเราเองจนเขาอิ่มแล้วไปเล่นเกมการ์ดกับเพื่อนๆคนอื่น เราก็นั่งกินกับเพื่อนๆคนอื่นๆเพราะอยากช่วยพวกเขาตักหมูและพวกเขาจะได้กินอิ่มๆ แต่พอถึงเวลาเดิน เพื่อนเดินเร็วมากเพราะอารมณ์เสียอะไรไม่รู้ เราก็เป็นคนเดินช้ามาก เรารู้สึกdownขึ้นมา เพื่อนก็เดินกลับมาอารมณ์เสียบอกว่าทำไมไม่ไป เราเลยขอเข้าห้องน้ำและเข้าห้องน้ำไปแอบร้องไห้แต่ร้องได้แค่แปปเดียวเพราะกลัวเพื่อนรอนาน พอเราออกมาเขาก็เดินไปก่อน เราเลยว่าจะไม่เดินตามแล้วกลับไปหาคนอื่นๆ แต่เขาก็เดินกลับมาและเขาตะโกนใส่เราดังๆแรงๆว่า "กูเบื่อว่ะ" และเราก็เดินหนีและไปที่อื่น ไปนั่งร้องไห้คนเดียวประมาณ2ชั่วโมง ก็อยู่คนเดียว นั่งร้องไห้เงียบๆ เขามีกิจกรรมเราก็ไม่ไป แล้วเราก็ไปคุยกันไป4วัน แล้วเขาก็สนิทกับคนอื่นและเมินเรา พวกเขาเล่นกันสองคน รู้สึกเจ็บมาก แต่ตอนนี้เราคืนดีกันแล้ว
เริ่มเข้าประเด็นนะคะ คือเกรดเทอมแรกของม.2ได้ 3.64 คือแย่มากๆ เทอม2ได้ 3.48 โครตแย่ แย่แบบมากๆๆๆๆๆๆๆๆ ทำให้หนูนอนร้องไห้นานเลย ไม่กล้าบอกพ่อแม่กลัวเขาเสียใจค่ะ พ่อหนูเป็นตำรวจแต่พ่อดันแทบไม่มีตังค์จ่ายค่าเทอมเลย เป็นหนี้หมด พอเงินเดือนออกก็บอกว่าใช้หนี้หมด เหลือสองพันสี่พัน เขาเงินเดือนน่าจะหมื่นนึงค่ะ พอหนูทำร้ายตัวเองบ่อย ครูเขาก็ต้องจัดการ ครูหลายคนเขาก็คอยช่วยหนู คอยซัพพอร์ต แต่บางทีหนูรู้สึกเรียนไม่เก่ง เรียนไม่เข้าใจเลยค่ะ ตอนนี้พ่อต้องไปเป็นยามกะดึก พ่ออายุ70 เพราะแค่เพื่อให้หนูได้เรียนต่อ ค่าเทอม6,500 ค่ารถ 5000 (ตอนแรกขึ้นสองแถววันละ40บาท ไป-กลับแต่ตอนนี้เขาไม่วิ่งแล้ว เลยต้องมาขึ้นรถตู้) หนูสงสารพ่อมากๆและดครียดมากค่ะ
เข้าประเด็นแล้วค่ะ คือหนูอยากเรียนเก่ง ก็เลยพยายามดูยูทูป แต่พอจะเรียนทีไรมันก็เหนื่อยมากกกกกกก ไม่รู้เหนื่อยอะไร ทั้งที่ทั้งวันก็กิน นอน เล่นเกม พอจะเรียนก็ชอบร้องไห้ ทำไมมันยากจังเลย เคยทำได้2ชั่วโมงครึ่ง สรุปเอง อะไรเอง แต่มันรู้สึก เหนื่อยมากเลยค่ะ ช่วงนี้ปิดเทอมก็อาจจะพัก แต่ถ้าเปิดเทอมสัญญาเลยว่าจะทบทวนหนังสือทุกวัน แต่งงมาก เราเหนื่อยอะไร คือมันเหนื่อยจนไม่อยากอยู่แล้ว คิดว่าจะตายไปเลยหรือว่าสู้ต่อดี แต่ก็อยากตาย แต่ต้องมานึกถึง เพื่อน พ่อแม่ แต่ก็มีอีกคนคือ ครูที่ให้ทุนค่ะ
ครูที่ให้ทุนเขาเป็นท่านรองผู้อำนวยการ เขาจ่ายให้6,500 แล้วเขาก็จะมาช่วยทางบ้านอีก เขาดีมากๆเลยค่ะ แต่จุดสำคัญที่เราเครียดมากๆๆๆๆๆเลย คือ เราคิดว่าเราไม่คุ้มค่าเทอมมากๆๆๆ พ่อทำงานหนัก คนอื่นก็ยอมช่วย เราพยายามเรียนแล้ว แต่ก็ยังคงไม่พอ เกรด3.48 มันคุ้มกับค่าเทอมจริงๆหรอ? เราเครียดและกลัวว่าเราจะทำให้เขา'ผิดหวัง' ปิดเทอมนี้เรารู้สึกเครียดและพยายามเรียนแต่ก็ชอบร้องไห้และท้อแท้จนเลิกดูคลิปและเลิกการเรียน จนทำให้เรามัวแต่นอน เล่นโทสับ กินข้าวก็ไม่อยากกิน เบื่อทุกอย่าง เหนื่อย ท้อ อยากตาย ไม่อยากอยู่แล้ว แต่อย่างน้อยเราก็เก่งที่เลิกทำร้ายตัวเองได้แล้วเพราะสัญญากับครูให้ทุน เรามีไลน์เขา เขาทักมาว่า อย่าลืมทบทวนการเรียนนะ ทำให้เราร้องไห้หนักเพราะเรามัวแต่ นอน เล่นเกม เครียด พอพยายามจะทำจริงๆก็ร้องไห้ รู้สึกไม่ไหว รู้สึกว่าเราทำให้เขาผิดหวังมากๆ
สรุปนะคะ
เราเป็นโรคซึมเศร้าที่ตอนนี้กินยาเรื่อยๆ เพิ่มขนาดยามาจนmaxก็ไม่ดีขึ้น เรารู้สึกเครียดทั้งๆที่ชีวิตก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น แต่รู้สึกเหนื่อยและอยากตายมากๆ สงสารพ่อที่ต้องไปทำงานในวัย70เพื่อแค่เราคนเดียว สงสารครูที่ให้ทุนเพราะคิดว่าเราทำให้เขาผิดหวังเพราะเรียนไม่เก่ง รู้สึกแย่มากๆกับการเรียน เครียดเรื่องการเรียนมากๆเพราะเรามันแย่มากๆๆๆๆๆๆ
เราคุยกับนักจิตวิทยาเขาบอกว่าปิดเทอมนี้งดการเรียนไปก่อนจะอะไรก็ชั่ง ถ้าเราเครียดยาจะทำประสิทธิภาพไม่เต็มที่ แต่เราก็รู้สึกแย่อยู่ดี และคิดถึงเรื่องการเรียนตลอดแต่เราก็นอนเล่นเกมไปวันๆ ปิดเทอมนี้
ครูที่ให้ทุนทักมาว่าอย่าลืมทบทวนหนังสือทำให้เราแย่ไปอีก มันยากไปหมดเลย ไม่อยากอยู่แล้ว ทำไมพี่ๆคนอื่นเก่งกันจังเลย หนูคงไม่มีวันได้เก่งแบบเขา คงทำให้แค่นอนเสียข้าวสุกไปวันๆ พยายามเรียนแล้ว แต่หนูทำไม่ได้