คงเป็นกระทู้ที่วกวน ก็ขออภัยด้วยนะ
แค่อยากจะแบ่งปันประสบการณ์ไว้เป็นอุทาหรณ์หนึ่งของคำว่า ความรัก หรือ แค่ความเห็นแก่ตัวของคนๆ นั้น เขาเป็นเพื่อนร่วมงาน เขามาชอบเรา แต่เราไม่ชอบ และขอให้เขาเลิกพฤติกรรมที่เขาทำ...ทุกอย่างที่เขาทำ ทุกคนบอกให้เขาเลิก แต่เขาไม่เลิก และอาจจะทำให้คนๆ นึง คิดสั้นๆ ได้
ปัญหาของเรามันเรื้อรังมานานซัก 1 ปี จนทำให้เรารู้สึกว่า ทุกวันนี้ เราแย่มาก จากความเครียดที่เราได้รับ เราไม่เคยมีความสุขจากสิ่งที่เขาทำเลย มันมีแต่ความกดดัน ความหวาดระแวง จนเราเครียด เมื่อคนเราได้รับความเครียด สุขภาพจะแย่ไปด้วย ไม่นานมานี้มีคนทักว่า เราดูโทรม ดูผอมลง ตอนนั้นเรายังคิดว่า น้ำหนักไม่ได้ลดนะ สงสัยแค่นอนดึก แต่พอลองมามองย้อนดู เรานอนไม่หลับในบางวัน ฝันร้าย นอนหลับไม่สนิทจากความกังวล บางทีกินยาพารายังกับของกินเล่น ปวดหัวบ่อยขึ้น ไม่สบายบ่อยขึ้น ในระยะ 1 สัปดาห์นี้ ปวดหัวเกือบทุกวัน ทนเอาบ้าง กินยาบ้าง เพราะ เมื่อสัปดาห์ก่อนเราไปเที่ยวกับที่ทำงาน ต้องค้างคืน เป็นอะไรที่อึดอัดที่สุด.....
“เพราะชอบ เลยอยากเฝ้ามอง” เขาตามเฝ้ามองจริงๆ นะ มองทุกฝีก้าว เราไปทำอะไร ที่ไหน กับใคร ในช่วง 3 วัน 2 คืน เราถูกจับตามมองตลอด (ปกติเวลาไปทำงาน เรายังได้กลับบ้าน) แต่นี่เวลาไม่มีกิจกรรมเราอยากจะขังตัวเองไว้ในห้อง ไม่สามารถออกไปรับบรรยากาศ พักผ่อนได้ แต่ก็เถอะ เราทนได้จนจบ ไม่กระโดดน้ำตายไปก่อน
จนกระทั้ง วันที่มีกิจกรรมในที่ทำงาน + กระทู้ ข้อความ ที่ระบุว่า สิ่งที่เขาทำ คือ ความสุข สุขมากด้วย และเปรียบเทียบเราเป็นสัตว์ชนิดนึง มันทำให้เรารู้สึกว่า “เป็นสัตว์ในสวนสัตว์ที่เขาซื้อบัตรเข้ามา เขาจะจ้อง จะมอง จะทำอะไรก็ได้” เขามีความสุขบนความทุกข์ของเรา ทั้งๆ ที่เราต้องอดทน เพื่อให้งานจบ ให้งานสนุก ให้งานราบรื่น เฮ้ย เราเครียดนะ
“เฝ้ามองในที่ที่เธอจะผ่านไป” ทุกวันนี้ก็ทำ แอบมองตามที่ต่างๆ ดักเจอระหว่างทาง และเราคิดว่า เขาคงไม่เลิกด้วย พอเรารู้ตัว เขาก็จะบอกว่า “แค่ความบังเอิญ” เอาเถอะ เราจะอดทนต่อไป เราจะเข้มแข็งขึ้น เราจะไม่คิดอะไรตื้นๆ เพราะเรายังมีคนในครอบครัว
และฝาก อีกประสบการณ์ เกือบตาย เพราะ อยากแค่ “ขับรถตามไปส่ง” (คงกะจะตามให้ถึงบ้าน) ตามอยู่หลายครั้งนะ ทั้งที่เรารู้ตัวและไม่รู้ตัว ถ้าเรารู้ตัว เราจะรู้สึกกดดัน เครียดมาก กลัวมาก และมีครั้งนึง เราเกือบช็อค เป็นลม ลงข้างถนน เราเคยมีอาการไฮเปอร์...อะไรซักอย่าง...ที่เวลาเครียดจะหายใจถี่ ออกซิเจนก็จะมากเกิน ต้องเอาถุงมาครอบปากถึงจะหาย มือจะเย็น มือจีบ เกร็ง ตอนนั้นเรากลัวมาก ในใจคิดแค่ว่า จะมาตายด้วยเรื่องแบบนี้ไม่ได้ พยายามมีสติจอดรถ แล้วก็รอ....จนเขาเห็นใจและเลิกตาม......เรื่องนี้เราเคยขอร้องแล้ว เราคิดว่า คงจะเลิกพฤติกรรมนี้แล้วมั่งนะ? (ถ้าตามเราคงไม่รู้ ถ้ารู้เราจะถ่ายรูปไว้เป็นหลักฐาน)
สุดท้าย ใครที่หลงมาอ่าน ก็ขอบคุณนะที่อ่านความเพ้อเจ้อของเราจนจบ
อยากจะส่งข้อความนี้ให้ถึงคนๆ นึง ว่า ความรักไม่ได้สวยงามเสมอไป
แค่อยากจะแบ่งปันประสบการณ์ไว้เป็นอุทาหรณ์หนึ่งของคำว่า ความรัก หรือ แค่ความเห็นแก่ตัวของคนๆ นั้น เขาเป็นเพื่อนร่วมงาน เขามาชอบเรา แต่เราไม่ชอบ และขอให้เขาเลิกพฤติกรรมที่เขาทำ...ทุกอย่างที่เขาทำ ทุกคนบอกให้เขาเลิก แต่เขาไม่เลิก และอาจจะทำให้คนๆ นึง คิดสั้นๆ ได้
ปัญหาของเรามันเรื้อรังมานานซัก 1 ปี จนทำให้เรารู้สึกว่า ทุกวันนี้ เราแย่มาก จากความเครียดที่เราได้รับ เราไม่เคยมีความสุขจากสิ่งที่เขาทำเลย มันมีแต่ความกดดัน ความหวาดระแวง จนเราเครียด เมื่อคนเราได้รับความเครียด สุขภาพจะแย่ไปด้วย ไม่นานมานี้มีคนทักว่า เราดูโทรม ดูผอมลง ตอนนั้นเรายังคิดว่า น้ำหนักไม่ได้ลดนะ สงสัยแค่นอนดึก แต่พอลองมามองย้อนดู เรานอนไม่หลับในบางวัน ฝันร้าย นอนหลับไม่สนิทจากความกังวล บางทีกินยาพารายังกับของกินเล่น ปวดหัวบ่อยขึ้น ไม่สบายบ่อยขึ้น ในระยะ 1 สัปดาห์นี้ ปวดหัวเกือบทุกวัน ทนเอาบ้าง กินยาบ้าง เพราะ เมื่อสัปดาห์ก่อนเราไปเที่ยวกับที่ทำงาน ต้องค้างคืน เป็นอะไรที่อึดอัดที่สุด.....
“เพราะชอบ เลยอยากเฝ้ามอง” เขาตามเฝ้ามองจริงๆ นะ มองทุกฝีก้าว เราไปทำอะไร ที่ไหน กับใคร ในช่วง 3 วัน 2 คืน เราถูกจับตามมองตลอด (ปกติเวลาไปทำงาน เรายังได้กลับบ้าน) แต่นี่เวลาไม่มีกิจกรรมเราอยากจะขังตัวเองไว้ในห้อง ไม่สามารถออกไปรับบรรยากาศ พักผ่อนได้ แต่ก็เถอะ เราทนได้จนจบ ไม่กระโดดน้ำตายไปก่อน
จนกระทั้ง วันที่มีกิจกรรมในที่ทำงาน + กระทู้ ข้อความ ที่ระบุว่า สิ่งที่เขาทำ คือ ความสุข สุขมากด้วย และเปรียบเทียบเราเป็นสัตว์ชนิดนึง มันทำให้เรารู้สึกว่า “เป็นสัตว์ในสวนสัตว์ที่เขาซื้อบัตรเข้ามา เขาจะจ้อง จะมอง จะทำอะไรก็ได้” เขามีความสุขบนความทุกข์ของเรา ทั้งๆ ที่เราต้องอดทน เพื่อให้งานจบ ให้งานสนุก ให้งานราบรื่น เฮ้ย เราเครียดนะ
“เฝ้ามองในที่ที่เธอจะผ่านไป” ทุกวันนี้ก็ทำ แอบมองตามที่ต่างๆ ดักเจอระหว่างทาง และเราคิดว่า เขาคงไม่เลิกด้วย พอเรารู้ตัว เขาก็จะบอกว่า “แค่ความบังเอิญ” เอาเถอะ เราจะอดทนต่อไป เราจะเข้มแข็งขึ้น เราจะไม่คิดอะไรตื้นๆ เพราะเรายังมีคนในครอบครัว
และฝาก อีกประสบการณ์ เกือบตาย เพราะ อยากแค่ “ขับรถตามไปส่ง” (คงกะจะตามให้ถึงบ้าน) ตามอยู่หลายครั้งนะ ทั้งที่เรารู้ตัวและไม่รู้ตัว ถ้าเรารู้ตัว เราจะรู้สึกกดดัน เครียดมาก กลัวมาก และมีครั้งนึง เราเกือบช็อค เป็นลม ลงข้างถนน เราเคยมีอาการไฮเปอร์...อะไรซักอย่าง...ที่เวลาเครียดจะหายใจถี่ ออกซิเจนก็จะมากเกิน ต้องเอาถุงมาครอบปากถึงจะหาย มือจะเย็น มือจีบ เกร็ง ตอนนั้นเรากลัวมาก ในใจคิดแค่ว่า จะมาตายด้วยเรื่องแบบนี้ไม่ได้ พยายามมีสติจอดรถ แล้วก็รอ....จนเขาเห็นใจและเลิกตาม......เรื่องนี้เราเคยขอร้องแล้ว เราคิดว่า คงจะเลิกพฤติกรรมนี้แล้วมั่งนะ? (ถ้าตามเราคงไม่รู้ ถ้ารู้เราจะถ่ายรูปไว้เป็นหลักฐาน)
สุดท้าย ใครที่หลงมาอ่าน ก็ขอบคุณนะที่อ่านความเพ้อเจ้อของเราจนจบ