สวัสดีค่ะ เราอายุ 28 ปีแล้วค่ะ  ตอนนี้ทำงานออฟฟิศ มีเงินเดือน 30 k เรามีแพลนจะไปเรียนต่อประเทศแคนนาดา ก่อนอายุ 30 ให้ได้  เราเริ่มวางแผนมานานแล้ว เดินสเตรทเม้นมาเรื่อยๆ จนตอนนี้ งานที่เราทำ

คือม.เราต้องเลือกวิชาโทตอนปี2เทอม2  ซึ่ง2เทอมแรกเราเลือกเรียนภาษาญี่ปุ่นค่ะ ชอบนะคะแต่ปวดประสาทกับอาจารย์ที่ชอบกดดัน เวลาเรียนเครียดไม่มีความสุขเลยค่ะ ชอบเรียนเองมากกว่า 2เทอมแรกเรียนแบบอดทนอดกลั

คงเป็นกระทู้ที่วกวน ก็ขออภัยด้วยนะ แค่อยากจะแบ่งปันประสบการณ์ไว้เป็นอุทาหรณ์หนึ่งของคำว่า ความรัก หรือ แค่ความเห็นแก่ตัวของคนๆ นั้น เขาเป็นเพื่อนร่วมงาน เขามาชอบเรา แต่เราไม่ชอบ และขอให้เขาเลิกพฤติกร

คืองี้ค่ะเราเริ่มไม่มีความสุขหรือกระจิกกระใจทำอะไรเลยโดนกดดันต่างๆพ่อกับเเม่ทะเลาะกันเเม่ชอบว่านู่นว่านี่เราค่ะ เเถมพ่อก็คาดหวังในตัวเรา พอเราบอกไม่อยากทำก็มาด่ามาว่าเราค่ะเราอยากเรียนศิลมากตั้งใจมากเ

เอาจริงเราเป็นคนที่เฮงฮา บ้าบอคนนึงนี่แหละ แต่มีช่วงเวลานึงที่เราเริ่มเลือกที่จะไม่พูดดีกว่า เราเริ่มมีอาการเหม่อลอย ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น เราหมดแรงจูงใจกับการมีชีวิตมากๆ ไม่รู้มีใครเป็นเหมือนเราไหม เ

อายุ23ค่ะ พอดีประจำเดือนขาด 4เดือน เลยไปหาหมอ จะตรวจภายใน รพ รัฐ บัตร30 พยาบาลไห้ตรวจปัสสาวะ หมอบอกว่าเกี่ยวกับโฮโมน หมอจ่ายยาคุมไห้ เราถามหมอว่าไม่จำเป็นต้องตรวจภายในหรอ หมอเเนะนำไห้ตรวจที่คลินิก น่า

สวัสดีครับ ผมขอระบาย ผมหงุดหงิด:)และเครียดด้วย เมื่อไม่นานมานี้ผมเข้าสู่ช่วงไม่มีเงินเพราะแม่เดินไม่ค่อยได้ เลยตัดยางไม่ได้ และแกเคยไปหาหมอจนเกือบหายแล้ว แม่ดันไปตัดยางหลังหาหมอเสร็จแทนที่จะนอนพักผ่อน

กลัวตัวเองจะเป็นโรคประสาท ปวดหัวมาก มีเรื่องที่กดดันเราทั้งวันอ่ะค่ะ เราไม่รู้จะหาทางออกยังไง พยายามหลบออกมาสงบสติอารมณ์ แต่ก็ยังหลบไม่พ้น จะทนไม่ไหวแล้วอ่ะค่ะ