สวัสดีค่ะหนูอายุ 23 ปี หนูอยู่กับแม่ น้องสาวและแฟนของแม่ หนูมีโรคประจำตัวซึ่งตอนนี้อาการกำเริบมาประมาณได้เดือนกว่าๆ แล้วและดูจะทรุดลงทุกวันไม่ดีขึ้น โรคประจำตัวที่เป็นก็จะมีอาการเกี่ยวข้องกับการทำงานของระบบประสาทด้วยนอกเหนือจากการหลงลืม ความจำเสื่อมชั่วขณะก็จะรวมไปถึงโรคซึมเศร้า ผลของโรคซึมเศร้าและความเครียดก็มีส่วนเป็นตัวทำให้อาการกำเริบและทรุดลงด้วย ปกติหนูจะให้เงินแม่บ้างถ้ามีมาตั้งแต่ตอนอายุ 17-18 ที่เริ่มทำงานไปเรียนไป ค่าใช้จ่ายในบ้านหนูกับแม่จะเป็นคนออกรวมทั้งค่าขนมของน้องสาวหรือของที่เขาอยากได้หนูจะเป็นคนให้บ้างบางครั้ง ซึ่งเงินในแต่ละเดือนที่ให้แม่ช่วยแม่อาจจะมากน้อยไม่เท่ากันแต่ก็จะพยายามช่วย แต่ช่วง 2 เดือนนี้ที่ไม่สบายและอาการทรุดลงเรื่อยๆ เงินเลยหมดไปกับการรักษาอาการช่วง 2 เดือนมานี้หนูเลยไม่ได้ให้เงินแม่หรือช่วยค่าอะไร เพราะเงินที่หาได้ก็ไม่มากนัก แค่ค่าหมอค่ายาค่างวดรถก็แทบจะหมดแล้วเลยไม่ได้ให้เขา ทำให้เขาโกรธและไม่พอใจหนู เดิมๆ เวลาป่วยแม่จะไม่ค่อยสนใจอยู่ไม่ว่าจะป่วยหนักหรือเบาไม่เคยสนใจโรคประจำตัวที่เป็นเหมือนลืมไปด้วยซ้ำว่าหนูไม่ได้แข็งแรงเท่าคนอื่นแต่ตรงนี้ที่แม่เขาไม่สนใจหนูชินแล้ว ตลอดเวลา 2 เดือนนี้ที่หนูไม่ให้เงินเขาๆ จะไม่ค่อยพูดกับหนูถ้าพูดก็คือพูดด้วยอารมณ์โกรธไม่พอใจหรือด่าหนูแรงๆ ทุกครั้งอยู่ๆ ก็ปิดประตูใส่บ้างเขวี้ยงของบ้างตะโกนด่าบ้างทั้งที่หนูไม่ได้ทำอะไร แต่หนูไม่เคยแสดงอาการโกรธเขาคืนเลยนะคะคือไม่เคยโกรธเลยด้วยซ้ำเขาบ่นก็ยิ้มตอบอาจจะมีน้อยใจบ้างบางครั้งแต่ก็มีบางครั้งที่เขาไร้เหตุผลหนูก็มีเถียงกลับไปบ้าง แล้วอาการป่วยของหนูบ้างครั้งมันจะเหมือนตกใจเสียงอะไรๆ ดังแบบทั้งที่เรารู้ว่ามันต้องมีเสียงเกิดขึ้นเราก็ยังตกใจแบบเหมือนหัวใจตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม ก่อนหน้านั้นหนูเคยขอร้องแม่ว่าอย่าทำแบบนี้ได้ไหมและอธิายว่าเพราะอะไรแต่สุดท้ายแม่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจ หนูไม่รู้นะคะว่าที่แม่โกรธเพราะว่าหนูไม่มีเงินให้เขาหรือว่าเขาโกรธที่หนูต้องทำตัวเหมือนคนขี้เกียจไม่ค่อยออกไปหาเงินเพราะไม่สบายหรือทั้ง 2 เหตุผลเลย ในใจหนูจริงๆ เลยหนูก็อยากมีแรงเยอะๆ ไม่ได้อยากต้องเหนื่อยไม่มีแรงทำอะไรมาเป็นคนป่วยแบบนี้ ตอนนี้หนูท้อและเหนื่อยแบบสุดๆ มากเลยค่ะเพราะยังมีอีกเป็นร้อยเรื่องที่หนูต้องเจอจากแม่เขามาตลอดเวลา หนูตัดสินใจไม่ได้ว่าหนูควรอยู่ตรงนี้ต่อหรือไปจากเขาดี