เราสงสัยว่าตัวเองน่าจะป่วยจิตค่ะ(พวกโรคซึมเศร้า)ก่อนอื่นเราขอเล่าก่อนนะคะว่าสาเหตุที่ทำให้เราเป็นแบบนี้มันเกิดจากอะไร เราเกิดมาไม่ครบ32ค่ะ นิ้วมือจะไม่ครบแล้วก็ขาจะงอค่ะ แต่ช่วยเหลือตัวเองได้ปกติค่ะเหมือนคนไม่พิการเลย เราอาศัยอยู่กับย่ากับป้าค่ะ ตอนเด็กๆเราโดนบูลลี่ตลอด อีนิ้วกุดบ้าง อิเป๋บ้าง อิโปลิโอ สารพัดค่ะ
ตอนเด็กๆเราอายมากเราแทบจะไม่กล้าเข้าหาใครหรือบางทีเล่นกับเพื่อนเราก็ซ่อนนิ้วตัวเองไว้ พอเพื่อนเห็นเขาก็ถามว่านิ้วเป็นไรอ่ะพร้อมกับขำเรา แล้วเราคือวิ่งหนีร้องไห้กลับบ้านเลย พอถึงบ้านก็ไปฟ้องย่าว่าเพื่อนว่าให้อีกแล้วแต่ผลที่ได้คือ...ย่าแซวกลับค่ะ ก็นิ้วกุดจริงๆขาเป๋จริงๆเขาจะแซวมันก็ปกติ จากที่จะได้ฮีลใจกับร้องหนักกว่าเดิม เราชอบแอบไปร้องไห้คนเดียวที่วัด ไปนั่งหน้าธาตุปู่บอกคิดถึงปู่อยากให้ปู่อยู่ด้วย ทุกๆการเติบโตของเรามักจะมีคำบูลลี่อยู่เสมอ คนนอกว่าหนักแล้วคนในหนักกว่านั้นอีกค่ะ เวลาที่ย่าด่าเราแล้วเราเถียงกลับเราก็จะโดนด่าโดนไล่แบบจะไปตายที่ไหนก็ไป อิโง่ ไปอยู่กับพ่อกับแม่ไป คนแบบจะไปทำไรได้ ทุกๆคำพูดมันฝังอยู่ในใจเราตลอดจนเราโตมาแบบไม่มีความมั่นใจ ไม่มีเซฟโซน เหมือนไม่มีใครในชีวิตเลย
จนตอนนี้เรามีการมีงานทำเลี้ยงดูตัวเองได้ มีเพื่อนผช.ในห้องตอนประถมมันชอบหาพวกมาแกล้งเราจนมันเป็นปมในใจเรามากแต่ปัจจุบันเราไม่นับว่ามันเป็นเพื่อนหรอกค่ะเผลอๆเราเกลียดด้วยซ้ำ อนาคตมันตอนนี้คือเรียนไม่จบติดยาได้ทำงานก่อสร้างแถมตอนประถมมันเรียนเก่งมากพอมาช่วงป.4เราแซงมันทุกทาง เรารู้สึกว่าเราก็เก่งที่ผ่านมันมาได้
ปัจจุบันเราก็มีงานทำ แต่เราก็ยังเป็นคนที่คิดด้อยค่าตัวเองอยู่ดี หัวหน้าด่านิดหน่อยก็ร้องไห้เหมือนเป็นโรคจิตชอบโทษตัวเอง คือไม่ได้สนใจความรู้สึกตัวเองเลยรู้สึกแค่ว่าเราต้องทำให้มันดีที่สุดเพื่อให้ทุกคนยอมรับเรา ใครด่าใครว่าคือไม่เถียงไม่อะไรเลยใช้น้ำตาจบปัญหาทุกอย่าง หรือต่อให้ปัญหามันจะเกิดจากคนอื่นเราก็โทษตัวเองไว้ก่อน ตอนนี้เราก็มีแฟนค่ะ แฟนดีกับเรามากไม่อายเลยที่มีแฟนไม่ครบ32 แต่เรากลับเป็นคนที่งี่เง่าเอาแต่ใจ เรียกร้องความสนใจ อารมณ์ร้อน ไม่ได้ดั่งใจก็โวยวายจนเลิกกันไปแล้วครั้งนึง แต่แฟนเราเขาแค่ออกไปจากชีวิตเราเพื่ออยากรู้ว่าเราจะอยู่ได้มั๊ย สุดท้ายคือได้...แต่มันไม่ดีพอ เราปล่อยตัวเองให้ป่วยหนักกว่าเดิม(มีโรประจำตัวโรคลมชัก) ชักบ่อยจนเขาต้องกลับมา คือตอนที่เขาไปจากเราเราคิดแค่ว่าเราไม่เหลืออะไรแล้ว แม่ก็มีลูกมีครอบครัวใหม่ พ่อก็อยู่ใกล เราก็เลยไม่กินยา แล้วแฟนเราเป็นคนที่ไม่สนใจเราอยู่แล้วแล้วแจ่เราจะคิดเราเลยน้อยใจแล้วก็อยู่กับความคิดลบๆมาตลอด แต่สุดท้ายไม่ว่าเราจะทำตัวเองแย่แค่ไหนเขาก็ไม่เคยทิ้งเราไปไหน แถมเขายังสอนเราให้คิดบวกและมองโลกในแง่ดี "เขาบอกว่าทำทุกอย่างให้เหมือนเป็นวันสุดท้ายของชีวิตเพราะถ้าเราเต็มที่กับสิ่งที่ที่ทำเราจะไม่มีวันเสียใจ" เรากลายเป็นคนที่คิดบวกได้นิดหน่อย เราดีขึ้นทั้งด้านอารมณ์และจิตใจ แต่พอเราเจอเหตุการณ์เดิมๆเราก็กลับมาวนกับความรู้สึกเดิม เป็นๆหายๆ เป็นพวกโรคจิตที่ชอบเรียกร้องความสนใจ ชอบมองข้ามตัวเองเพื่อให้คนอื่นมีความสุข ชอบทำร้ายตัวเอง ทุกคนได้แต่มองว่าเราเป็นคนที่นิสัยแย่แต่เขาจะรู้มั้ยว่าสิ่งที่เราเจอมันหนักหนาขนาดไหน เราได้แต่เก็บซ่อนความรู้สึกตัวเองเอาไว้ เราเคยคิดจะฆตต.เพราะย่าไล่ให้ไปตุย แต่สุดท้ายหน้าพ่อแม่น้องมีนก็ลอยขึ้นมา คนรอบข้างเราไม่มีใครที่เป็นเซฟโซนเลย แต่ในข้อเสียมันก็มีข้อดีนะคะ ถึงย่าจะชอบว่าเราแรงๆแต่ย่าจะจำได้ตลอดว่าเราชอบกินอะไร เวลาชักคนที่บ้านก็ดูแลอย่างดี ชมเราในหลายๆเรื่อง เราดีใจมากๆค่ะ แต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงได้เป็นคนที่ด้อยค่าตัวเองแบบนี้ สิ่งที่เราเจอมันโหดร้ายเหลือเกิน เราว่าจะหาเวลาไปพบจิตแพทย์อยู่ค่ะ เราอยากหาหนังสือพวกสอนคิดบวกอะไรแบบนี้มาอ่านค่ะแนะนำหน่อยนะคะ ทุกวันนี้ก็ยังเป็นคนแบบนั้นอยู่ แต่ก็ดีขึ้นมามากๆเพราะเราไม่ทำร้ายตัวเอง ไม่ใช้อารมณ์ ดีขึ้นในหลายเรื่องแต่เราก็ยังไม่หลุดจากความคิดนี่ได้100% ไม่รู้จะทำยังไง เหนื่อยมากค่ะ