สวัสดีค่ะทุกคนนี่เป็นกระทู้แรกของเราถ้าทำอะไรผิดพลาดก็ต้องข้ออภัยไว้ด้วยนะคะ เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเมื่อตอนปิดเทอม2ตอน ม.1 ตอนนั้นเรามักจะทะเลาะกับเพื่อนคนนึงแทบทุกวันเรานอนร้องไห้ทุกคืนแล้วสิ่งที่แย่ที่สุดก็คือ"เสียงจากในหัว"ทุกคนคงสงสัยใช่ไหมว่ามันคืออะไร?มันก็จะเป็นแบบ เช่นเราทำเรื่องผิด1เรื่องก็จะมีเสียงในหัวดังขึ้นมาว่า"ใช่ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นเพราะ,น่ารำคานวะ,เพื่อนมันเป็นแบบนั้นเพราะอีกไม่นานมันจะทิ้งไปไง,แม่ไม่น่าเกิดมาเลยวะ,เกิดมาทำไมวะ,เครียดนักหราไปตายซะสิ,ถ้าหายไปจากโลกนี้ทุกสิ่งทุกอย่างคงดีขึ้น,ฯลฯ อีกมากมายที่มักจะมาหลอกหลอนเราทุกครั้งจนเราอยากตายไปซะให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย แต่เราไม่กล้าเราไม่กล้าทิ้งเพื่อนไม่กล้าทิ้งพ่อกับแม่แต่ว่าความรูสึ้กในตอนนั้นเป็นอะไรที่ทรมานมากๆเราเคยระบายให้เพื่อนคนนึงฟังแต่สิ่งที่ได้กลับมาคือคำว่า"ไรสาระ,อย่าเวอร์วะ"ตอนนั้นเราแทบพูดไม่ออกก็ทำได้แค่นอนร้องไห้ต่อไปแต่สุดท้ายมีเพื่อนคนนึงที่คอยช่วยเราอยู่ตอนนี้เราเริ่มดีขึ้นบ้างจากที่ซึมๆจนแทบเป็นอากาศของห้องกลายเป็นคนบ้าของห้อง5555หัวเราะทั้งวันแต่สิ่งที่มันไม่หายไปคือเสียงในหัวที่คอยซ้ำเติมทุกเวลา เราเกลียดตัวเองที่ไม่ได้เรื่อง เกลียดตัวเองที่ไม่เข้มแข็ง เกลียดตัวเองที่กลายเป็นแบบนี้....ตอนนี้เราไม่เคยไปหาจิตแพทย์เลยเราไม่กล้าบอกพ่อแม่กลัวพวกเขาหาว่าเราเป็นบ้าเรากลัวเพื่อนทิ้ง กลัวที่ต้องอยู่คนเดียว กลัววันพรุ่งนี้ กลัวทุกสิ่งทุกอย่างเราควรทำอย่างไงดีเราจะทนไม่ไหวเเล้วเราอยากหายไปอยากไปอยู่ที่สงบๆไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้ว........