เรื่องของเราคือ ตอนแรกเราอาศัยอยู่กับแม่ที่กทม.แต่พอดีแม่เรามีหนี้เยอะ ไม่มีตังส่งเราเรียนที่กทม.เลยให้เรามาอยู่กับลุงที่เป็นพี่ชายแม่แท้ๆ แล้วลุงก็อยู่ที่บ้านของภรรยาเค้า ซึ่งทั้งพ่อแม่ของภรรยาลุงแล้วก็ลูกชายของลุงอีก2คน ก็อยู่ด้วย แล้วเราพอเข้าไปอยู่ที่นั้นแรกๆเราไม่ได้มีมากปัญหา​อะไรเลยทุกอย่างปกติ (เราเป็นคนที่ร่าเริงหัวเราะมาก)​ แล้วพอ1ปีผ่านไป เราขึ้นม.1 เรางานเยอะทั้งการบ้าน งารบ้าน ปกติเราตื่น05:50 น. - 06:00 น. ทุกวันเสาร์​อาทิตย์​ก็เหมือนกัน​ ตื่นมากวาดหนา​บ้าน หุงข้าว ล้างจาน หรือกรอกน้ำ แล้วเตรียมไปรร. ตอนเย็นกลับมา หุงข้าวอีก (บ้านเราคนเยอะ)​ ล้างจาน เก็บผ้า กวาดบ้านข้างใน อาจมีซักผ้าของตัวเองบ้าง แล้วก็ค่อยไปทำการบ้าน วันนึงเราไม่รู้ว่าเราไปทำอะไรผิด เค้าไม่บอกเราแต่ว่าเรา แบบที่ไม่ให้เรารู้ หลายครั้งมาก แล้วแต่ล่ะคำพูดมันทำให้เราเสียใจมากเราไม่รู้​ว่า​คนทั่วไปคิดว่ามันแรงมั้ยแต่สำหรับเรามันแรงมาก
(หยิ่งยโส​ ไม่เรียบร้อย เห็นแก่ตัว ขี้เกียจ ดีแต่ว่าคนอื่น)​ เรางงมาก เราไม่เคยว่าใคร แม้กระทั่งน้อง หรือใคร มีแต่พูดหยอกล้อ​กับน้องบ้าง แต่ไม่คิดว่ามันกลายเป็นเรื่องใหญ่​ได้ยังไง หลังนั้นทุกคนเริ่มไม่คุยกับเรา ไม่สนใจเรา เราเลยเงียบไม่พูด (วันนึงพูดแค่ ตอนเช้าไปรร. คือ สวัสดี​ค่ะ แล้วก็ตอนเย็นก็สวัสดีค่ะ เค้าให้เงินไปกินขนมก็ ขอบคุณ​ค่ะ เค้าให้วันล่ะ60บ. กินข้าว 25บ. เหลือ35บ. เอาไปซื้อพวกอุปกรณ์​การเรียน ที่เราพอซื้อเองได้ แต่ถ้าอันไหนแพงมากเราค่อยขอเค้าให้ซื้อให้ แต่น้อยข้าง)​ ทุกครั้งเราโดนบ่อยขึ้น จนรู้สึกว่าเค้าคงเกลียด​เราแล้วล่ะ เราเคยต่อยกำแพงนะ เคยกรีดแขนตัวเองนะ แต่ไม่เยอะมากเลือดออกนิดหน่อย เราไม่รู้จะระบายยังไง จะร้องไหมันก็ไม่ได้ช่วยอะไร เราจะบอกแม่ก็กลัวแม่เป็นห่วงเรา เราลำบากใจมาก จนทุกวันนี้กลายเป็นคนยิ้มยาก
เงียบนิ่งไม่พูด นั่นคงทำให้เรากลายเป็นคนนอกของครอบครัวเค้า แม้มองเค้ายังไม่มองเราเลย 😭😭 ไม่รู้ว่าควรทำยังไงดี เราพยายามเป็นเด็กดีแล้วนะ เกรดเฉลี่ยเรา 3.70 ขึ้นทุกปี ปีที่แล้วป.6ได้ 3.85 เรายังแย่อยู่ใช่มั้ย บอกเราที